Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1999, Blaðsíða 4

Frá ferð Sjálfsbjargarheimilismanna til Danaveldis í júlí 1998.
Sjá grein á næstu síðu.
AF MERKU
MÁLÞINGI
8. apríl sl. hélt fagdeild hjúkr-
unarfræðinga á sviði endur-
hæfingar fjölsótt málþing í
Arsal Hótel Sögu. Efnið var:
a) Stefnumótun og skipulag endur-
hæfingar í Reykjavík og nágrenni.
b) Umhverfi endurhæfingar í heil-
brigðiskerfinu innan sjúkrahúsa
og stofnana.
Frummælendur voru hið vísasta
fólk í þessum fræðum öllum, hvorki
meira né minna en 13 framsöguerindi,
stutt og hnitmiðuð - enda aðeins
gefnar 10 mínútur í hvert.
Hér verður aðeins tæpt á nokkrum
punktum fróðleiks frá málþingi þessu
og ekki sérvitnað í neinn framsögu-
manna. Endurhæfingeraðsjálfsögðu
áherslumál hjá Öryrkjabandalagi
íslands og margt bendir til þess að
vegur endurhæfingar fari blessunar-
lega batnandi.
Margir nefndu það að endurhæfing
hefði hvergi nærri verið efst á for-
gangslista í heilbrigðiskerfinu, skiln-
ingur færi þó vaxandi enda staðreynd-
in sú að þetta væri hagkvæmt fyrir
samfélagið, fyrir svo utan hina ótví-
ræðu þýðingu fyrir það fólk sem
markvissrar endurhæfingar nyti.
Það var rifjað upp hve saga endur-
hæfingar sem sérgreinar væri í raun
stutt, seinni heimsstyrjöldin með sínar
hörmulegu afleiðingar svo og lömun-
arveikifaraldur í kjölfarið hefðu hrint
endurhæfingu af stað í stórauknum
mæli.
Menn ræddu þörfina á aukinni
dagdeilda- og göngudeildaþjónustu
svo og enn meiri endurhæfingu á fé-
lagslegu, menntunarlegu og atvinnu-
legu sviði.
Glögglega kom fram að í dag væri
veruleg bið eftir endurhæfingu.
Rætt var um ný rekstrarform m.a. og
sér í lagi þjónustusamninga og m.a.
upplýst að slíkur væri fyrirhugaður
við Reykjalund. Talað var og um
tvískiptingu endurhæfingar í frumþörf
og viðhaldsþörf. Rík áhersla var lögð
á að tryggja lífsgæði þeirra sem lækn-
ast og minnt á hve mikið væri af óupp-
fylltum þörfum þungra einstaklinga
m.a. hvað búsetu varðaði. Allir lögðu
áherslu á það að sjúklingurinn yrði
ævinlega að vera í fyrirrúmi, byggja
yrði brú milli sjúklings og samfélags-
ins m.a. með búsetuþjálfun. eftirfylgni
og atvinnulegri endurhæfingu.
Minnt var á hve lágir sjúkradag-
peningar væru svo og örorkustyrkur,
slíkar smánarupphæðir, að fólk
neyddist til að fara fram á fullt örorku-
mat. Talsvert var rætt um tengsl
taugalækningadeilda og endurhæf-
ingardeilda og menn þar ekki á eitt
sáttir hversu náin skyldu vera - eða
hversu um yfirstjóm færi. Varað var
við forræðishyggju heilbrigðisstétta
gagnvart sjúklingum, sem of mikil
yrði oft á tíðum, virkni og gerandi
sjúklingsinsmikilvægogdýrmæt. Þá
var allnokkuð rætt um nauðsyn
sjúkrahússtengdrar heimaendurhæf-
ingar sem stórauka þyrfti.
Hér að framan eru fróðleiksmolar
stijálir og líttsegjandi eflaust, en
svo mikil og vaxandi áhersla sem nú
er á endurhæfingu lögð gefur vissu-
lega von um bjartari tíð með fleiri
blóm í haga.
Ræddar voru ýmsar hugmyndir
sem uppi væru um skipulag og yfir-
stjóm endurhæfingar, bæði rætt um
stofnun endurhæfingarráðs og endur-
hæfingarmiðstöðvar og fróðlegt að
fylgjast með hversu fram vindur um
tillögur þessar.
Síðasti frummælandinn var Guð-
rún Erla Gunnarsdóttir hjúkrunar-
forstjóri Sjálfsbjargarheimilisins sem
kom ein í raun inn á eitt helsta ef ekki
mesta vandamálið tengt endurhæf-
ingunni - búsetumöguleikana. Rit-
stjóri fékk það til birtingar og vonar
að varnaðarorð Guðrúnar verði þeim
umhugsunar - og framkvæmdaefni
sem helst hafa völdin í þessum mál-
um.
H.S.
4