Morgunblaðið - 19.12.2019, Page 68

68 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. DESEMBER 2019
✝ Ingólfur HelgiÞorláksson
fæddist í Eyjar-
hólum í Mýrdal 11.
nóvember 1947.
Hann lést á Kan-
aríeyjum 4. desem-
ber 2019. Faðir
Ingólfs Helga var
Þorlákur Björns-
son, f. 1899, d.
1987, bóndi í Eyjar-
hólum í Mýrdal.
Móðir hans var Ingibjörg Emma
Emilía Indriðadóttir, f. 1910, d.
1995, frá Blönduósi. Systkini
Ingólfs Helga eru Gunnar Sæv-
ar Gunnarsson, f. 1934, d. 1970,
Anna Margrét Þorláksdóttir, f.
1938. d. 2019, Björn Einar Þor-
láksson, f. 1939, d. 1994, Indriði
Haukur Þorláksson, f. 1940,
Guðrún Steina Þorláksdóttir, f.
1942, d. 2001, Þórólfur Þorláks-
Emma, f. 8. apríl 1969, búsett á
Selfossi. Hennar maki var Einar
Rúnar Einarsson. Þau skildu.
Dætur þeirra eru a) Berglind
Ósk, unnusti Garðar Ingvar
Geirsson, þau eiga tvo drengi.
b) Guðrún Ósk, unnusti Ragnar
Óskarsson. Sambýlismaður
Guðbjargar Emmu er Gunn-
laugur Óttarsson.
Förunautur Ingólfs Helga
síðustu 12 árin var Hjördís
Björk Ásgeirsdóttir, f. 16. jan-
úar 1957.
Ingólfur Helgi var bakari að
mennt og starfaði við þá iðn
framan af og öðru hverju á
ævinni en lengst af starfaði
hann sem matreiðslumaður á
sjó og landi. Hann var um tíma
forstöðumaður Dvalarheimilis-
ins í Gunnarsholti og starfs-
maður við Réttargeðdeildina á
Sogni í Ölfusi. Eftir að Ingólfur
lét af launuðum störfum hefur
hann búið á Eyrarbakka og
sinnt hestum sínum og öðrum
hugðarefnum.
Útför Ingólfs Helga fer fram
frá Selfosskirkju í dag, 19. des-
ember 2019, klukkan 13.30.
son, f. 1943, d.
1973, Nanna Þor-
láksdóttir, f. 1951,
og Þórarinn Þor-
láksson, f. 1953.
Ingólfur Helgi
kvæntist 21. sept-
ember 1968 Guð-
rúnu Ingólfsdóttur,
f. 5. september
1949. Þau skildu.
Foreldrar Guðrún-
ar voru Guðbjörg
Ámundadóttir og Ingólfur Jóns-
son. Börn Ingólfs Helgs og Guð-
rúnar eru: 1) Viðar, f. 26. apríl
1968, búsettur á Selfossi. Maki
Nína Björg Borgarsdóttir.
Þeirra börn eru a) Axel Ingi,
unnusti Einar Valur Einarsson.
b) Andrea Rún, unnusti Ingvar
Þrastarson, þau eiga tvo drengi.
c) Karen Thelma, unnusti
Brynjar Gylfason. 2) Guðbjörg
Ingólfur Helgi Þorláksson
var förunautur minn á lífsins
leið síðustu 12 árin sem hann
lifði. Með honum átti ég marga
gleðistund sem gott er að minn-
ast nú þegar komið er að leið-
arlokum.
Ingólfur var mikið náttúru-
barn og óvíða naut hann sín
betur en úti í bjartri sumar-
nóttinni á gæðingunum sínum.
Hálendi Íslands heillaði Ingólf
og þangað fór hann í ótaldar
hestaferðir. Þannig lá leið hans
víða um land í hópi góðra fé-
laga. Hann var ratvís og áræð-
inn og kjörinn leiðtogi í slíkum
ferðum. Ég naut þeirrar gæfu
að geta tekið þátt í þessum
hans síðustu ferðum um öræfi
Íslands. Hestamennska var
hans ástríða allt hans líf. Hann
var afbragðsgóður hestamaður,
frábær tamningamaður og fór
vel að öllum skepnum. Honum
tókst að fá það besta fram hjá
hverjum hesti með ljúfmennsku
og hægð.
Í góðum hópi var Ingólfur
hrókur alls fagnaðar, hafði yndi
af að segja sögur og gleðjast
með glöðum. Hann var rökfast-
ur og mælskur og sagði vel frá.
Ingólfur hafði yndi af tónlist
og dansi. Þar lágu leiðir okkar
fyrst saman og þar nutum við
okkar svo vel.
Ingólfur hafði ræktað upp
skógarreit í landi Minna-Núps í
Gnúpverjahreppi, sem við
nefndum Sólbrekku. Þar áttum
við athvarf, þar var gott að
dvelja, hlusta á niðinn í Þjórsá
og njóta sumardaga. Við áttum
líka gleðistundir á ferðalögum
okkar saman bæði innanlands
og erlendis.
Ingólfur var að vissu leyti
einfari, átti auðvelt með að vera
einn með sjálfum sér, en hann
átti líka góða og trausta vini og
mat vináttu þeirra mikils. Körl-
unum í hesthúsahverfinu þótti
gaman að staldra við í hesthús-
inu hjá Ingólfi og taka upp létt
og skemmtilegt spjall, yfir heit-
um kaffisopa.
Ingólfur vildi öllum hið
besta, hann var með afbrigðum
hjálpfús og greiðvikinn. Mér
veitti hann ómetanlegan stuðn-
ing þau ár sem leiðir okkar
lágu saman.
Ingólfi þótti afar vænt um
fólkið sitt og var stoltur af unga
fólkinu sínu. Frá fyrstu stundu
tók Ingólfur mínum börnum vel
og þau honum. Ömmustelpunni
minni tengdist hann sérstökum
vinaböndum. Fyrir þetta verð
ég ævinlega þakklát.
Ég minnist Ingólfs með
þakklæti fyrir allt það góða
sem hann færði mér á okkar
ferðalagi saman. Hann mun alla
tíð eiga sess í hjarta mínu.
Hjördís Björk Ásgeirsdóttir.
Við skyndilegt fráfall Ingólfs
bróður míns reikar hugurinn til
baka, til bernskunnar þegar
veröldin var græn og hlý og
framtíðin óendanleg. Hann var
þriðji yngsti í níu systkina hópi
og sá 6. sem kveður þessa jarð-
vist. Segja má að hann hafi ver-
ið nokkurs konar foringi okkar
tveggja yngstu, þar sem hann
hafði nokkur ár fram yfir okk-
ur.
Ingólfur varð snemma þrótt-
mikill og snar í snúningum. Ég
reikna með að það hafi verið
ærið verkefni fyrir móður okk-
ar að fylgjast með sjöunda
barninu, svona í viðbót við
heimilisstörfin, sem snemma
sýndi tilburði til afreka á lífsins
leikvelli. Hann mun ekki hafa
verið nema 10 til 11 mánaða
þegar hann hljóp um tún. Hann
var mjög ungur, þriggja til
fjögurra ára, þegar hann
teymdi spaka klára, að hlöðnum
garði, klifraði á bak klárnum
sem tölti af stað. Mamma hljóp
nokkra sprettina á eftir honum
á þessum fyrstu knapaæfingum
hans.
Í minningunni var oftast gott
veður og oftast sumar. Um-
hverfið var vel fallið til leikja,
enda var oft farið í „útilegu-
mann“, „fallin spýta“ „yfir“ og
aðra leiki. Leiksvæðið bæjar-
hóllinn, túnin, brekkurnar.
Baslað við bátasmíð og stíflu-
gerð í læknum. Farið í fjöru-
ferðir. Bæirnir sem áttu land
að fjörunni áttu fjörudaga.
Ekki held ég nú samt að fjaran
hafi verið hugsuð sem leiksvið
fyrir okkur börnin. En brimið
heillaði og ekki var alltaf spurt
um leyfi þegar heimurinn var
kannaður. Með hækkandi aldri
urðu viðfangsefni Ingólfs um-
fangsmeiri. Ég man eftir hon-
um snúa lambi inni í á og
hjálpa því í heiminn, líklega um
ellefu ára aldur. Þá var fýla-
veiði unglingsstrákanna í sveit-
inni ótrúlega spennandi. Mark-
miðið var að koma með sem
flesta fýla bundna í kippu við
hnakkinn. Einhvern tímann fór
Ingólfur á bólakaf í Klifanda,
jökulsá sem oft er töluvert
vatnsmikil.
Mikill samgangur var á milli
heimila okkar þegar hann og
Gunna bjuggu ásamt Viðari og
Emmu í nágrenni við okkur.
Ingólfur hafði sérlega gaman
af börnum. Þess nutu krakk-
arnir mínir, Silja og Þórólfur.
Þau Gunna gættu Þórólfs
stundum þegar hann var um
sex ára aldur. Ingólfur sagði
honum endalausar sögur af
stígvélaða kettinum. Það voru
sögur af þessum makalausa
ketti sem ferðaðist um fjöll og
firnindi og brá sér í allra kvik-
inda líki. Í huga 6 ára drengs
voru allar þessar sögur sem
frændi sagði sannar. Ég hef
aldrei rekist á þær á prenti en
kötturinn sendi jólagjafir!
Afahlutverkið fór honum líka
vel enda dáður og elskaður af
barnabörnunum.
Oft hef ég verið ósammála
bróður mínum um mikilvæg
samfélagsmál. En þrátt fyrir
karp um dægurmál er hugur
minn þungur og fullur eftirsjár.
Mér hefði fundist sanngjarnt að
hann hefði fengið lengri tíma.
Tíma til að dansa og ferðast
með Hjördísi sinni og tíma til
að njóta þess að fylgjast með
afkomendum sínum. Tíma til að
klappa klárunum sínum og
finna goluna strjúka um vanga.
Ég kveð bróður minn með fyr-
irbæn um góða heimkomu í
sumarlandið og þökk fyrir allt.
Við Össi sendum Hjördísi, Við-
ari og Emmu og þeirra fjöl-
skyldum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Nanna Þorláksdóttir.
Ingólfur Helgi var þriðji
yngstur níu systkina sem ólust
upp í Eyjarhólum í Mýrdal.
Þrátt fyrir þrengslin lifa í
minningunni glaðir æskudagar,
sem ekkert setur blett á.
Ingólfur var tápmikill og úr-
ræðagóður. Þegar hann var á
þriðja ári stóð merin Gláma,
gæðablóð og fyrsti reiðskjóti
okkar systkina, við húshliðina
með aktygjum á meðan heim-
ilisfólkið var í mat. Ingólfur
teymdi merina að hlöðnum
vegg á bæjarhlaðinu, klifraði á
bak Glámu og sat þar hróðugur
þegar út var komið. Öðru sinni
átti hryssa erfiða fæðingu í
túninu heima. Við fylgdumst
með pabba fjarlægja andvana
folaldið. Hryssan sætti sig illa
við missinn en kom til okkar og
sló eign sinni á Ingólf þá á
fimmta ári. Varnaði hún okkur
að koma nálægt honum. Tók
hann þessu af óttaleysi. Eftir
nokkurt stapp tókst þó að koma
honum út fyrir túngirðinguna.
Tengsl okkar bræðranna
rofnuðu á námsárum okkar.
Ingólfur lærði til bakara en
hneigðist einnig til annarrar
matargerðar og starfaði lengi
sem matsveinn á sjó og í landi.
Á þessum árum kynntist hann
og kvæntist Guðrúnu Ingólfs-
dóttur. Þau eignuðust og ólu
upp tvö mannvænleg börn, Við-
ar og Guðbjörgu Emmu, sem
ásamt fimm börnum sjá nú á
eftir umhyggjusömum föður og
afa. Sérstaklega sterk bönd
voru milli Ingólfs og elsta
barnabarnsins Axels Inga sem
misst hefur vin og félaga.
Ævi Ingólfs var ekki þrauta-
laus. Ungur ánetjaðist hann
Bakkusi og glímdi við hann alla
tíð. Fór hann halloka framan af
en gat svo snúið rimmunni sér í
hag og hafði langtímum yfir-
höndina eftir það. Naut hann í
því hins góða starfs SÁÁ og
AA-samtakanna og góðra að-
standenda svo og þess sem átti
hug hans flesta daga, hestanna.
Bernskuatvikin með hestana
reyndust forboði. Faðir okkar
var hestamaður og þekktur fyr-
ir það að hafa gott auga fyrir
hestefnum. Þetta hafði Ingólfur
tekið í arf. Hann átti jafnan
góða reiðhesta og suma af-
bragðsgóða. Umgengni hans við
hesta einkenndist af umhyggju
og skilningi á háttum þeirra og
sterk tengsl við þá gerði Ingólf
að góðum tamningamanni sem
þroskaði og bætti margt he-
stefnið fyrir sig og aðra.
Vegna hestamennsku glædd-
ust samskipti okkar að nýju.
Ingólfur hafði um árabil farið
með hóp vina í hestaferðir á
sumrum. Taldi hann mig á að
koma í eina slíka sem varð til
þess að ég fór í ferðir þessar
allmörg ár. Ingólfur var góður
fararstjóri, hafði aga á liði sínu
og sá til þess að umgengni um
náttúru og gistiskála væri góð.
Ferðir okkar lágu flestar að
fjallabaki en einnig víðar. Í síð-
ustu sameiginlegu ferðinni
héldum við á heimaslóðir, gist-
um í Reynishverfi og riðum
þaðan út m.a. inn í Heiðardal
og á Reynisfjall. Sannaðist þá
að Ingólfur var veðursæll far-
arstjóri því við fengum fimm
sólardaga í röð í Mýrdalnum
sem ég ætla að ekki hafi oft
gerst á uppvaxtarárum okkar.
Með í för síðari árin var Hjör-
dís Björk Ásgeirsdóttir sem
verið hefur förunautur Ingólfs
síðustu 12 ár og styrk stoð all-
an þann tíma.
Við Rakel sendum börnum
Ingólfs og fjölskyldum þeirra,
Guðrúnu fyrrverandi konu
hans, Hjördísi Björk og systk-
inum Ingólfs okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Indriði H. Þorláksson.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
„Sæll frændi.“ Þannig ávörp-
uðum við hvor annan, Ingólfur
og ég, en nú er því lokið.
Ég tók miklu ástfóstri við
Ingólf þegar hann bjó hjá for-
eldrum mínum á Engjavegi 1,
þar sem ég tók mín fyrstu skref
í þessu lífi. Ingólfur var sá
besti og mátti hann ekki fara úr
húsi án kveðju frá mér og það
var einmitt við slíkt tækifæri að
ég elti hann út á tröppur. Æs-
ingurinn var það mikill að litli
snáðinn rúllaði niður tröppurn-
ar og var honum ekið á sjúkra-
húsið með sinn fyrsta skurð á
enni. Ekki minnkaði aðdáun
mín á frænda eftir þetta slys,
því Ingólfur var gull af manni
og ætíð tilbúinn að hjálpa, lána
hluti eða teyma undir, ef maður
fór fram á það.
Þegar frændi var með brjóst-
sykurgerðina í Hveragerði á
sínum tíma var góður tími fyrir
mig. Hann bað mig stundum að
koma með sér. Það var auðsótt
mál hjá ungum ökumanni á
þeim tíma, því ég fékk þá oft að
keyra á milli Selfoss og Hvera-
gerðis. Mikið var spjallað og
stutt í grínið hjá okkur, vorum
við í miklu og góðu sambandi á
þeim tíma.
Við sóttum saman námskeið í
innhverfri íhugun að áeggjan
frænda og átti það að koma
mikilli ró og visku í okkar haus,
en eftir síðasta tímann man ég
hvað við vorum sammála um að
þarna hefðum við eytt pening-
um til einskis og hlógum mikið
að þessari hugdettu.
Það var hins vegar annað
sem frændi tók sér fyrir hend-
ur til að öðlast gott líf og vildi
endilega að ég gerði slíkt hið
sama, því honum var umhugað
um mig, en ég hafði engan
áhuga á að drekka sveppaseyði
sem hann innbyrti í stórum stíl.
Við áttum síðar eftir að vinna
saman í Fossnesti um tíma og
mikið var nú gott að hafa bak-
arann með sér þar, því að ferm-
ingarveislunar voru lítið mál
hjá honum, kökur og annað
kruðerí ætíð tilbúið fyrir mína
vakt til afgreiðslu, en þá vann
hann aukalega um nóttina til að
gera allt klárt fyrir mig.
Það var tvennt sem Ingólfur
frændi var hræddur við; mýs
og nálar. Hann hændi að sér
villiketti í hesthúsið til að sjá
um að húsið yrði músfrítt og
gekk það vel, en svo kom tími
þar sem kisi vann ekki sína
vinnu og varð frændi að kaupa
gildrur og veiddi í þær, en til-
hugsunin um að losa bráðina úr
gildrunni var slík, að bráð og
gildru var hent í hauginn.
Góðar og skemmtilegar
minningar á ég um frænda
minn og mun sakna heimsókn-
anna í hesthúsið, því þar töl-
uðum við mannamál um heima
og geima.
Frændi, þú verður ætíð í
hjarta mér.
Votta þeim sem stóðu
frænda mínum næst mína
dýpstu samúð.
Sölvi B. Hilmarsson.
Ingólfur frændi lést á Kanarí
4. desember síðastliðinn. Ing-
ólfur var dellumaður og gekk í
gegnum nokkur þannig tímabil.
Þá sökkti hann sér niður í ým-
islegt, sumt skrítið og spaugi-
legt, eins og t.d. að sjóða
sveppaseyði sem átti að vera
allra meina bót og svo þurfti
auðvitað að jarða sveppinn.
Ingólfur var eftirminnilegur
persónuleiki. Hann var góður
frændi sem kunni að segja sög-
ur. Sögurnar sem Ingólfur
sagði mér og bróður mínum
voru engar venjulegar sögur og
hans uppáhaldssögur voru um
Stígvélaða köttinn sem lenti í
hinum ótrúlegustu ævintýrum
og var til í alvöru. Til sönnunar
um tilvist kattarins og sagn-
anna fengum við jólagjafir frá
Stígvélaða kettinum, nammi-
poka pakkaðan inn í jólapappír.
Ingólfur þóttist ekkert kannast
við þessar gjafir þegar við
spurðum hann. Hann var stríð-
inn og fannst gaman að stríða
mömmu með því að fá okkur
bróður minn til að bera heim
alls konar kosningaáróður því
þau systkinin voru aldrei sam-
mála. Hann gaf okkur nammi
fyrir að bera barmmerki eða að
reyna að líma áróðursborða á
bílinn hennar mömmu. Ekki
var síður gaman að koma í
hesthúsið til Ingólfs og kíkja á
hestana eða fá að skreppa á
bak. Það er gott að eiga góðar
minningar.
Ég kveð Ingólf frænda minn
með þakklæti í huga. Elsku
Emma, Viðar, Hjördís og fjöl-
skyldur, ég sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Silja.
Ingólfur Helgi
Þorláksson
Opnunartímar
Kirkjugarða Reykjavíkur um jólin
Á aðventunni, um jól og áramót eru Fossvogskirkjugarður, Gufuneskirkjugarður,
Kópavogskirkjugarður og Hólavallagarður opnir allan sólarhringinn nema
Fossvogskirkjugarður er lokaður fyrir allri bílaumferð á
aðfangadag milli kl 11:00 og 14:00 vegna mikils fjölda gangandi og slysahættu.
Þeir sem ekki geta vitjað leiða ástvina sinna nema koma akandi
er bent á að koma annað hvort fyrir eða eftir tilgreindan lokunartíma.
Ökumönnum er bent á bílastæði við Fossvogskirkju, Suðurhlíð og Vesturhlíð.
Á Þorláksmessu og aðfangadag er hringakstur í Gufuneskirkjugarði
með aðkomu eingöngu frá Hallsvegi og farið er út norðan megin inn á
Borgaveg eins og verið hefur.
Símavarsla verður á skrifstofu Kirkjugarðanna á aðfangadag og gamlársdag
frá kl. 08:00 - 12:00 í síma 585 2700 fyrir þá sem þurfa
að leita upplýsinga og aðstoðar.
Hægt er að nálgast upplýsingar um staðsetningu leiða á vefnum www.gardur.is
Starfsfólk Kirkjugarða Reykjavíkurprófastsdæma.
www.kirkjugardar.is