Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1995, Blaðsíða 42

komi hvenær sem er og aldrei sé unnt
að segja til um, hvernig morgundag-
urinn verði. Gunnar Reynir hefur við
margt erjað vel um dagana sem verka-
maður, leigubifreiðarstjóri, ökukenn-
ari og prófdómari hjá Bifreiðaeftirliti
ríkisins, en allt það er nú liðin tíð.
Gunnar Reynir segir skammtíma-
vistunina hafa bjargað miklu og vera
ómetanlega. Hann var þar í dvöl í 12
vikur meðan Steinunn fór til hvíldar
og hressingar á Reykjalund 1994,
enda hefði hún þá verið að niðurlotum
komin andlega og líkamlega, alveg
sér í lagi vegna hinnar miklu umönn-
unar á allan hátt, þegar hann var í
máttleysisköstunum og hún þurfti
m.a. að draga hann eða bera hann hálf-
vegis upp á loft þar sem svefnher-
bergið er, svo dæmi sé tekið.
Steinunn sagðist hafa fengið endur-
næringu og heilsubót á Reykja-
lundi, hún var áður leikskólastjóri í
fullu starfi, en hefur nú um hríð verið
í hálfu starfi. Hún hefði í raun verið
búin að ganga á allan varaforða sinn
áður en að Reykjalundardvöl kom og
útilokuð hefði hún verið, ef Gunnar
Reynir hefði ekki fengið inni hjá
Sjálfsbjörg þennan tíma.
Steinunn segir að meðan hún vann
allan daginn þá hafi hún verið upp-
gefin hvert kvöld, þegar Gunnar
Reynir var verstur, fór heim í hádeg-
inu til að sinna honum og áhyggjur af
honum allan daginn, þegar hann var í
kasti hafi engu líkar verið. Og þá er
komið að því að Gunnar Reynir segi
frá skammtímavistuninni, en hann
hefur tvisvar átt þar dvöl, í fyrra eins
og áður er sagt og svo núna nýlega 2
- 3 vikur.
Gunnar Reynir segir dvölina hafa
verið sérstaklega góða í alla staði - öll
umönnun til fyrirmyndar - viðmót hjá
starfsfólki sem heimilisfólki eins og
bezt varð á kosið. Þama sé heimilis-
legt, hlýlegt og þægilegt að vera.
Gunnar Reynir nýtti sér þá og síðan
sjúkraþjálfunina svo og sundlaugina
góðu. Auðvitað sóttu blendnar tilfinn-
ingar á fyrst, spurningin um varanlega
dvöl - vistun sótti á hugann, en það
hvarf fljótlega. Slík skammtímavistun
er lífsnauðsyn í raun - skilyrði þess
að fólk geti verið heima með umönn-
un sinna sem aðalstoð, því álag á mak-
ann í þessu tilfelli er ótrúlega mikið,
segir Gunnar. Steinunn bætir því við
að hún telji það, að slíkur möguleiki
þar sem hún geti þá 1 itið upp og fengið
að vera hún sjálf, fengið tækifæri fyrir
sig, geti hreinlega bjargað hjónaband-
inu. Þessi orð verða lokaorð þeirra
hjóna og þess aðeins getið í lokin að
Gunnar Reynir tekur virkan þátt í
félagsstarfi fatlaðra og er í stjórn
Sjálfsbjargar í Reykjavík.
Með fróðleik mætan og fullan
maga er haldið frá þeim hjón-
um og næsta dag liggur leiðin svo til
hjónanna Alberts Jensen trésmiðs og
konu hans Þóru Filippíu Amadóttur,
sem búa í einkar fallegu húsi að
Háaleitisbraut 129, en húsið byggði
Albert að sjálfsögðu sjálfur. Forsaga
þessa húss er um annað tveggja hæða
hús á sömu lóð, sem varð svo að víkja
fyrir skipulagi og af öllu mikil
vafningasaga og vandkvæða. Albert
er einn heima og býður gesti til kaffi-
drykkju, kona hans verður fjarri í
vikutíma í sumarbústað, einmitt til að
hvíla sig frá önn og ábyrgð, eins og
Albert segir, en hún skildi eftir skila-
boð til mín um skammtímavistunina
sem vikið verður síðar að. Albert segir
ekki væsa um sig - hnappur og sími á
tiltækum stað - aðstoð kvölds og
morgna geri þetta kleift. Þau hjón eiga
saman 5 börn sem öll eru búsett hér á
landi og Albert á svo eina dóttur sem
hann eignaðist fyrir hjónaband sitt. Að
trésmíðum var starfað svo sem hann
er menntaður til. Hann var lengst af
sjálfstætt starfandi og hafði menn í
vinnu, var mikið við viðgerðir, en
byggði einnig einbýlishús sem hús-
hluta. Hann féll úr 14 metra hæð við
vinnu sína 31. maí 1990 og kennir það
óvenjulegri óvarkárni eða gleymsku.
Hann fór beint á Borgarspítalann, en
42