Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1999, Blaðsíða 8

Gulræturnar að koma upp hjá Carli í aprfl - og
eins og sjá má er mikið ræktað í gróðurhúsinu.
frammi fyrir föður mínum, nýklæddur
í hreinum og stroknum fötum. “Þú ert
ekki klæddur!” sagði hann, “ekki fyrr
en þú ert kominn með bindi og búinn
að bursta skóna.” Maður býr lengi að
svona löguðu.
Föðurætt minni fylgir skyggnigáfa
sumra. Pabbi var gæddur ákveðnu
innsæi og gat séð ýmislegt sem aðrir
sáu ekki, samanber nafna hans ísfeld
snikkara sem byggði kirkjur á Aust-
fjörðum. Pabbi týndi aldrei nokkrum
hlut, lagði sig bara í rólegheitum og
horfði yfir atburðarás dagsins.
Mig aftur dreymir, - sé atburði sem
eiga eftir að gerast. Eitt haustsíðdegi
sagði ég við Hlín: “Ég ætla að skreppa
austur á Þingvöll!” Ég kom austur og
við sátum að kvöldverði þegar bankað
var. Mamma fór til dyra. Það var
hvíslað. Hún kom aftur inn, mjög
alvarleg. Pabbi hvíslaði líka til mín:
“Ég ætla að biðja þig að koma út og
hjálpa mér.”
Uti í myrkrinu stóð vörubíll. Á
pallinum var íslenski fáninn. Ég vissi
strax að líkkista var undir fánanum og
tók undir vinstra homið eins og mér
hafði verið falið að gera í draumi.
Þama bar ég inn lrkkistu Jónasar Hall-
grímssonar, sá líkflutningur var
umdeildur eins og alþjóð veit, þess
vegna mátti ég ekki segja neitt.
Endurhœfingarfulltrúinn
Móðir mín vildi að ég yrði prestur.
“Þú yrðir sjöundi presturinn í fjöl-
skyldunni,” sagði hún. Starf endur-
hæfingarfulltrúans er ekkert ósvipað.
Núna finnst mér, að ég hafi alltaf verið
að undirbúa mig fyrir starfið. Ég kom
til Islands á kreppuárunum þegar
stríðshræðslan var að byrja að segja til
sín. Þá þótti gott að hafa vinnu, um
skólagöngu var ekki að ræða, en ég hef
ávallt reynt að læra af starfi og lífinu.
hvort hann vill taka við þér,” sagði
Guðrún.
Á Kúvíkum í Reykjarfirði dvaldi
ég heilt sumar og það rigndi upp á
hvern einasta dag. Enginn skildi
ensku og íslenskan fór að koma úr
undirvitundinni. Ég hafði skilið
málið, en ekki getað tjáð mig. Von mín
hafði verið að fá vinnu í síldar-
verksmiðjunni, en hún var ekki komin
í gagnið. Ég hafði samt nóg að starfa,
tók því gler úr gluggum, smíðaði falsa
og var með öðrum að bjarga inn heyi.
Um haustið sigldi ég til Reykjavíkur
með Gullfossi, ekkert pláss var um
borð, en ég svaf í lestinni ofan á
ullarballa.
Aðlögunarhœfni
og uppeldi
Mér hefur hvergi leiðst og alls-
staðar liðið vel, jafnvel á rigningar-
sumri í Djúpuvík.
Uppeldið mótar ábyrgðartilfinn-
ingu og sjálfstraust. Það er aðlögun-
arhæfni,- að láta sér líða vel á hverjum
stað, - að standa sig í allri vinnu. Ég
fékk strangt uppeldi og mikinn aga,
sem ég bý alltaf að. Latneska mál-
tækið segir: þú ert faðir pabba þíns,
sem merkir, að ég sé hluti af föður
mínum. Hve mikill hluti - fer eftir
skapgerð minni. Ymis viðhorf hans
endurspeglast í dætrum mínum, svo
eitthvað hef ég flutt frá honum til
þeirra.
Sjáðu skóna mína!” segir Carl og
réttir fram gljáburstaða inniklossa.
“Það er ekki íslenskt að vera í vel
burstuðum skóm. Á sunnudags-
morgni í bernsku stóð ég stoltur
alltaf út um gluggann eftir nafninu
Mozart. Ég hafði aldrei séð fólkið, en
mér leið vel hjá því - og sjálfstraust
stráksins Carls óx.
Þegar kom til tals að ég færi til
íslands að læra íslensku, fékk ég
vinnu hjá manni sem fór um sléttuna
í lest og safnaði saman afurðum hjá
bændum. Þannig vann ég fyrir
Islandsfarinu. Á leið okkar stoppaði
lestin í Montreal. Siglutrén sáust víða
að á marflatri sléttunni og höfnin
heillaði. Utþráin var mikil og ég gaf
mig á tal við skipstjóra sem vildi ráða
mig á skip sitt sem var á leið til Suður-
Afríku. Ég var búinn að fá káetu um
borð og átti að mæta snemma næsta
morgun. Mér var ekki svefnsamt um
nóttina fyrir spenningi og mætti tím-
anlega niður á höfn, en þá var skipið
farið frá hafnarbakkanum.
Ég bað bátsmann um að elta uppi
skipið. “Hvernig ætlarðu að finna
það?” spurði hann og benti út á St.
Lawrence flóann, sem var krökkur af
skipum. Þannig fór um sjóferð þá, mér
var ekki ætlað að sigla til Suður-
Afríku.
Islandssiglingin var ekki bein. Ég
sigldi fyrst til Frakklands, þaðan til
London og þræddi öll söfn þar í heila
viku - að þeirri vikudvöl bý ég enn.
Föðursystir mín Guðrún Jensen og
maður hennar tóku á móti mér við
skipshlið og fóru strax að tala ensku
við mig. Ég sá að ég myndi ekki læra
íslensku með því að umgangast ein-
göngu Vestur-íslendinga. “Við skul-
um síma í föðurbróður þinn, Carl
Jensen í Reykjarfirði á Ströndum,
8