Morgunblaðið - 19.12.2019, Blaðsíða 64

64 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. DESEMBER 2019
✝ Gyða Stefáns-dóttir fæddist í
Reykjavík 5. sept-
ember 1932. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunnu-
hlíð 24. nóvember
2019. Foreldrar
hennar voru Mar-
grét María Helga-
dóttir iðnverka-
kona, f. 15. febrúar
1912, d. 8. febrúar
1996, og Stefán Runólfsson iðn-
verkamaður, f. 26. júní 1906, d.
19. september 1986. Systir Gyðu
var Birna, f. 4. maí 1934, d. 15.
febrúar 2016.
Eiginmaður Gyðu var Sig-
urður Helgason, hæstaréttar-
lögmaður og bæjarfógeti á Seyð-
isfirði og sýslumaður í
Norður-Múlasýslu, f. 27. ágúst
1931, d. 26. maí 1998. Foreldrar
hans voru Helgi Ingvarsson, yfir-
læknir á Vífilsstöðum, f. 10. októ-
ber 1896, d. 14. apríl 1980, og
Guðrún Lárusdóttir húsmóðir, f.
17. mars 1895, d. 4. mars 1981.
Gyða og Sigurður eignuðust sex
börn. Þau eru: 1) Helgi, læknir
og prófessor í krabbameinslækn-
ingum, f. 18. janúar 1952. Kona
hans er Ingunn Vilhjálmsdóttir
læknir, f. 14. janúar 1953, og
ember 1960. Guðrún á þrjár dæt-
ur með Guðjóni Viðari Valdi-
marssyni, f. 5. mars 1960, Gyðu
Fanneyju, f. 1988, Söru Ragn-
heiði, f. 1990, og Hrafnhildi Júl-
íu, f. 1997. 6) Margrét María, lög-
fræðingur og forstjóri, f. 2.
október 1964. Maður hennar er
Halldór Jóhannsson verslunar-
maður, f. 24. ágúst 1964. Mar-
grét María á tvo syni með Vigni
Sigurólasyni, f. 2. september
1963, Egil, f. 1991, og Snorra, f.
1997. Langömmubörn Gyðu eru
tuttugu og þrjú. Seinni maður
Gyðu var Magnús R. Gíslason
tannlæknir og deildarstjóri í
heilbrigðis- og tryggingamála-
ráðuneytinu, f. 19. júní 1930, d. 2.
mars 2016.
Gyða lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri
1951, B.Ed.-prófi frá Kennarahá-
skóla Íslands 1981 og BA-prófi í
sérkennslufræðum frá sama
skóla 1990. Í kennslu vann Gyða
mikið starf með börnum og ungu
fólki sem glímdi við námsörð-
ugleika. Hún gat sér gott orð fyr-
ir frumlegar kennsluaðferðir og
einstaklingsbundna nálgun. Hún
var sæmd riddarakrossi hinnar
íslensku fálkaorðu fyrir störf í
þágu menntunar og fræðslu af
forseta Íslands 2001.
Útför Gyðu verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag, 19. des-
ember 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
eiga þau tvö börn,
Hildi Björgu, f.
1975, og Hörð Stef-
án, f. 1986. 2) Júlía
skrifstofumaður, f.
5. október 1953.
Maður hennar var
Ólafur Þórisson vél-
stjóri, f. 6. nóvem-
ber 1953, d. 7. júlí
1995, og eignuðust
þau þrjá syni, Sig-
urð Grétar, f. 1978,
Kára, f. 1981, og Þóri Inga, f.
1988. 3) Stefán, matreiðslumeist-
ari og framkvæmdastjóri, f. 1.
júlí 1956, d. 13. ágúst 2016. Eftir-
lifandi kona hans er Elín Frið-
bertsdóttir skrifstofumaður, f.
19. maí 1957, og eignuðust þau
þrjá syni, Stefán Elí, f. 1980, Sig-
urð Helga, f. 1984, og Bjarka Má,
f. 1989. 4) Grétar Már, sendi-
herra og ráðuneytisstjóri, f. 15.
apríl 1959, d. 7. ágúst 2009. Eft-
irlifandi kona hans er Dóra Guð-
rún Þorvarðardóttir versl-
unarstjóri, f. 28. desember 1954,
og eignuðust þau þrjár dætur,
Margréti Maríu, f. 1980, Hildi
Gyðu, f. 1988, og Kristínu Birnu,
f. 1995. 5) Guðrún lögfræðingur,
f. 30. apríl 1961. Maður hennar
er Andrés Júlíus Ólafsson við-
skiptafræðingur, f. 13. sept-
Ef það er eitthvað sem minnir
mig á jólin þá er það hún móðir
mín, Gyða Stefánsdóttir. Hún
var sannkallað jólabarn og flest-
um jólum frá því að pabbi minn
lést fyrir 21 ári hefur hún varið
með mér og mínum. Það er því
skarð við jólaborðið þegar hún er
lengur ekki hér. Þó að óneitan-
lega sé mikill söknuður í hjarta
mínu er ég fyrst og fremst þakk-
lát fyrir að hafa átt hana að í öll
þessi ár.
Móðir mín var óvenjuleg, stór-
brotin, fluggreind og falleg. Hún
kenndi mér meira en flestir aðrir
og betri kennara og fyrirmynd
er ekki hægt að hugsa sér. Hún
sigraðist á ýmsum þrautum lífs-
ins og yfirsteig meira en gerist
og gengur. Í skólasamfélaginu er
oft talað um þrautseigu börnin,
en það eru börnin sem standast
og styrkjast í glímu við erfiðleika
eða mótlæti og fara langt fram
úr þeim væntingum sem almennt
má búast við miðað við börn í
sömu stöðu. Móðir mín var eitt af
þeim börnum. Hún ólst upp við
fátækt og basl, m.a. í Höfðaborg-
inni í Reykjavík. Hún fór í
Menntaskólann í Reykjavík, sem
var fátítt hjá stelpum á þeim
tíma, hvað þá stelpum með henn-
ar bakgrunn. Hún glímdi við
heilsubrest allt sitt líf, ól upp sex
börn, lauk kennaraprófi þegar
hún varð 48 ára og síðar varð
hún sérkennari. Hún var mjög
eftirsótt og viðurkennd fyrir
starf sitt sem sérkennari. Árið
2001 var hún sæmd heiðurs-
merki fálkaorðunnar fyrir störf
sín að menntun og fræðslu. Hún
vann mikið brautryðjandastarf í
þágu lesblindra. Listinn um
ágæti hennar mömmu minnar
gæti verið mun lengri en ég læt
þetta duga.
Hvíl í friði, elsku yndislega
mamma mín, og takk fyrir vega-
nestið sem þú gafst mér, það er
ríkulegt. Guð blessi þig.
Þín elskandi dóttir,
Margrét María
Sigurðardóttir.
Elsku amma Gyða. Þú varst
engri lík. Þú varst glæsileg, há-
vaxin, með stóran og litríkan
persónuleika. Þú faðmaðir þétt
og hlýtt, varst sagnakona af
Guðs náð, lékst á als oddi og í
minningunni var alltaf gleði, líf
og fjör í kringum þig.
Þú fórst óhefðbundnar slóðir í
lífinu. Þú eignaðist og komst á
legg sex myndarlegum börnum
og á fimmtugsaldri skelltir þú
þér í kennaranám, eins og ekkert
væri, gerðist síðar sérkennari og
hjálpaðir fjölda barna og ungu
fólki sem glímdi við lesblindu og
tókust á við aðrar áskoranir í
námi. Brautryðjendastarf þitt í
þágu menntunar og fræðslu var
ómetanlegt og veit ég um fjölda
fólks sem verður þér ævinlega
þakklátt fyrir þann stuðning sem
þú veittir því í námi.
Mér er sérstaklega minnis-
stætt þegar þú heimsóttir okkur
fjölskylduna til New York í
Bandaríkjunum og dvaldir um
nokkurra vikna skeið þegar
Hildur Gyða systir var nýfædd.
Þú hafðir ofan af fyrir mér þá
átta ára gamalli með því að spila
við mig svona þúsund ólsen ól-
sen, syngja með mér óteljandi
vísur með tilheyrandi handa-
hreyfingum og klöppum að hætti
Ameríkana, hoppa með mér í
parís og búa til hátískufatnað á
barbídúkkur úr gömlum sokk-
um. Þér var ýmislegt til lista
lagt. Á þessum tíma var efnt til
hattakeppni í skólanum mínum.
Þú tókst ekki annað í mál en að
ég tæki þátt og hjálpaðir mér að
búa til glæsilegan dömuhatt úr
gömlum dagblöðum sem þú
straujaðir saman og umvafðir
ljósbleikum silkiborða. Hattur-
inn lenti í öðru sæti í keppninni
en við vorum nú sammála um að
hann hefði í raun átt fyrsta sætið
skilið. Í eitt skiptið sem þú
dvaldir hjá okkur brást þú þér af
bæ og komst til baka með stult-
ur, eins og ekkert væri sjálfsagð-
ara, og eyddi ég sumrinu í að æfa
mig að ganga á þeim. Þessi
skemmtilegi tími okkar í Banda-
ríkjunum var reglulega rifjaður
upp þegar við hittumst og mun
ég varðveita þessar minningar
með mér um ókomna tíð. Þegar
ég var komin á unglingsár veittir
þú mér einstaka aðstoð og stuðn-
ing við dönskunám svo ég gæti
náð betri tökum á málinu.
Styrkur þinn, baráttuandi og
æðruleysi þegar lífið fékk þér
krefjandi verkefni í hendur var
aðdáunarvert, en þú glímdir sjálf
við veikindi og misstir afa Sigurð
og tvo syni, föður minn Grétar
Má og Stefán frænda, langt um
aldur fram.
Daginn eftir að ég frétti af
andláti þínu settist ég niður með
börnunum mínum tveimur, sýndi
þeim myndir af þér og sagði
þeim að þú værir farin heim til
Guðs. Ragnheiður Dóra dóttir
mín, fjögurra ára, sagði þá: „Ég
elska hana“ og vildi ólm skoða
fleiri myndir af þér. Því næst
sagði Grétar Már sonur minn,
fimm ára: „Þó að hún sé farin þá
er hún samt hjá okkur og ég mun
elska hana að eilífu.“ Elsku
amma Gyða, við munum halda
minningunni um þig á lofti.
Við leiðarlok í þessari jarðvist
langar mig að þakka þér fyrir
samveruna og allt sem þú gerðir
fyrir mig. Ég kveð þig með orð-
unum sem þú sagðir ávallt við
mig á kveðjustund: „Megi Guð
geyma þig.“
Margrét María
Grétarsdóttir.
Elsku fallega amma mín. Það
var tómlegur dagurinn eftir að
þú fórst. Daginn þann áttu allir
nema þú, sem varst farin frá
okkur.
Ég hef líkt lífi með ömmu
Gyðu við líf með skrúðgöngu
ætíð sér við hlið. Amma tók alltaf
meira pláss á mannamótum,
sagði meira, var með stærri gler-
augu og fleiri fjaðrir. Amma
gnæfði yfir alla sem hún mætti,
og ekki bara í bókstaflegum
skilningi.
Það var gaman og það var fyr-
irferðarmikið, þar var klappað
alltof hátt og úr takt, þar var
hlýr ömmulófi og bros fyrir gull-
ið sitt. Eeelskan.
Elsku fallega amma mín. Það
var enginn duglegri, kjarkmeiri,
áræðnari og glæsilegri en þú.
Við vitum það, þú sagðir okkur
það oft. Ég er svo þakklát fyrir
að hafa haft þig hjá mér svo lengi
og fengið tækifæri til að kynnast
stórbrotnu konunni sem var
amma mín.
Ég er þér svo þakklát, elsku
amma, fyrir að sýna mér hvernig
má vera stór. Takk fyrir allt sem
þú gafst mér, kenndir mér og
sýndir mér.
Þín
Gyða Fanney.
Elsku amma Gyða er fallin
frá, hún var ekki bara amma mín
heldur líka ein besta vinkona
mín. Hún var aðeins rétt fertug
að aldri þegar ég, fyrsta barna-
barnið, fæddist og fyrstu árin
bjuggum við öll stórfjölskyldan
saman á Þinghólsbrautinni í
Kópavoginum. Ég var svo rík að
eiga þar á sama stað yndislega
foreldra, fimm yngri systkini
pabba sem voru mér sem stóru
systkini og svo afa Sigga og
ömmu Gyðu. Það var alltaf rými
fyrir alla í þeirra húsum, við for-
eldrar mínir bjuggum í bílskúr
sem breytt hafði verið í hina
vænstu íbúð. Og þrátt fyrir að
við amma höfum seinna, meiri-
hlutann af okkar sameiginlegu
ævi, ekki búið í sama landi hefur
hún alltaf verið mér öruggur
bakhjarl og sú sem ég hef leitað
til. Margoft heimsótti hún mig í
Boston og Stokkhólmi og við
eyddum líka góðum stundum
saman þegar ég var heima, þar á
milli heyrðumst við í síma eins
oft og færi gafst. Amma var al-
veg sérlega skilningsrík, um-
burðarlynd og jákvæð, það var
nóg að segja hálfa setningu og
hún vissi hvað manni lá á hjarta.
Meðal vinafólks míns hefur
amma Gyða alltaf verið vel þekkt
persóna og þótt mikið fínt að
eiga svona flotta og skemmtilega
ömmu sem kom reglulega í
heimsókn og var hrókur alls
fagnaðar. Þegar ég fyrir fimm-
tán árum kynntist manninum
mínum kom amma um leið með
fyrstu bestu flugvél til að líta á
strákinn og hafa þau tvö síðan
verið perluvinir. Amma Gyða var
mér sterk fyrirmynd enda búin
mörgum alveg sérstökum hæfi-
lekum. Einn eiginleiki hennar
var að hún sá alla í kringum sig,
háa sem lága, og fékk öllum til að
líða vel. Hún sýndi okkur líka að
stórar og sterkar konur geta
verið kvenlegar og flottar og
komist langt í lífinu á eigin verð-
leikum. Sem sex barna móðir
lærði amma að bjarga sér í lífinu.
Ef föt og efni voru of dýr voru
hinar dásamlegustu flíkur saum-
aðar úr lituðum tauhveitipokum.
Hún var tungumálakona og gat
bjargað sér í hvaða stórborg sem
var. Amma Gyða var líka með al-
veg sérstakan hæfileika að ná til
barna og nýttist það vel þar sem
hún var kennari og sex barna
móðir og eignaðist að auki sex-
tán barnabörn og tuttugu og
þrjú barnabarnabörn. Amma
elskaði börnin, hún vissi hvað
þeim þótti skemmtilegt og talaði
við þau á þeirra forsendum. Hún
var dáð af dætrum mínum og
milli þeirra mynduðust sterk
tengsl sem þær munu alltaf búa
að. Amma Gyða sýndi okkur líka
að það er aldrei of seint að láta til
skarar skríða. Hún tók til að
mynda bílpróf á fertugsaldri, há-
skólapróf á fimmtugsaldri, fór í
sérkennaranám á sextugsaldri,
stundaði á sjötugsaldri ráðstefn-
ur um allan heim og fann ástina á
nýjan leik á áttræðisaldrinum.
Það var mér mikill heiður að fá
hana, þá komin á níræðisaldur-
inn, í doktorsvörnina mína við
Karolinska háskólann og var hún
þá eins og alltaf full af áhuga á
mönnum og málefnum. Elsku
amma mín, það er mikil sorg að
missa þig en mér er fyrst og
fremst þakklæti í huga fyrir allt
það sem þú gafst okkur.
Hildur Björg Helgadóttir
Gyða kom inn í líf Magnúsar
Ragnars, pabba okkar, um ári
eftir að hann varð ekkill, eða
kom aftur inn í líf hans, þau æfðu
sund saman á unglingsárum og
þekktust því ágætlega. Eftir
langt hjónaband var tómarúmið
mikið, með Gyðu öðlaðist lífið
aftur tilgang og gleði. Magnús
og Gyða áttu mörg góð ár saman,
hún flutti fljótlega til hans á
Aflagranda en síðasta árið
bjuggu þau á heimaslóðum Gyðu
í Kópavogi, í íbúðum aldraðra.
Þau nutu lífsins saman, fóru á
tónleika, kvikmyndahús, voru
dugleg að heimsækja ættingja
og vini svo og að bjóða heim
gestum. Fóru nokkrum sinnum
til Kanarí, það var gott að kom-
ast úr vetrarkuldanum, fóru vel
nestuð með fullar töskur af fiski-
bollum, þeim fannst óþarfi að
vera alltaf úti að borða.
Að fara í sumarbústaðinn
hans Magnúsar varð hluti af líf-
inu. Gyða var ekki vön sumarbú-
staðalífi áður, en sveitin var hans
líf og yndi, Gyða vissi það og fór
með austur. Ógleymanlegt var
þegar þau komu til dvalar eina
páskana, nestuð stórri skál af
plokkfiski og rúgbrauði sem þau
borðuðu og nutu alla páskahelg-
ina, afþökkuðu pent grillsteikur
sem voru á boðstólum í sveitinni,
alsæl með sinn plokkfisk.
Gyða var mikil kona, hávaxin
og hnarreist. Fjölskyldan stór og
samhent og tók pabba vel sem
hann var mjög þakklátur fyrir.
Eitt Þorláksmessukvöld voru
þau í Kringlunni að kaupa jóla-
gjafir á öll barnabörnin, fóru út
með fulla körfu af náttfötum úr
Joe Boxer og skrautlegar sokka-
buxur, það fór enginn í jólakött-
inn það árið.
Gyða var litrík og stórhuga,
þau voru ólík en höfðu góð áhrif
hvort á annað. Gyða dreif pabba
áfram, en rósemd Magnúsar
hafði góð áhrif á Gyðu.
Að leiðarlokum þökkum við
góð kynni og ánægjulega sam-
fylgd.
Sigríður Dóra, Jóhann
Þór og Gylfi.
Ein af eftirminnilegustu
minningum mínum um Gyðu
Stefánsdóttur og Sigurð Helga-
son, eiginmann hennar, er þegar
ég var í fyrsta sinn á leið til út-
landa, 1975, með Sunddeild
Breiðabliks og ég tek eftir því í
rútunni að ég hef gleymt pass-
anum mínum. Ég fer og segi Sig-
urði Helgasyni frá þessu og hann
stöðvar rútuna og ég fer með
honum út úr rútunni og skyndi-
lega er ég kominn með forseta
bæjarstjórnar Kópavogs að
húkka mér far við Hafnarfjarð-
arveginn. Að lokum kom þar að
leigubíll sem keyrði okkur heim
til mín og faðir minn heitinn ók
okkur svo út á flugvöll en það
mátti ekki miklu muna að við
misstum af flugvélinni til Glas-
gow. Seinna átti ég eftir að heyra
söguna af því þegar ég gleymdi
passanum í allnokkur skipti í við-
bót og við alls konar tækifæri.
Gyða Stefánsdóttir var á þessum
tíma formaður Sunddeildar
Breiðabliks og ég og fleiri sund-
krakkar urðum á formannsárum
hennar heimagangar á heimili
Gyðu og Sigurðar á Þinghóls-
brautinni í Kópavogi. Dóttir
þeirra, Margrét María, var sann-
kölluð sunddrottning á þessum
árum og varð íþróttamaður árs-
ins í Kópavogi 1979. Gyða æfði
sjálf sund á sínum yngri árum
með góðum árangri og hafði mik-
inn áhuga á sundíþróttinni og
lagði á sig óhemju vinnu til að
hagur Sunddeildar Breiðabliks
yrði sem mestur. Ég fór tvisvar
til Glasgow og einu sinni til
Klakksvíkur með Sunddeild
Breiðabliks, þegar Gyða var for-
maður, og þessar utanferðir eru
ómetanlegar í endurminning-
unni sem og allur sá tími í Sund-
deild Breiðabliks þegar Gyða var
formaður. Gyða bauð okkur,
sundkrökkunum sínum, í átt-
ræðisafmælið sitt og þegar ég
kvaddi hana með faðmlagi sagði
hún: „Mundu nú eftir passan-
um!“ Þegar hún var nýlega orðin
85 ára, haustið 2017, fórum við
tveir sundfélagar til hennar með
blómvönd og var það ánægjuleg
stund og það var í síðasta sinn
sem ég kvaddi Gyðu Stefáns-
dóttur. Blessuð sé minning
hennar.
Eyþór Rafn Gissurarson.
Ég er svo ríkur að hafa kynnst
Gyðu Stefánsdóttur sem lést 24.
nóvember. Gyða var einstök
kona. Leiðir okkar Gyðu lágu
saman þegar ég var prestur í
Lindakirkju. Hún hafði kynnst
frelsara sínum þegar hún var
ung að árum. Hún naut þess að
vera í samfélagi trúaðra. Fá að
syngja Guði sínum dýrð og eiga
samfélag við hann í bæn og lof-
gjörð. Hún var alltaf svo glöð að
koma til okkar í Lindakirkju.
Orð verða svo fátæk og veik þeg-
ar lýsa á einstaklingi sem var
svona stór eins og hún Gyða okk-
ar.
Hún kom með bros á vör þeg-
ar hún gekk inn um dyrnar á
Lindakirkju. Hún þráði að koma
og dvelja í húsi Drottins.
Hún gaf Guði líf sitt þegar hún
var á Seyðisfirði. Þá kom náðin
yfir hana eins og hún vitnaði svo
oft um.
Hún drakk í sig allt sem var í
boði, sótti messur, lofgjörðar-
stundir, mörg Alfa námskeið og
meira að segja komu þau Magn-
ús saman á hjónanámskeið.
Hún þráði að allir mættu eign-
ast það sama og hún hafði eign-
ast þegar hún opnaði dyrnar fyr-
ir frelsara sínum. Hún fékk
börnin sín til að koma með sér í
kirkjuna. Þar kynntist ég þessu
góða fólki sem hefur verið okkur
Dísu einstaklega góðir og traust-
ir vinir.
Ég gæti notað mörg og falleg
lýsingarorð yfir hana Gyðu okk-
ar en efst í huga mínum er þakk-
læti fyrir allar einstaklega góðu
minningarnar sem koma upp í
hugann og alla þá uppörvun sem
hún var mér og þeim sem um-
gengust hana
Hugur okkar er hjá ykkur
börnum, ættingjum og vinum
hennar Gyðu okkar sem gekk til
fundar við frelsara sinn Jesú
Krist að kvöldi sunnudagsins 24.
nóvember sl.
Megi allar góðu minningarnar
um einstaka íslenska konu lifa
með okkur.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
(23. Davíðssálmur)
Sveinn og Valdís (Dísa).
Kveðja frá fyrrverandi
samstarfsmönnum við
Iðnskólann í Reykjavík
Það urðu þáttaskil í sögu Iðn-
skólans í Reykjavík þegar Gyða
Stefánsdóttir sérkennari réðst
til skólans við upphaf níunda
áratugar síðustu aldar. Með
henni kom ný sýn og nýjar lausn-
ir við kennslu nemenda með sér-
tæka námsörðugleika eins og
lestrar- og talnablindu en þannig
hafa hugtökin dyslexia og dys-
calculia verið þýdd á íslensku.
Skólinn hafði þá um langt ára-
bil, samhliða því að sinna hefð-
bundinni iðnfræðslu, verið í far-
arbroddi í þjónustu við
nemendur sem af ýmsum ástæð-
um stóðu höllum fæti í fram-
haldsskólakerfinu. Jarðvegurinn
fyrir nýjar hugmyndir var því
frjór.
Ingvar Ásmundsson var
skólameistari á þessum tíma. Á
milli hans og Gyðu, þessa öfluga
skólafólks og stóru persónuleika,
myndaðist fljótlega traust og
heilsteypt samband sem leiddi til
þess að skólinn réðst í sérstakt
átak til að aðstoða nemendur
með lesblindu með hugmyndir
Gyðu að leiðarljósi.
Gyða var enginn nýgræðingur
á þessu sviði. Hún hafði starfað
við sérkennslu í mörgum skólum
með góðum árangri. Hún hafði
þá hugsjón að leita eftir og finna
leiðir til að létta námið og lífið
fyrir þann nemendahóp sem hef-
ur hið hárbeitta Damóklesars-
verð dyslexíuna yfir höfði sér.
Sverð sem hefur eyðilagt nám og
skólagöngu svo margra.
Hún leitaði víða fanga í þekk-
ingarleit að skjaldarvörn gegn
lesblindunni, þar með í næring-
arfræði, læknisfræði og lífeðlis-
fræði auk kennslufræðinnar.
Með samþættingu þessara fræða
fann hún sína lausn. Það eru úr-
ræði sem við samstarfsmenn
hennar getum vitnað um að
dugðu fjölmörgum til að öðlast
sjálfstraust í námi og ná góðum
tökum á vandanum.
Með réttum snefil- og bæti-
efnum styrkti hún líffræðilega
þætti í samspilinu og litglærur
og litgleraugu juku skerpu staf-
anna í augum lesblindra og
drógu úr hreyfingu þeirra, en
stafirnir víxlast og dansa til í
móðu í augum margra les-
blindra.
Hún var óþreytandi í því að
efla sjálfstraust og áræði nem-
enda sinna og benda þeim á
marga snillinga mannkynssög-
Gyða Stefánsdóttir