Morgunblaðið - 01.02.2020, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. FEBRÚAR 2020
✝ Halldór Her-mannson fædd-
ist á Svalbarði í Ög-
urvík í Ísafjarðar-
djúpi 2. janúar 1934
og var níundi í röð
ellefu systkina.
Hann lést á heimili
sínu á Ísafirði 22.
janúar 2020. For-
eldrar hans voru
Salóme Rannveig
Gunnarsdóttir og
Hermann Hermannsson, útvegs-
bóndi og síðar verkamaður á Ísa-
firði. Systkini Halldórs voru
Anna, f. 1918, Þuríður, f. 1921,
Gunnar, f. 1922, Þórður, f. 1924,
Sigríður, f. 1926, Karitas, f. 1927,
Sverrir, f. 1930, Gísli Jón, f. 1932,
Guðrún Dóra, f. 1937, og Birgir,
f. 1939. Af þeim systkinum lifa
aðeins Gunna Dóra og Birgir.
Eftirlifandi eiginkona Halldórs
er Edda Katrín Steindórs Gísla-
dóttir. Dóri og Kata bjuggu í Mjó-
götu 3 á Ísafirði alla sína hjúskap-
artíð, þar til þau fluttust á Hlíf á
Ísafirði sumarið 2016.
Börn Dóra og Kötu eru Berg-
ljót, grunnskólakennari á Ísa-
að þau hófu búskap árið 1957.
Barn að aldri fór Dóri til sjós
úr Ögurvík með föður sínum en
varð síðar stýrimaður og skip-
stjóri á ýmsum bátum og skipum
frá Ísafirði. Frá árinu 1968 gerði
Dóri út 15 tonna bát, Þrist ÍS, á
rækju og línu í félagi við Óskar
Jóhannesson frá Dynjanda.
Þremur árum síðar keyptu þeir
30 tonna bát, Engilráð, og settu í
hann fyrstu beitningavélina sem
kom hingað til lands. Ásamt fleir-
um starfræktu þeir rækjuverk-
smiðju á Ísafirði um langt skeið.
Í byrjun níunda áratugarins
setti Dóri á fót lítið frystihús og
söltun á Ísafirði, Sund ehf. Síðar
starfaði hann sem verkstjóri í
rækjuvinnslunni Rit, sundlaug-
arvörður, hafnarvörður og lóðs
hjá Ísafjarðarhöfnum – á eft-
irlaunaaldri starfaði hann svo við
beitningu.
Halldór var formaður skip-
stjóra- og stýrimannafélagsins
Bylgjunnar um árabil og lét að
sér kveða í stjórnmálum og fé-
lagsmálum með ýmsum hætti.
Síðar varð hann formaður Félags
eldri borgara á Ísafirði og stóð þá
fyrir því að félagið kæmi sér upp
félagsheimili og þrýsti á um
byggingu hjúkrunarheimilis á
Ísafirði.
Halldór verður jarðsunginn
frá Ísafjarðarkirkju í dag, 1. febr-
úar 2020, klukkan 14.
firði, f. 1955; Gunn-
ar, yfirmaður
tölvumála hjá Kaup-
höll, f. 1957, kvænt-
ur Margréti Grét-
arsdóttur;
Ragnheiður, vert á
Tjöruhúsinu, f.
1959, gift Magnúsi
Haukssyni; Rann-
veig, þroskaþjálfi í
Mosfellsbæ, f. 1962,
gift Kristjáni J. Guð-
mundssyni; Gísli Halldór, bæj-
arstjóri í Árborg, f. 1966, kvænt-
ur Gerði Eðvarsdóttur; Hermann
Jón, flugvallaeftirlitsmaður á Ísa-
firði, f. 1970, kvæntur Þórunni
Pálsdóttur; og Guðmundur Birg-
ir, viðburðastjóri Reykjavík-
urborgar, f. 1975, í sambandi með
Matthew Fithen. Barnabörn eru
19 og barnabarnabörn 14 – og tvö
á leiðinni. Mjógötufjölskyldan tel-
ur um 60 manns í dag.
Dóri fluttist 11 ára gamall með
foreldrum sínum til Ísafjarðar, í
Mjógötu 3 sem er þrílyft báru-
járnshús. Þar bjuggu Hermann
og Salóme á jarðhæð frá 1945 en
Dóri og Kata á efri hæðum, eftir
Pabbi las fyrir mig Andrésblöð-
in fyrir svefninn. Það var svo gam-
an að hlusta á pabba tala. Andr-
ésblöðin voru á dönsku. Ég
skoðaði myndirnar og textann
meðan hann las. Smám saman
skildi ég textann og þá datt botn-
inn úr þessu með Andrésblöðin.
Sagan sem pabbi sagði mér
þegar hrísgrjónagrautur var í
matinn! Hún var um mann sem
fór til tunglsins og þar fékkst eng-
inn grautur svo að hann stökk aft-
ur til jarðar. Pabbi sagði söguna
af þeirri frásagnarlist sem hann
bjó yfir og hrópaði þegar maður-
inn í sögunni féll til jarðar. Ég
heyrði hana þúsund sinnum og
fékk aldrei nóg. Ég held ég hafi
einu sinni beðið um hana eftir að
ég varð fullorðinn – og fengið.
Á vetrum var pabbi á rækju-
veiðum í Djúpinu. Oftast kom
hann heim nokkru eftir kvöldmat
og fékk sér það sem hafði verið í
matinn. Pabbi borðaði alla tíð
hratt, en þegar hann kom heim af
rækjunni borðaði hann eins og
hann hefði soltið í viku. Við Ranna
systir horfðum dáleidd á og gátum
ekki slitið augun af honum. Mat-
urinn, sem við höfðum ekki haft
lyst á skömmu áður, varð þá svo
óstjórnlega girnilegur að við stóð-
umst ekki mátið að fá okkur líka.
Öll sumur bjó fjölskyldan inni í
Skógi, en það kalla Ísfirðingar
sumarbústaðabyggðina í Tungu-
dal. Pabbi og mamma keyptu
sumarbústaðinn í lok sjöunda ára-
tugarins og nefndu hann Sval-
barð. Á sumrin var pabbi á færa-
veiðum og var þá úti í nokkra daga
í senn. Ég man spenninginn þegar
hann kom loks heim. Pabbi þeytti
bílflautuna áður en hann kom ak-
andi niður brekkuna og við ædd-
um af stað til fundar við hann –
hvar sem við vorum annars stödd.
Ég man eftir honum að leika –
fela hlutinn. Það var svo gaman
þá.
Mér fannst pabbi svo skemmti-
legur. Ég sat sem barn og hlustaði
með andakt þegar hann ræddi
málin í eldhúsinu í Mjógötunni.
Pabbi tók mig með á rækju, ég
var alltaf sjóveikur en minningin
er góð. Svo lét pabbi okkur hjálpa
sér að mála bátinn, skrapa og
mála. Það var rosalega leiðinlegt –
en mikilsverð minning.
Við pabbi urðum eldri. Ég
missti jólasveininn – á jólaballi,
fyrir slysni. Álpaðist til að spyrja
pabba – og pabbi svaraði. Seinna
fór ég að vinna í fiski hjá pabba,
fullt af minningum. Við hnakkrif-
umst – við vorum frekar blóðheit-
ir, pabbi og ég.
Á menntaskólaárunum elskuðu
vinir mínir að spjalla við pabba og
hlusta á frásagnir hans. Seinna
ræddum við pabbi um pólitík –
alla okkar tíð. Við rifumst stund-
um svo heiftarlega að engum stóð
á sama. Mínútu síðar, eða í síðasta
lagi daginn eftir, var eins og við
hefðum aldrei verið ósammála.
Þú varst sagnamaðurinn pabbi,
sem fólk hlustaði á bergnumið eða
skellihlæjandi. Sögurnar þínar
voru orðnar færri og styttri að
undanförnu. Við reyndum að
ræða um pólitík, en blóðið var far-
ið.
Það var alltaf sláttur á þér,
pabbi – sláttur og sveifla, þannig
var lífið. Þú elskaðir að dansa. Þú
varst ekki sáttur við að missa
sláttinn og sveifluna, pabbi.
„Þetta er ekki Dóri Hermanns,“
sagðir þú.
Núna ertu kominn aftur, pabbi.
Ég man þig eins og þú varst best-
ur. Þú varst bestur Dóri Her-
manns.
Gísli H. Halldórsson.
Þá er Dóri frændi genginn fyrir
ætternisstapann. Dóri, sem áður
var flestum fjörugri, lífskúnstner,
framkvæmdamaður og skipstjóri,
sigldi ferðlúnum seglum undir það
síðasta og þoldi það illa þegar ellin
knésetti hann.
Lengst af var hann einn að-
sópsmesti íbúi Ísafjarðar, lét sig
samfélagið miklu varða, hörku-
duglegur og framkvæmdasamur,
en umfram allt óvenju skemmti-
legur.
Hann var með fiskvinnslu á
Ísafirði um 1970 og Magga og
Ragnhildur fengu að vinna í
hörpuskelinni hjá honum í
skemmunni við Edinborgarhúsið
eitt sumar, þá 11 og 13 ára. Eftir á
að hyggja er augljóst að þær voru
ráðnar af einskærri greiðasemi
við Sverri bróður, enda mjög kært
með þeim bræðrum alla tíð. Þeir
deildu brennandi áhuga á pólitík
og sveið óréttlæti kvótakerfisins
og afdrifarík áhrif þess á sjávar-
byggðir.
Árið 1983, þegar klofningur
varð í Sjálfstæðisflokknum á
Vestfjörðum, var Dóri einn þeirra
sem stóðu að nýju framboði til al-
þingis undir forystu Sigurlaugar
Bjarnadóttur frá Vigur. Fram-
boðið náði ekki manni á þing þrátt
fyrir að hljóta 11,6% atkvæða í
kjördæminu. Fyrir alþingiskosn-
ingarnar árið 1999 leiddi Dóri svo
lista Frjálslynda flokksins í Norð-
vesturkjördæmi, en fylgi flokks-
ins var í þeim kosningum lang-
mest á Vestfjörðum, eða 17,7%.
Dóri elskaði dyntótt Djúpið,
vestfirsku fjöllin og hrikalega feg-
urð þeirra. Við höfnina á Ísafirði
var hann á heimavelli, enda hafn-
arstjóri og lóðs þar um hríð. Síð-
ustu sumrin sem pabbi lifði reri
Dóri gjarnan með í stutta túra frá
Ísafirði og hjálpaði mikið við við-
hald á Hermóði, trébátnum sem
áður fyrr framfleytti stóru fjöl-
skyldunni á Svalbarði í Ögurvík.
Dóri hafði sérstaka ánægju af
að vera í návist þeirra sem ekki
bundu bagga sína sömu hnútum
og samferðamennirnir. Honum
þótti vænt um fólk, enda einstak-
lega næmur og fljótur að koma
auga á allt skoplegt. Við vorum
því heppin, sem upplifðum það að
verða samferða honum suður, því
þá runnu viðstöðulaust upp úr
honum sögur af fólki við Djúp,
með tilheyrandi eftirhermum.
Dóri varð 85 ára í byrjun árs og
átti að baki heilladrjúga ævi með
Kötu sinni. Þau bjuggu alla sína
hjúskapartíð í Mjógötunni og var
okkur jafnan tekið opnum örmum
þar jafnt sem á Svalbarði, sum-
arbústaðnum þeirra inni í Skógi.
Fjöldi myndarlegra afkomenda
ber þeim hjónum fagurt vitni.
Það er með þakklæti og trega
að við kveðjum svo persónuríkan
og skemmtilegan mann sem Dóri
frændi var, vitandi að hans skarð
innan stórfjölskyldunnar verður
aldrei fyllt.
Við færum elsku Kötu, börnum
og stórfjölskyldu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Bryndís, Kristján, Margrét,
Ragnhildur, Ásthildur, Greta
Lind og fjölskyldur.
Ég man þegar ég hitti tengda-
föður minn í fyrsta skipti. Hann
stóð upp úr stól í stofunni í Mjó-
götunni og heilsaði kærustunni að
sunnan með handabandi. Hann
var rólegur og kurteis og það
verður að segjast eins og er að
kærastan renndi þá ekki í grun
hvað þessi verðandi tengdafaðir
átti eftir að taka skemmtilegar og
óborganlegar sveiflur í tilverunni
með sínum ægimikla raddstyrk,
ákefð og eindregnum skoðunum.
Mér fannst Dóri strax mjög
merkilegur fyrir það hvað hann
hélt sig alltaf vel við sannleikann í
lífinu. Hann var auðvitað fantur í
að segja frá og sem sagnamaður
fór hann ætíð nýstárlegar og
ótroðnar slóðir í frásögum sínum.
En yrði honum eitthvað á, sama
hvort var í stóru eða smáu, gerði
hann þeim sem inntu hann eftir
skýringum ætíð góða grein fyrir
staðreyndum mála og hnikaði
engu til. Honum datt þannig aldr-
ei í hug að nota brögð til að gera
lítið úr hlutunum eða fegra þá á
nokkurn hátt. Eitt sinn höfðu ung
barnabörn hans fengið veður af
óförum sem hann hafði lent í. Þeg-
ar þau spurðu afa sinn um tildrög-
in, brá hann skjótt við og sagði
þeim alla sólarsöguna á sínu lif-
andi og kjarnmikla máli og dró
ekkert undan. Þá fer best ef satt
er sagt segir máltækið og Dóri
lifði sannarlega samkvæmt því.
Á háskólaárum okkar Gunnars
kom Dóri oft í heimsókn þegar
hann átti erindi í höfuðborgina.
Hann dvaldi þá gjarnan einhverja
daga og skemmti okkur mikið
með sjálfum sér. Mér er minnis-
stætt eitt skiptið þegar ég hafði
eldað fyrir hann kvöldmat. Það
var ostafrauð upp úr matreiðslu-
bók sem ég hafði fengið að gjöf frá
yngstu dóttur hans. Auðvitað var
ekki mikill matur í þessu frauði en
ég var himinlifandi yfir því að það
skyldi hafa heppnast og spurði
gestinn hvort honum þætti rétt-
urinn ekki góður. Ja, svaraði
hann, hann gæti kannski verið
það, svona með mat. Eftir þetta
var ljóst að Dóri fann sig ekki í því
að treysta þeim frauðmatarteg-
undum sem tengdadótturinni datt
í hug að bera á borð og því keypti
hann eftirleiðis alltaf tilbúinn mat
í Hverfiskjörbúðinni á móti þegar
hann dvaldi fyrir sunnan!
Raddstyrkur Dóra var ákaf-
lega mikill og heill kapítuli út af
fyrir sig. Sumarið sem við Gunnar
giftum okkur átti hann erindi við
móður mína og hringdi í hana í
vinnuna. Hún vann þá í úrsmiða-
verslun á Laugaveginum og á
meðan hún talaði augnablik við
Dóra, kom maður inn í búðina til
að skoða úr. Þegar símtalinu lauk
var maðurinn hins vegar búinn að
missa allan áhuga á úrum. Við
hvern varstu eiginlega að tala,
spurði hann. Sá er raddsterkur,
ég heyrði hvert einasta orð – og
örugglega allur Laugavegurinn
líka! Við mamma hlógum dátt að
þessu og ég man að mamma sagði:
Hann talar hreinlega svo hátt að
það heyrast örugglega orðaskil á
himnum.
Mér finnst ekki ótrúlegt að
himnarnir hafi aðeins bifast við
hans sterka róm í gegnum tíðina
en nú hafa þeir opnast honum,
mínum elskulega tengdaföður
með roðagyllta hárið. Hans þrótt-
mikli og heillandi lífstaktur lagar
sig nú að nýjum ósi á nýju tilve-
rusviði. Guð blessi minn litríka og
engum líka tengdaföður.
Margrét Grétarsdóttir.
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum vinar míns Hall-
dórs Hermannssonar er lést að
morgni 22. janúar sl. Okkar kynni
hófust er ég giftist Maríu Gísla-
dóttur, systur Katrínar, konu
Halldórs. Það eru 64 ár síðan og
allan þann tíma hafa verið mikil
og góð samskipti milli okkar fjöl-
skyldna. Já við Halldór höfum
verið svilar og vinir í rúma hálfa
öld.
Dóri eins og við kölluðum hann
vanalega var dagfarsprúður mað-
ur og mjög barngóður, það kom
fljótt í ljós er við fórum að eignast
börn og börnin okkar Maju sótt-
ust eftir að leika sér við frænd-
systkini sín í Mjógötunni. Þar
þótti þeim gott að vera og var
fljótlega góður vinskapur þar á
milli.
Dóri gerði marga góða hluti
fyrir bæinn sinn enda mikill Ís-
firðingur. Hann gerðist skipstjóri
til fjölda ára, tók þátt í að koma af
stað rækjuvinnslu og setti af stað
fiskvinnslu, skapaði þetta mikla
atvinnu á Ísafirði.
Í félagsmálum var Dóri mikill
drifkraftur, sérstaklega í því sem
snéri að málum sjómanna. Þá
bauð hann sig fram til Alþingis en
settist ekki á þing. Félagsmálum
lauk Dóri með því að gerast for-
maður Félags eldri borgara á Ísa-
firði kominn á sjötugsaldurinn.
Þannig var Halldór Hermannsson
mikill drifkraftur í sínu bæjar-
félagi til fjölda ára.
Við Maja þökkum Dóra fyrir
samferðina öll þessi ár.
Kötu og fjölskyldu þökkum við
góða vináttu og vottum þeim inni-
lega samúð okkar.
Við Halldór segjum við: „Far
þú í friði, friður guðs veri með
þér.“
Björn Helgason,
María Gísladóttir.
Halldór Hermannsson, Dóri
Hermanns eða Dóri frændi eins
og hann var kallaður í minni fjöl-
skyldu, var stórbrotinn, litríkur
og umfram allt stórskemmtilegur
persónuleiki þegar sá gállinn var
á honum. Endalausar sögur, ein-
stök kímni af mönnum og málefn-
um sett fram af hrottalegri frá-
sagnarlist. Til er saga af Dóra
frænda þegar hann var að erin-
dast í leigubíl út um alla Reykja-
víkurborg dag einn. Þegar kom að
uppgjöri fyrir allan aksturinn
neitaði leigubílstjórinn að taka
þóknun fyrir aksturinn með þeim
orðum að hafa aldrei skemmt sér
jafn vel og þennan dag með Dóra
frænda.
Frá því fyrir fermingu og fram
til tvítugs fór ég alltaf vestur á
Ísafjörð að vinna og vesenast. Yf-
irleitt dvaldi ég hjá ömmu Önnu
en síðustu árin gisti ég hjá Kötu
og Dóra í Mjógötunni. Á þessum
árum vorum við Gummi frændi
nánast alltaf saman nema þegar
ég var að vesenast í veiði þannig
að ég dvaldi mikið í Mjógötunni.
Ég hóf minn atvinnuferil í fisk-
verkuninni Sundi þar sem Dóri
frændi réð ríkjum. Síðar lágu leið-
ir okkar saman í rækjuvinnslu og
löndunum, þá afrekaði ég það að
fara einn mjög svo eftirminnileg-
an handfæratúr á fleyinu Sörla
með Dóra frænda. Það er óhætt
að segja að Dóri frændi hafi lagt
sitt á vogarskálarnar við að ala
mig upp á þessu tímabili, bæði í lífi
og starfi, og er ég þakklátur fyrir
það í dag. Þrátt fyrir að karlinn
skammaði mann stundum fékk
maður alltaf sterka tilfinningu
fyrir því hvað honum þótti vænt
um mig og mína.
Um árabil fórum við feðgar í
ógleymanlegar veiðiferðir í Laug-
ardalsá við Ísafjarðardjúp. Dóri
frændi deildi stöng með pabba en
var í raun ekki svo mikið að veiða
sjálfur, enda titlaði hann sig sem
veiðistjóra og sá til þess að menn
sinntu ánni og dalnum. Yfirleitt
var sá mikli meistari Þórir heitinn
Þórisson með í þessum veiðiferð-
um og aðrir góðir menn. Ég á satt
að segja bara góðar minningar úr
þessum veiðitúrum; þrátt fyrir að
karlarnir væru ekki feimnir við að
fá sér einn gráan voru þeir stór-
skemmtilegir allan tímann og
gáfu mikið af sér. Ein eftirminni-
legasta sagan er varðar þessar
gulltúra í Laugardal var þegar
pabbi glímdi við stóra laxinn í
Blámýrafljóti, var það harður bar-
dagi sem lauk ekki fyrr en í kol-
niðamyrkri um miðnætti. Við
löndun á laxinum vildi ekki betur
til en svo að hann rauk í gegnum
klofið á Dóra frænda og losaði sig
við fluguna. Dóri frændi dó ekki
ráðalaus frekar en fyrri daginn og
hóf sig á loft og henti sér yfir lax-
inn, beit hann í bakið og hélt stöð-
ugum þar til pabbi hafði rotað
stórlaxinn. Þetta var á þeim tíma
sem veiðiskapur var stundaður
við íslenskar laxveiðiár.
Elsku Dóri frændi, Kata og all-
ir hinir í Mjógötunni takk fyrir allt
... „I’m singing the blues away.“
Þórarinn Ólafsson
(Tóti frændi).
Elsku Dóri frændi hefur nú
kvatt okkur í hinsta sinn. Halldór
Hermannsson var stórbrotinn
karakter. Stórkostlega skemmti-
legur, vestfirskur grallari, um-
ræðuþjófur og höfðingi sem okkur
hefur alltaf þótt svo undur vænt
um.
Anna, móðir Önnu Stínu, var
systir Dóra og bjuggu þau systk-
inin í nágrenni hvort við annað
alla tíð. Á milli þeirra var alltaf
sterkur strengur væntumþykju
sem skilaði sér í nánum tengslum
barna þeirra og barnabarna og
samgangurinn á milli fjölskyldn-
anna hefur alltaf verið mjög mik-
ill. Dóri og Kata bjuggu lengst af í
Mjógötunni, í stóru húsi í hjarta
Ísafjarðar sem yfirleitt var fullt af
börnum, lífi og fjöri. Þar voru í
gegnum tíðina haldnar ófáar fjöl-
skylduveislurnar, jólaboðin, af-
mælin og kaffiboðin. Halldór Her-
mannsson gekk aldrei undir öðru
nafni en Dóri frændi í okkar fjöl-
skyldu og umvafði okkur með
frændskap alla tíð. Dóri og Kata
tóku okkur alltaf eins og einum af
sínum afkomendum og höfum við
verið aufúsugestir á þeirra heimili
svo lengi sem við munum eftir
okkur. Við nutum ekki bara gest-
risni þeirra á hátíðisdögum heldur
stóð Mjógatan okkur ávallt opin
og oftar en ekki vinum okkar líka.
Gleðimaðurinn Dóri var sannkall-
aður kjarni og hjarta fjölskyldu
okkar á Ísafirði, höfðingi heim að
sækja og má eiginlega segja að við
kunnum ekki að halda upp á jól
eða áramót, steikja laufabrauð
eða taka slátur án þessara ynd-
islegu hjóna.
Systkinin Dóri og Anna báru
hinn einkennandi raddstyrk
Hermannsættarinnar. Radd-
styrkur sem þó nokkrir afkom-
endur beggja hafa erft og var
vafalaust til þess hannaður að yf-
irgnæfa Ögurböllin eða kalla á
milli róðrarbáta sem staddir voru
hvor í sínum firði Ísafjarðardjúps.
Þennan mikla raddstyrk notaði
Dóri ótt og títt og hikaði aldrei við
að segja það sem honum lá á
hjarta. Þegar þau systkinin rædd-
ust við heyrðust rökræður og
glymjandi hlátrasköll yfir þvera
eyrina í Skutulsfirði.
Það var mikið gleðiefni að Dóra
Hlín, elsta barnið í Brunngötufjöl-
skyldunni, skyldi fæðast á afmæl-
isdegi Dóra. Það er líka ekki laust
við að hún hafi erft nokkra af hans
góðu kostum, eða kannski hann
hafi alið þá upp í henni. Dóri hugs-
aði alltaf vel um afmælisgjöfina
sína og lagði henni góðar lífsregl-
ur.
Við fjölskyldan munum að eilífu
vera þakklát fyrir þau fjölskyldu-
bönd sem við höfum bundist Dóra
frænda, Kötu, þeirra börnum og
barnabörnum. Við þökkum líka
fyrir að Dóri frændi hafi fengið að
eiga farsæla ævi, mikið barnalán
Halldór
Hermannsson
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann