Spássían - 2011, Síða 43

43
Fyrir tveimur áratugum
leit ég í fyrsta sinn málverk
Picasso, Guernicu, verk sem
málað var 1937, skömmu eftir
grimmdarlegar loftárásir á
samnefndan baskneskan bæ
á Spáni. Guernica endurómar
harmleikinn; formræn átök tjá
örvilnun, angist og dauðastríð
fórnarlambanna á magnaðan
hátt sem lætur fáa ósnortna.
Nýlega sá ég verkið í annað sinn,
í meiri nálægð og annars konar
samhengi sem vekur mjög til
umhugsunar um mismunandi
framsetningu og umgjörð
myndlistarverka, um ólíkar
merkingarhliðar þeirra og
túlkunarleiðir að þeim.
Guernica var vandlega afgirt undir skotheldu
gleri og stálrömmum í sérrými í viðbyggingu
Museo Nacional del Prado í Madríd þegar
það blasti fyrst við undirritaðri á sínum tíma;
dálítið fjarlægt á þessum „stalli“ og umlukið
áru geysilegs mikilvægis enda verkið álitið
þjóðargersemi. Einungis níu ár voru þá liðin frá
því að verkið kom „heim“ til Spánar eftir áratuga
„útlegð“ í MoMA-nútímalistasafninu í New York.
Árið 1992 var Guernica færð um set frá Prado-
safninu til nágrannasafnsins Museo Nacional
Centro de Arte Reina Sofía. Þar hangir „ber“
myndin á vegg innan um önnur verk safnsins –
en sker sig úr fyrir þær sakir að vera gríðarstór
(349 cm × 776 cm) auk þess sem tveir verðir í
viðbragðsstöðu standa hvor sínum megin við
myndina þegar safnið er opið. Við Guernicu er
jafnan þyrping safngesta.
Guernica í nýju ljósi og gömlu
Eftir Önnu Jóa
Ákall
SpánarSpá ar
Á ll