Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1995, Blaðsíða 14

Jóhanna S. Einarsdóttir framkv.stj.:
Frá félaginu Heyrnarhjálp
„Vísakort heymarskertra“
Félagið Heyrnarhjálp, sem er
félag heymarskertra, hefur lát-
ið útbúa kort “Vísakort heyrn-
arskertra” sem á stendur: “Eg heyri
ekki vel, horfðu á mig þegar þú
talar, talaðu hægt og skýrt!” - Þessu
korti getur fólk framvísað, sýnt,
þegar það á samskipti við banka,
verslanir, heilsugæslustöðvar,
opinberar stofnanir og allsstaðar
þar sem nauðsynlegt er að vekja
athygli á að það sé heyrnarskert og
vilji að tekið sé tillit til þess. -
Handhafar kortsins geta einfaldlega
lagt kortið á borð viðkomandi í stað
þess að endurtaka í sífellu “Ég er
heyrnai'skertur”, “ég heyri illa”, og/
eða “viltu horfa á mig á meðan þú
talar” o.s.frv. Heymarskertir lenda
oft í þeirri aðstöðu að misskilja og
vera misskildir, þeir fara leynt með
fötlun sína og reyna hvað þeir geta
að virka sem fullheyrandi. Það að
ætla sér um of og leggja á sig
ómælda vinnu við að heyra er
spennuvekjandi. Sá heyrnarskerti er
stöðugt að reyna að giska á hvað
sagt er og er þá iðulega álitinn treg-
ur eða illa gefinn af því að hann
dregur ranga ályktun af því sem
hann einfaldlega heyrir ekki. Þessi
staða er niðurlægjandi og oft verður
misskilningurinn að aðhlátursefni
Jóhanna S. Einarsdóttir.
fullheyrandi fólks. Fötlunin er lítt
sjáanleg og því lítils skilnings að
vænta meðal fólks ef við höldum
feluleiknum áfram. Heyrnarskertir
verða í auknum mæli að vekja
athygli á sérstöðu sinni, gangast við
fötlun sinni, biðja þá sem þeir þurfa
að hafa samneyti við að taka tillit
til hennar, bera svo höfuðið hátt,
anda léttar, skilja það sem sagt er,
vera fullgildur og eiga eðlileg
samskipti við fólk. “Vísakort
heyrnarskertra” er ein leið af mörg-
um t.þ.a. gera líf heyrnarskertra
þægilegra. En það verður að taka
kortið fram, upp úr veskinu eða
vasanum og framvísa því.
Tónmöskvi í Þjóðleikhúsinu
og Borgarleikhúsinu
ónmöskvinn er eitt þeirra
hjálpartækja sem gera heyrn-
arskertum, þ.e. heyrnartækjanot-
endum, kleift að njóta eðlilegs lífs.
Þessi tæknibúnaður er í mörgum
kirkjum en við viljum vekja sér-
staka athygli á þessum búnaði í
Þjóðleikhúsinu og Borgarleikhús-
inu. Leikhúsin hafa að beiðni
Heyrnarhjálpar kynnt heyrnar-
tækjanotendum þennan búnað í
kynningarbæklingum sínum und-
anfarin tvö leikár. Þar er bent á að í
sölum leikhúsanna er tónmöskvi til
þjónustu við heymarskerta. Tón-
möskvinn gerir það að verkum að
heyrnartækjanotandinn getur stillt
tækið sitt á T og getur þá greinilega
hlustað á það sem fram fer í leik-
húsinu. Þetta gildir aðeins um þau
heyrnartæki sem hafa umrædda T-
stillingu. Athugið að nauðsynlegt er
að taka það fram þegar miðar eru
keyptir, að viðkomandi hyggist
nýta sér þessa tækni og óski eftir
leiðsögn urn hvar í sal leikhússins
T-stillingin nýtist best. Og nú er
bara að drífa sig í leikhúsið, góða
skemmtun!
Jóhanna S. Einarsdóttir.
HLERAÐ I
HORNUM
I glaðatunglsljósi gengu piltur og
stúlka eftir veginum. Piltur bar stórt
tréílát á bakinu, lifandi hænu hélt hann
á með annarri hendi, var með staf í
hinni og teymdi svo stóra geit þar að
auki. Þau komu að stóru tré og þá
sagði stúlkan: „Æ, ég er svo hrædd
svona ein með þér, hver veit nema þú
reynir að kyssa mig“. „Ég veit ekki
hvernig ég ætti að geta það svona
klyfjaður", sagði piltur. „Þú gætir nú
stungið stafnum í jörðina og bundið
geitina við hann og sett svo hænuna
undir tréílátið“, sagði stúlkan.
*
Sonurinn: „Kennarinn skammaði mig
í morgun fyrir að vita ekki í hvaða
landi pýramídarnireru". Móðirin: „Já,
er ég ekki alltaf að segja þér að reyna
að muna eftir því hvar þú lætur
hlutina“.
*
Þingmaður einn var að óskapast yfir
ástandinu á sjúkrahúsunum. Hann
lýsti m.a. þeim hópum sem
viðkomandi ástand bitnaði hvað
harðast á. í mælskukastinu kom þetta
þannig út að ástandið kæmi harðast
niður á „öldruðum barnshafandi kon-
um o.s.frv". Urðu margir kímileitir að
vonum.
*
Iri nokkur var á ferð í Liverpool og
hitti þar vin sinn á götu sem spurði
hann, hvort hann hefði komið sjó-
leiðis eða flugleiðis. „Það veit ég ekki.
Konan mín keypti farmiðana“, sagði
írinn.
14