Morgunblaðið - 06.12.2019, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2019
✝ Jón Þórissonfæddist 18.
mars 1933 í Bald-
ursheimi í Mývatns-
sveit. Hann lést 22.
nóvember 2019.
Foreldrar hans
voru Þórir Torfa-
son og Þuríður Sig-
urðardóttir, ábú-
endur þar.
Eineggja tvíburi
Jóns var Pétur, aðr-
ir bræður voru Sigurður og
Baldur og tvíeggja tvíburarnir
Ketill og Þráinn.
Jón var gagnfræðingur frá
Laugaskóla og vann ýmis störf
bæði heima í Baldursheimi og
víðar á yngri árum auk þess sem
hann var virkur í ýmsum félags-
störfum í sveitinni.
Árið 1963 giftist hann Geir-
þrúði Sigurðardóttur úr Mý-
vatnssveit og skömmu seinna
fluttu þau með tengdafjölskyldu
hans til Akureyrar.
Þar bjuggu þau
lengst í Norður-
götu en síðast í
Vaðlatúni. Jón
lærði trésmíði á
Akureyri og starf-
aði við hana alla
ævi, lengst hjá
fyrirtækinu Pan.
Geirþrúður lést
fyrr á þessu ári.
Jón og Geirþrúð-
ur eignuðust tvö börn, Þuríði
sem lést um aldur fram árið
1984, og Sigurð sem lifir for-
eldra sína. Sigurður er kvæntur
Annette J. de Vink og þau eiga
þrjár dætur, Þuríði Önnu sem er
gift Alexander Sundquist og þau
eiga tvíburana Baldur Frey og
Sigurð Jón. Hinar dæturnar eru
Líney Rut og Jónína Maj.
Útför Jóns fer fram frá Akur-
eyrarkirkju í dag, 6. desember
2019, klukkan 13.30.
Elsku afi okkar. Það fá því
engin orð lýst hvað það er búið að
höggva stórt skarð í líf okkar.
Það finnast engin orð sem fá
því lýst hvað söknuðurinn er mik-
ill. En jafnframt gleðjumst við yf-
ir að þú sért nú sameinaður
ömmu, Dudí og bræðrum þínum.
Þú hefur fengið veglegar mót-
tökur. Þú hefur fengið þér mjólk
og köku, síðan fengið þér kaffi
með slatta af rjóma og hálfum
sykurmola.
Það er erfitt að finna orð sem
lýsa góðmennsku þinni. Þú varst
svo góður og heill í öllu sem þú
tókst þér fyrir hendur. Þú varst
með hjarta úr skíragulli sem allir
fengu að njóta góðs af. Einlægni
þín skein í gegn í öllu.
Samband ykkar ömmu er í
okkar augum eitt það fallegasta
sem finnst. Þar finnst ást sem
gæti knúið rafmagn fyrir allar
verksmiðjur heimsins. Elsku afi
sem elskaði ömmu meira en allt
og elsku amma sem elskaði afa
meira en allt. Á öllum sínum ár-
um hafa þau aldrei rifist.
Þó svo það risti sárar en orð fá
lýst að þið séuð ekki með okkur
lengur erum við óendanlega
þakklát fyrir að hafa fengið að
eiga ykkur að. Ást ykkar hefur
kennt okkur svo mikið. Að fylgj-
ast með þér styðja ömmu í gegn-
um veikindi sín af svo mikilli ást
og umhyggju er nokkuð sem við
tökum með okkur út í lífið. Þú
hefur kennt okkur öllum að elska
skilyrðislaust.
Við munum halda uppi heiðri
ykkar ömmu með því að lifa eftir
fallegu gildunum ykkar og ala
upp afkomendur okkar með þau í
fararbroddi.
Elsku afi, við elskum þig og
munum alltaf gera það.
Þín barnabörn,
Þuríður Anna Sigurðardóttir,
Jónína Maj Sigurðardóttir,
Líney Rut Sigurðardóttir.
Við erum þakklát fyrir að hafa
notið þeirrar gæfu að fá að hafa
Jonna í lífi okkar. Hann var ein-
stakur fyrir margra hluta sakir.
Við munum minnast hans fyrir
alla þá hlýju og umhyggju sem
hann veitti okkur, sem og kímni-
gáfuna. Það var alltaf notalegt og
gaman að vera í kringum hann og
alltaf hægt að treysta á að hann
fengi mann til að brosa. Við erum
líka heppin að hafa fengið að
fylgjast með hjónabandi hans og
Lillu og sjá hvernig þau studdu
hvort annað með ást og um-
hyggju en það er dýrmætt vega-
nesti sem við fáum með okkur út í
lífið. Ekki er hægt að sleppa því
að minnast á grautinn sem við
fengum hjá þeim í Norðurgötu á
laugardögum, besti grautur sem
hægt var að fá þó víða væri leitað.
Jonni hafði þann eiginleika að
maður vissi alltaf að honum þótti
vænt um mann og við Hilla Gilla,
Helga fjósakona og Stefán Ís-
landi, eins og hann kallaði okkur,
erum honum ævinlega þakklát
fyrir það.
Hildur Valdís, Helga
Margrét og Dagur Elís.
Hann gekk undir ýmsum nöfn-
um, allt eftir því hver talaði:
Jönni bróðir, Jonni frændi, Jón
Baldi, Jón í Baldursheimi. Meðan
Baldursheimsbræður voru allir á
lífi fór kannski minna fyrir hon-
um, eða heyrðist minna í honum,
en sumum þeim eldri. Þegar
hann var orðinn einn eftir kom
þess vegna kannski enn þá betur
í ljós að hann var ekki síður fróð-
ur og minnugur en þeir.
Ég átti dálítið öðruvísi sam-
skipti við hann en hina föður-
bræður mína, m.a. vegna þess að
hann var nær mér í aldri en þeir
flestir: Við unnum saman í bygg-
ingavinnu, fórum saman á sveita-
böll, ég fékk hann til að hlaupa
með mér í boðhlaupssveit Mý-
vetnings (ég held meira að segja
að við höfum sett héraðsmet þá)
og ég átti athvarf í Norðurgöt-
unni hjá honum og Lillu þegar ég
var í Menntaskólanum á Akur-
eyri. Það er sjálfsagt allt í lagi að
viðurkenna það núna að ég mis-
notaði þetta athvarf stundum –
fékk stöku sinnum leyfi til að
gista „úti í bæ“ síðasta árið mitt í
heimavistinni, á þeim forsendum
að ég væri að heimsækja föður-
bróður minn, en gisti svo kannski
annars staðar. Þá bjó Sigga ekki
lengur á heimavistinni. Ég man
ekki hvort ég sagði honum ein-
hvern tíma frá þessu. Það skiptir
ekki máli – hann hefði ekki tekið
það nærri sér.
Það var gott að koma í Norður-
götuna og auðvitað hefði maður
átt að koma þangað oftar: Hlýja,
glettni, sögur og fróðleikur. Þetta
var allt saman enn á sínum stað
þegar við komum í heimsókn í
Vaðlatúnið í sumar, þótt hann
bæri þess samt merki að Lilla var
farin. Hausinn var í fínu lagi en
skrokkurinn orðinn þreyttur og
byrjaður að gefa sig, sérstaklega
annað hnéð. „Er ekki hægt að
láta gera eitthvað við þetta?“
spurði ég. „Nei, það er ekki gert
við svona gamla menn. Það hefði
kannski verið hægt að laga þetta
eitthvað á sínum tíma – ég meidd-
ist í fótboltaleik. En þá var ég
bara settur í mark af því að þá
þurfti ég ekki að hlaupa eins mik-
ið.“ Hann var ekki mikið gefinn
fyrir það að barma sér.
Nú er ekki annað eftir en
þakka fyrir sig. Ég geri það núna
– og líka Sigga og börnin okkar.
Þau tala öll um það hvað hann
hafi verið „ljúfur kall“.
Höskuldur Þráinsson.
Það er margs að minnast eftir
að elsku Lilla og Jonni féllu frá.
Fyrstu minningarnar eru frá
Norðurgötu þar sem stórfjöl-
skyldan bjó.
Norró reyndist okkur systrum
sem annað heimili. Alltaf til eitt-
hvað gott að borða, lærðum m.a.
að borða bull-hafragrjón og nes-
quik með mjólk úti á. Við gistum
oft í Norró, sérstaklega yngri
systur, fengum nammi hjá afa
Sigga og fengum að fylgjast með
Láka frænda vefja laxveiðiflugur,
hreinsa golfkylfur og vaxbera
gönguskíði svo fátt eitt sé nefnt.
Miðpunktur þessa alls voru
þau Lilla og Jonni. Þau voru mér
sem aukasett af foreldrum. Það
var alltaf hægt að leita til þeirra.
Við Malla vorum oft fengnar í
heimsókn þegar krakkar úr
sveitinni komu með foreldrum
sínum til Akureyrar, við lékum
þá við þau meðan foreldrarnir
sinntu öðrum erindum. Reyndar
komst ég að því seinna að Bald-
ursheimskrakkar héldu margir
að við systur ættum heima í
Norró, þar sem við vorum alltaf
þar. Aðfangadagskvöld var hald-
ið hátíðlegt í Norró með stórfjöl-
skyldunni, Lilla og Jonni elduðu
rjúpur sem Láki veiddi og Lilla
faldi möndlu í grautnum góða.
Lilla kenndi mér svo margt,
við fengum að strauja, baka, gera
alls konar eftirrétti úr mjólk.
Jonni var ekki síðri í eldhúsinu,
gerði besta grjónagraut í heimi
og var lunkinn við að gera sósu.
Eftir að heilsu Lillu hrakaði sá
Jonni meira um eldamennskuna
og að sögn Jonna gekk það vel
með aðstoð Lillu.
Við áttum það sameiginlegt að
elska íslenska náttúru, sérstak-
lega svarta sanda. Jonni keyrði
okkur hingað og þangað þar sem
við gengum og skoðuðum, hann
fræddi okkur líka um landslagið,
nöfnin og söguna. Ógleymanleg
er ferð að Villingafjalli. Lilla,
mamma, Ássý, Hildur Valdís og
ég gengum á fjallið í frábæru
veðri, Jonni beið niðri.
Í sumar gengum við fjölskyld-
an að Glym í Hvalfirði og hugs-
uðum til Lillu allan tímann, hún
var með okkur.
Í prófum í menntaskóla flutti
ég í Norró í prófunum svo ég lufs-
aðist til að læra. Það var yndis-
legt að vera í þessa daga í Norró.
Ég fékk auðvitað nóg að borða,
morgunmat, morgunkaffi, hádeg-
ismat, síðdegiskaffi, kvöldmat og
kvöldkaffi! Þvílíkur lúxus. Þess á
milli átti ég góðar stundir með
Lillu, Jonna og Láka. Seinna átt-
aði ég mig á því hvílík forréttindi
það eru að hafa fengið að um-
gangast þau öll.
Samskiptin við Jonna voru
alltaf skemmtileg. Hann sagði
ekki endilega margt en átti svo
skemmtileg og hnyttin tilsvör.
Hann sagði líka svo skemmtilega
frá, breytti um rödd og svip og
stóð upp og lék eftir útlit og
hreyfingar.
Þetta varð allt svo ljóslifandi
fyrir okkur hinum. Eina prófa-
törnina var Þórdís frænka með í
Norró. Jonni lék á als oddi en eitt
man ég svo ljóslifandi.
Við vorum að horfa á veður-
fréttir og Þórdís spurði hvað
krossinn á veðurkortinu þýddi.
Jonni svaraði strax: „Veistu það
ekki? Þetta þýðir að þarna hefur
einhver látist úr frostbólgu,“ og
við skellihlógum. Þegar ég sé
táknið um skafrenning hugsa ég
alltaf til Jonna.
Nú eru þau Lilla og Jonni aft-
ur saman, hjá elsku Dudí sinni.
Við hin syrgjum þau þrjú en höld-
um minningu þeirra lifandi með
ást og hlýju.
Kristín Einarsdóttir.
Jonni og Lilla, Lilla og Jonni, í
hugum okkar órjúfanleg heild.
Svo ótalmargar yndislegar minn-
ingar streyma fram.
Hann Jonni ætlaði sér að hitta
Lillu sína fljótlega aftur, en samt
grunaði okkur ekki að tíminn á
milli kveðjustundanna yrði svona
stuttur. Við vorum þeirrar gæfu
aðnjótandi að eiga þau að og
ávallt reyndust þau bæði okkur
og börnunum okkar vel, sama
hvað á gekk. Norðurgata 46 sem
okkar annað heimili og lánsemi
að hefja búskap okkar, Gilla og
Gerðu í húsinu við hliðina á þeim
Lillu, Jonna og Láka.
Það er erfitt að útskýra fyrir
öðrum þessi sterku bönd sem ein-
kenna stórfjölskylduna. Við öll
saman í Norró á aðfangadags-
kvöld þar sem rjúpurnar hans
Láka voru eldaðar og Jonni stóð
við pottana, laugardagsgrautur-
inn um hverja helgi sem smakk-
aðist hvergi betur, skíðaferðir í
Hlíðarfjall, ferðirnar í Mývatns-
sveit, fyrst í Skútustaði en síðar í
Garð, sumarbústaðaferðir í
Vaglaskóg og Þórðarstaðarskóg
ásamt svo mörgu öðru. Yfirleitt
allur hópurinn saman og alltaf
allir velkomnir í Norró enda mik-
ill gestagangur þar og mikið um
að vera.
Mitt í þessu öllu saman var
kletturinn hann Jonni sem aldrei
haggaðist og studdi alla með ráð-
um og dáð. Bjó yfir mikilli kímni-
gáfu, hafði gaman af því að segja
sögur og leika samferðarfólk sitt
en gat líka látið í sér heyra og
sagt sína skoðun umbúðalaust. Í
kjölfarið heyrðist oft í Lillu: „Jón
Þórisson“, á mildilegan og glett-
inn hátt.
Hann hugsaði á einstakan hátt
um elskuna sína, hana Lillu, allt
til hennar dánardags. Virðingin
og væntumþykjan þeirra á milli
svo mikil og þau okkur miklar
fyrirmyndir.
Jonni og Lilla, Lilla og Jonni,
verða ávallt í hugum okkar órjúf-
anleg heild full af ástúð og um-
hyggju.
Hélt ég þér á hesti
í hörðum straumi,
og fann til fullnustu,
blómknapp þann gæti
ég borið og varið
öll yfir æviskeið.
Greiddi ég þér lokka
við Galtará
vel og vandlega;
brosa blómvarir,
blika sjónstjörnur,
roðnar heitur hlýr.
Fjær er nú fagri
fylgd þinni
sveinn í djúpum dali;
ástarstjarna
yfir Hraundranga
skín á bak við ský.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg;
en anda sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Lilla hefur ásamt Dudí þeirra
áreiðanlega beðið eftir Jonna sín-
um á himnum með opinn faðm-
inn.
Takk fyrir allt elsku Jonni.
Þorgerður og Gísli.
Jón Þórisson
✝ Guðjón Viggós-son var fæddur
í Rauðanesi 12.
febrúar 1939. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Vestur-
lands á Akranesi
22. nóvember 2019.
Foreldrar hans
voru Viggó Jóns-
son, f. 1908, d. 1999
og Ingveldur Rósa
Guðjónsdóttir, f.
1916, d. 1993.
Guðjón var elstur 5 systkina,
systkini hans eru Sigurbjörg,
Herdís, Rósa og Steinar (lát-
inn).
Hinn 22. ágúst 1965 kvæntist
Guðjón eiginkonu sinni, Odd-
nýju Kristjánsdóttur, f. 2.2.
1935, d. 2.4. 2009. Foreldrar
hennar voru Kristján Guð-
mundsson, f. 1892, d. 1961 og
Veronika Narfadóttir, f. 1899,
d. 1985.
Börn Guðjóns og Oddnýjar
eru fimm: 1) Guðbjörg, f. 1965,
maki Unnsteinn Þorsteinsson, f.
1965. Synir þeirra eru: a) Jón
Steinar, f. 2002 og b) Þorsteinn
Unnar, f. 2003. Börn Guðbjarg-
ar frá fyrra sambandi eru: a)
Oddný Björk, f. 1985, b) Björn
Viggó, f. 1988 og c) Kristjana
Erla, f. 1990. Barnabörn þeirra
eru þrjú. 2) Kristján Viggó, f.
Bjarnheiðar og Friðgeirs eru
þrjú, þau Auðbjörg, Þórarinn
og Arnar. Sterk tengsl mynd-
uðust við þau og afkomendur
þeirra og stækkaði afa- og
langafahópur Guðjóns heil-
mikið.
Vinkona og dansfélagi Guð-
jóns síðustu mánuði, sem stóð
þétt við bakið á honum í hans
veikindum, er Jóna Gunnars-
dóttir, f. 1948.
Guðjón ólst upp í Rauðanesi á
Mýrum. Hann gekk í barna-
skóla á Valfelli í Borgarfirði, á
unglingsaldri dvaldi hann 2 vet-
ur í skóla á Reykjanesi við Ísa-
fjarðardjúp. Hann vann hin
ýmsu störf um ævina, svo sem
smíðar og sjómennsku. Árið
1959 stofnaði hann nýbú í
Rauðanesi II og var þar með
búskap með eiginkonu sinni.
Eftir að þau hættu búskap sneri
hann sér alfarið að smíðavinnu,
þá kominn á sjötugsaldur. Hann
gerði upp fjölda gamalla húsa
og kom einnig að uppbyggingu
kirkna. Guðjón var mikill söng-
maður, var félagi í kórum frá
17 ára aldri og var á tímabili í
fjórum kórum samtímis. Hann
var laginn við tónsmíði, spilaði
á harmonikku og hafði unun af
því að dansa.
Guðjón dvaldi síðustu vikur
sínar á Heilbrigðisstofnun Vest-
urlands á Akranesi.
Guðjón verður jarðsunginn
frá Borgarneskirkju í dag, 6.
desember 2019, klukkan 14.
1967, maki Hugrún
Sif Símonardóttir,
f. 1971. Dóttir
þeirra er Dísella
Björt, f. 2010. Börn
Hugrúnar frá fyrra
sambandi eru: a)
Daníel Andri, f.
1991, b) Bjarki Ar-
on, f. 1991 og c)
Karítas Sól, f.
1999. Eiga þau eitt
barnabarn. 3) Inga
Lóa, f. 1969, maki Hilmar Páll
Jóhannesson, f. 1973. Sonur
Ingu Lóu frá fyrra sambandi er
Guðjón Þór, f. 1991. Dóttir
Hilmars frá fyrra sambandi er
Jóna Gréta, f. 1999. Eiga þau
eitt barnabarn. 4) Fjóla Vero-
nika, f. 1971. Börn hennar eru:
a) Delia Rut, f. 1999, b) Bastian
Orri, f. 2006 og c) Oliver Adam,
f. 2008. Fósturdóttir hennar er
Vigdís Millý, f. 1992. 5) Ómar
Hafberg, f. 1973, maki Árný
Sigtryggsdóttir, f. 1981. Börn
þeirra eru: a) Ásbjörg Nína, f.
2003, b) Ísak Nói, f. 2006 og c)
Ýmir Míó, f. 2011.
Eftir að Guðjón missti eigin-
konu sína árið 2009 hóf hann
sambúð með Bjarnheiði Gísla-
dóttur, f. 30.4. 1941, d. 6.6.
2018. Fyrri eiginmaður hennar
var Friðgeir Jóhann Þorkels-
son, f. 1941, d. 2008. Börn
Okkar ástkæri faðir og
tengdafaðir. Það er með miklum
trega og söknuði sem við setj-
umst niður og skrifum þessi orð.
Lífið er óútreiknanlegt, en aldrei
áttum við von á því að þú fengir
þennan dóm sem þú fékkst, eftir
að hafa setið við hlið mömmu og
síðar Heiðu, sem báðar fengu
sama mein. Þetta var einfaldlega
ólýsanlega ósanngjarnt. Þú vissir
um leið hvað beið þín. En eins og
þér var líkt, þá tókstu á móti
þessari mótöldu af æðruleysi og
með þínu einstaka jafnaðargeði.
Þvílík stoð sem þú varst, ekkert
okkar skildi heldur hvernig þú
stóðst af þér veikindi mömmu og
Heiðu. Þú varst mikið blíðmenni
en aldrei sáum við þig brotna.
Á stundum sem þessum þjóta
ótal minningar um hugann, við
áttum sannarlega góðar stundir
saman. Æskan var góð, þú stóðst
þétt við bakið á fjölskyldunni og
alltaf var hægt að leita þín.
Nokkrar skákirnar voru teknar í
stofunni, þér þótti alltaf gaman að
spila.
Þú varst alltaf boðinn og búinn
að aðstoða okkur fjölskylduna í
Hafnarfirði. Þegar við hófum að
byggja okkur hús varstu ekki
lengi að mæta á svæðið. Þú varst
hér hjá okkur í hverri viku, um
hverja helgi og liggja ófá hand-
tökin eftir þig á okkar heimili,
ómetanleg aðstoð. Þú hafðir þá
unnið við að gera upp eldri hús og
kirkjur, byggingar yfir 100 ára
gamlar þar sem kannski ekki allt
er hornrétt og beint. Nýbygging
var annað og einhvern tímann tal-
aðir þú um mesta millimetrahús
sem risið hefði, og hlóst.
Ferðalög um landið, Vestfirð-
irnir eitt árið. Þar laumaðir þú
Egils appelsíni að 7 mánaða gam-
alli dóttur okkar, þú hafðir gaman
af og grínaðist með, við teljum
þetta þó eina skiptið. Eitt árið
fórum við stórfjölskyldan, þú og
mamma ásamt fjölda afkomenda,
um Norðurlandið. Leigðum okk-
ur félagsheimili í viku, það dugði
ekkert minna. Hringferð árið
2017, þið Heiða með hjólhýsið í
eftirdragi, ógleymanleg ferð. Í
fyrra, þá þú orðinn einn aftur,
fórstu að ferðast um á gamla hús-
bílnum, þér þótti það ekkert mál.
Komst og varst hjá okkur eina
nótt í bústað, á leiðinni á harm-
onikkuball á Norðurlandi. Það
var ekki að sjá að þú værir á 80.
aldursári, þú varst einn af þessum
sem maður hélt að yrði 100 ára.
Þú varst tónelskur og söngst
mikið, spilaðir á harmonikkuna
og píanó. Þú varst afar ánægður
með að börnin okkar væru í tón-
listarnámi og þegar eitt þeirra
hóf píanónám og ekkert píanó var
hér á heimilinu varstu ekki lengi
að redda því. Þú mættir hér á
sendibíl með píanóið úr sveitinni.
Það kom að góðum notum en í
haust keyptum við okkur nýtt
hljóðfæri. Við höfðum spjallað við
þig, hvað skyldi gera við þitt
píanó og þú vildir helst að það
færi aftur heim, í stofuna í sveit-
inni. Það er komið á dagskrá, við
munum skila því heim í Rauða-
nes.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
pabbi og tengdapabbi, við mun-
um aldrei gleyma þér og munum
ávallt heiðra minningu þína og
halda henni á lofti. Við spilum
líka reglulega rummikub og þá er
ekki annað hægt en að hugsa til
þín.
Þinn elskandi sonur og
tengdadóttir,
Ómar og Árný.
Elsku afi okkar, mikið sem við
söknum þín. Þú varst einn sá fjöl-
hæfasti afi sem til var. Bakaðir
heimsins bestu pönnukökur,
mættir með staflann í hverja ein-
ustu veislu í fjölskyldunni og allt-
af fórstu með pönnukökudiskinn
tóman heim. Prjónaðir bestu
lopavettlingana, þeim ætlum við
ekki að týna. Það verður skrítið
að heyra ekki í harmonikkunni
við varðeldinn í Rauðanesi á
næsta ættarmóti, við nutum þess
alltaf að hlusta á þig spila.
Við vitum að amma Oddný og
amma Heiða taka vel á móti þér,
viltu knúsa þær frá okkur.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Þín afabörn,
Ásbjörg Nína, Ísak Nói
og Ýmir Míó.
Guðjón Viggósson