Gríma - 01.09.1938, Qupperneq 59

ÓSPEKTIR ENGLENDINGA VIÐ SKJÁLFANDA 57
Síðara hluta dags kom skipherra frá borði til þess
að greiða sektina og fá menn sína lausa úr prísund-
inni; fylgdi honum mikill hópur skipverja af báðum
skipunum. Fóru þeir allir inn til Sveins veitinga-
manns, nema skipherrann, sem fór heim til Guðjóhn-
sens og fékk þar hinar vinsamlegustu viðtökur. Veitti
Guðjóhnsen honum óspart í staupinu og spjölluðu
þeir um alla heima og geima í mesta bróðerni, enda
var Guðjóhnsen ágætur enskumaður. Allt í einu
spurði skipherra, hvort íslendingar séu miklir veiði-
menn. Lét Guðjóhnsen lítið yfir því, en innti eftir,
af hverju hann drægi það. Benti þá skipherra á þilið
og allar byssurnar, sem þar héngu. Lét Guðjóhnsen
sér þá verða dálítið kynlega við, þagði drykklanga
stund, en þóttist svo segja skipherra í mesta trúnaði,
að það stæði öðruvísi á þessum vopnabirgðum. „Hér
búum við“, mælti hann, „úti á hala veraldar, og
hingað slæðist alltaf öðru hvoru útlendur sjómanna-
lýður; er þar misjafn sauður í mörgu fé, eins og
gengur og gerist, og þá ber það stundum við, að í illt
slæst með þeim og landsmönnum. Við reynum æfin-
lega að reka þá af höndum okkar með hnefunum
einum, en ef þeir hrökkva ekki til og við sjáum fram
á það, að við verðum bornir ofurliði, þá notum við
byssurnar og skjótum þá niður hvern einn einasta
mann, svo að enginn kunni frá tíðindum að segja,
en sökkvum skipunum. Auðvitað telja allir, að skipin
hafi farizt norður í höfum með allri áhöfn, þegar
ekkert fréttist til þeirra framar. — Þetta eru einu
úrræðin okkar, því að hér er engin lögregla, aðeins
einn sýslumaður langt úti í sveit og gagnslítið að
senda til hans, þegar allt er komið í voða“.
Við þessa frásögn Guðjóhnsens varð skipherra sem