Gríma - 01.09.1938, Page 38

36
REYNISTAÐARBRENNA
kjöt og urðu þær eldsins fyrst varar. Þær fundu
reykjarsvælu og sviðalykt, en þá stóð smjörskemm-
an í björtu báli. Þær hlupu nú til og vöktu menn.
Það gekk illa, en tókst þó um síðir. Flestir hlupu út
á nærfötunum einum, en þeir, sem kjarkmestir voru,
náðu nokkru úr rúmum sínum með sér. Svo fóru
allir að sækja vatn í ána, ef takast mætti að slökkva
eldinn, en áin var á ís, svo að allt fór í handaskolum.
Ekkert var til að brjóta með ísinn, og ekkert vatn
náðist, en þá kom fát á alla. — Bærinn var nú orð-
inn alelda á skammri stundu, og smjörskemman
brunnin til kaldra kola. Hún fuðraði upp á örstuttri
stundu með öllu, sem í henni var. Þennan vetur
voru á Reynistað m. a. tveir röskir ungir menn; ann-
ar var Páll, sonur Halldórs biskups, og hinn Þórður
djákni Þóroddsson, heyrara Þórðarsonar á Hólum.
Þeir fleygðu öllu, sem þeir áttu, út um glugga og
björguðu öllu sínu, og þótti þetta snarræði, en allir
aðrir misstu það, sem þeir áttu. —
Þegar allir voru komnir út úr eldinum, mundu
menn allt í einu eftir því, að barn hafði orðið eftir
inni. Það var tökubarn, telpa, er hét Ragnheiður Vig-
fúsdóttir, systir síra Sigurðar á Skeggjastöðum, og
hafði hún legið í rúmi biskupsfrú Þóru. Henni varð,
sem von var, mikið um þetta og hét á menn að ná
barninu, ef þess væri nokkur kostur. — Guðrún
dóttir Jóns smiðs á Skúfsstöðum var ein þerna bisk-
upsfrúar og hljóp hún inn, sveiflaði rúmfötum utan
um barnið og bar það suður í kirkjugarð til frú Þóru,
sem þangað var komin ásamt fleiru af fólkinu. —
Biskupsfrúin hafði tyllt sér á leiði í garðinum. Guð-
rún fékk henni strangann og kvaðst ekki vita, hvað i
honum væri, en þegar frú Þóra rakti hann í sundur