Morgunblaðið - 15.02.2020, Síða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. FEBRÚAR 2020
✝ Hanna BjörgFelixdóttir var
fædd í Reykjavík
23. júlí 1929. Hún
andaðist í Sóltúni í
Reykjavík 12. jan-
úar 2020. Foreldr-
ar Hönnu voru Fel-
ix Jónsson
yfirtollvörður, f.
26. apríl 1895, d.
29. mars 1978 og
k.h. Guðmunda
Jóhannsdóttir, f. 28. mars 1898,
d. 6.maí 1990. Systkini hennar
voru Guðrún Svava Felixdóttir,
f. 1922, d. 2018 og Gylfi Fel-
ixson, f. 1939, d. 2007.
Hanna Björg giftist Þóri
Jónssyni 3. desember 1949, f.
22. ágúst 1926, d. 1. júlí 2017,
framkvæmdastjóra í Reykjavík.
Þau skildu.
Börn Hönnu Bjargar eru: a)
Grétar Felix, f. 1947 (faðir
Gunnar Mekkinósson). Hann var
ættleiddur og alinn upp af móð-
urforeldrum. Maki Guðlaug
Þórs Ingvadóttir, f. 1950. Þeirra
börn: 1) Valgeir Júlíus, maki
Sigrún Jóhannesdóttir, hann á
d) Heba Þórisdóttir, f. 1965,
hennar maki (1) Gregg David
Fienberg (þau skildu), maki (2)
Shepherd Stevenson. Börn
Hebu: 1) Adam Björn, 2) Þórir
Gabriel.
Hanna Björg ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Baldursgötu 7 í
Reykjavík þar til hún giftist
Þóri Jónssyni. Þau hófu sambúð
á Baldursgötu en fluttu fljótlega
í Stórholt og síðan Skaftahlíð.
Lengst af bjuggu þau síðan á
Arnarnesi, síðustu æviárin bjó
Hanna á Strandvegi í Garðabæ
þar til í desember 2018 að hún
fór á spítala og að lokum í
Hjúkrunarheimilinu Sóltúni,
með viðkomu á Vífilsstöðum.
Hanna var mestan hluta ævi
sinnar starfandi sem húsmóðir,
eftir gagnfræðapróf frá Ingi-
marsskóla hóf hún ung að aldri
störf í versluninni Remedíu við
Austurstræti. Starfsferli sínum
lauk hún í versluninni Dídó á
Hverfisgötu og í Kringlunni.
Hún var áhugamanneskja um
íþróttir alla tíð og á yngri árum
stundaði hún skíðamennsku. Þá
var hún mikil hannyrðakona og
á efri árum stundaði hún postu-
línsmálun Þá má geta þess að
hún var í sama saumaklúbbi í
um 70 ár.
Útför Hönnu Bjargar var
gerð í kyrrþey 27. janúar 2020
að hennar ósk.
fimm börn og fimm
barnabörn. 2) Guð-
mundur Felix, maki
Sylwia Gretarsson
Nowacowska, hann
á tvö börn og eitt
barnabarn. 3) Ingi
Örn, hann á tvö
börn.
b) Sigríður Jóna
Þórisdóttir f. 1950.
Maki Sigurjón Sig-
hvatsson, f. 1952,
þeirra börn: 1) Þórir Snær,
maki Elsa María Jakobsdóttir,
hann á 2 börn. 2) Sigurborg
Hanna.
B) Birgir Hannes Þórisson, f.
1951, d. 3. ágúst 2014. Maki
Anna Laufey Sigurðardóttir, f.
1962. Börn Birgis eru: 1) Jórunn
Agla, hún á tvö börn, 2) Andri
Þór, 3) Hanna Kristín, hún á eitt
barn, 4) Sigurður Helgi, hann á
eitt barn og 5) Egill Snær.
c) Guðmunda Helen Þóris-
dóttir, f. 1954, maki Sigurður
Gísli Pálmason, f. 1954. Börn
Guðmundu eru: 1) Jón Felix,
maki Olga Lilja Ólafsdóttir, þau
eiga eitt barn. 2) Gísli Pálmi.
Elsku mamma. Þá er kominn
tími til að segja mitt síðasta „I
love you“. Þannig kvöddum við
hvor aðra í símann í rúm 30 ár.
Þú studdir mig þegar ég vildi
fara til Kaliforníu í nám og varst
mín besta klappstýra en sagðir
þó við mig að nú værir þú búin
að missa tvær dætur til Kali-
forníu því þú vissir að ég mundi
aldrei flytja heim aftur. Samt
var ekkert eins gott og að koma
„heim“ eins og ég kalla það enn.
Í öll þessi ár þegar ég og syn-
ir mínir, Adam Björn og Þórir,
og eiginmaðurinn Shepherd
komum frá Keflavík klukkan sex
að morgni, auk þess að sækja
okkur, þá beið okkar hlaðborð.
Heitt kaffi, heimatilbúið rækju-
salat, flatkökur og hangikjöt. Og
auðvitað malt og appelsín. Því
þú ætlaðir aldrei að láta mig
gleyma að ég væri Íslendingur!
Svo var kjötsúpa eftir að við
höfðum lagt okkur. Enginn bjó
til betri kjötsúpu en þú þótt þér
fyndist kjötsúpan hennar Gullu
hans Grétars nú aðeins betri!
Þegar við fengum símtalið hing-
að til Los Angeles um að þú
værir farin var eina ráðið við
sorginni að sjóða kjötsúpu fyrir
Adam og Þóri eins og þú hefur
gert í gegnum árin fyrir mig.
Fleirum en mér þótti gott að
koma til þín enda tókstu fallega
á móti fólki og varst einstaklega
barngóð. Eitt sinn þegar ég var
nýkomin heim í Arnarnesið
þeyttist útidyrahurðin upp og
inn valsaði ungur drengur. Ég
hélt að hann hefði farið húsavillt
og spurði hvað hann héti og
hvert hann væri að fara. Hann
horfði á mig stórum augum, jafn
hissa og ég, og sagðist heita
Víðir, hann væri að heimsækja
Hönnu og Trýnu og spurði svo á
móti: „Hver ert þú og hvað ertu
eiginlega að gera hérna?“
Þú sagðir þér aldrei leiðast
því þú yndir þér við handavinnu
og elskaðir að lesa. Ég erfði ekki
þá þolinmæði sem handavinnan
krefst og þú sast lon og don að
hjálpa mér við mína á skólaár-
unum. Þú málaðir líka á postulín
og ófáir sem heimsóttu þig
fengu að mála á bolla hjá þér.
Oft var það líka sem ég læddist
inn seint um helgar og þú varst
„bara að klára að mála þennan
vasa“, en aldrei að bíða eftir að
sú yngsta skilaði sér heim.
Elsku mamma, þú varst
drottning í mínum huga. Sem
barn fékk ég að leika mér í fal-
legu kjólunum þínum og ein-
staka sinnum fékk ég að leika
mér með hálsmenið þitt með
glitrandi steinum. Mér fannst
það flottast sem „kóróna“ yfir
ennið og ég hvatti þig til að
prófa það þannig. Svo var ég um
fimm ára þegar ég læsti mig inni
á baði með snyrtibudduna þína í
marga klukkutíma. Þegar þú
bankaðir og spurðir hvað ég
væri að gera kipptirðu þér ekk-
ert upp við að lítill indíáni með
stríðsmálningu kæmi til dyra
með allt meikið þitt á andlitinu.
Þú varst sallaróleg og hjálpaðir
mér bara að finna kjól sem pass-
aði við.
Þú varst umhyggjusöm, glett-
in, máttir ekkert aumt sjá og
barst þig alltaf vel. Þú varst
hrein og bein og stóðst eins og
klettur með vinum og fjölskyldu.
Þú varst félagslynd, áttir góðar
vinkonur og varst í saumaklúbb
með 12 vinkonum sem prjónuðu
saman og héldu vinskap í rúm 70
ár.
Og þú varst mamma mín sem
kenndir mér að vera stór.
Hvíl í friði elsku mamma. I
love you.
Þín
Heba Þórisdóttir.
Árið 1988 vorum við Birgir
stödd á flugvellinum í Lúxem-
borg. Birgir sá að ég var ekkert
að flýta mér og spurði hvort ég
væri að reyna missa af vélinni,
enda löngu komið lokaútkall.
Ertu svona stressuð að hitta
mömmu? spyr hann kíminn. En
jú, Hanna, sem síðar varð
tengdamóðir mín, ætlaði nefni-
lega að sækja okkur út á völl og
ég hafði ekki enn hitt hana. Það
var hins vegar ástæðulaust að
kvíða þeim fundi, okkar fyrstu
kynni voru indæl, rétt eins og öll
árin sem á eftir komu.
Hanna var dásamleg tengda-
móðir og amma „par excell-
ence“.
Fyrir hvert einasta barnaaf-
mæli hjá okkur kom hún með
heimagerða marengstertu sem
einfaldlega fékk nafnið „mar-
engskaka ömmu Hönnu“.
Hanna kom mér stöðugt á
óvart, ekki síst fyrir ósérhlífni
og dugnað. Hana munaði ekki
um að skutlast út á bensínstöð
til að skola af bílnum, jafnvel
spariklædd. Bíllinn hennar var
enda alltaf hreinn með fínu ull-
arteppi í aftursætinu fyrir
Trínu, tíkina hennar.
Tengdamamma flutti til okk-
ar Birgis til að passa börnin
þegar við skruppum út á skíði.
En það sem merkilegra er, það
þurfti aldrei að biðja hana um
það; hún var alltaf fyrri til að
hringja og bjóðast til þess.
Árið 1992 fórum við Birgir til
Austurríkis í skíðaferð en þá
voru tvö af þremur börnum okk-
ar fædd, Hanna Kristín og Sig-
urður Helgi. Siggi Helgi var þá
rétt rúmlega þriggja mánaða.
En það var ekki vandamálið
frekar en fyrri daginn. Hanna
réð bara systur sína Svövu til að
passa hvítvoðunginn frá klukkan
13-18 á meðan hún var að vinna.
Þarna var Hanna hálfsjötug og
Svava systir hennar sjö árum
eldri. Bara þetta lýsir þeim
systrum svo vel; engin vanda-
mál, bara lausnir og hlutirnir
alltaf framkvæmdir með bros á
vör.
Eitt sinn vorum við Birgir
minn, Hanna tengdó, Svava
systir hennar og Hanna Kristín
uppi í sumarbústað. Ég var þá
langt gengin með Sigurð. Undir
kvöld á sunnudegi þegar allir
bjuggust til heimferðar tilkynnti
ég að ég hygðist vera áfram uppi
í bústað og koma seinna í bæinn.
Þetta fannst Birgi og ömmu
Hönnu langt frá því að vera
sniðugt, eitt og annað gæti nú
komið upp á hjá mér. Þá var
bara Svava skilin eftir til að
passa mig, en hún var þá orðin
70 ára! Við Svava nutum okkar
svo áfram í sveitasælunni og
höfðum báðar gaman af traust-
inu sem henni var sýnt.
Árin liðu og nú hafði Egill
Snær bæst í barnahópinn okkar
Birgis. Upp rann þessi fallegi
skíðadagur og okkur langaði
upp í Skálafell með Hönnu og
Sigga en Egill alltof lítill til að
vera mikið úti. Auðvitað kom
amma Hanna bara með og var
með hann inni í skála á meðan
við renndum okkur með krakk-
ana.
Síðasta ferðin okkar saman
var sumarið 2015 þegar við
keyrðum austur til Seyðisfjarð-
ar í heimsókn til Hönnu Krist-
ínar, nöfnu hennar. Í skottinu
var kaffikannan, teppi og stóll.
Við stoppuðum reglulega til að
njóta náttúrunnar með kaffi í
bolla. Hanna náði þarna loksins
að sjá Austfirðina enda naut hún
ferðarinnar í botn.
Elsku amma Hanna, þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig, Birgi og börnin.
Hvíld í kyrrð og ró
er hverjum manni fró,
sem hefur lifað nóg.
Samt ætíð undir býr
innri þrá og knýr
á ókunn ævintýr.
(Árni Grétar Finnsson)
Þín tengdadóttir,
Anna Laufey Sigurðardóttir.
Það er erfitt að kveðja jafn
góða og yndislega konu og
amma Hanna var og átta sig á
að nú sé okkar samferð lokið. Þó
að ég kveðji með söknuði er ég
fullviss um að hún skilji við í
fullkominni sátt við sitt ævistarf
og veitir það vissa kyrrð. Þrátt
fyrir háan aldur tókst amma á
við allar áskoranir á sínum eigin
forsendum sem reyndist þó sí-
fellt erfiðara, en líkaminn hélt
ekki alveg í við hugann; sem var
alltaf skarpur og skýr.
Ég er afar þakklátur fyrir að
hafa kynnst ömmu Hönnu jafn
vel og ég gerði. Hún var ein-
staklega dugleg við að passa
okkur systkinin og frændsystk-
inin og sinnti öllum af mikilli al-
úð. Frá henni geislaði aldrei
neitt annað en góðmennska og
hlýja sem margfaldaðist í návist
barna og dýra. Hún fylgdist vel
með öllu sínu fólki, fjölskyldu og
vinum, og var alltaf með allar
helstu fréttir á hreinu. Það
breyttist aldrei enda var hún
stálminnug og full fróðleiks allt
fram á það síðasta.
Við áttum mörg, oft afar löng,
samtöl sem voru bæði skemmti-
leg og fræðandi. Alltaf þegar ég
hringdi mundi hún upp á dag
hvenær við höfðum spjallað síð-
ast. Stundum nýtti hún sér það
til að koma pent til skila að of
langt hefði liðið milli símtala.
Þegar ég svaraði um hæl að
henni væri ávallt frjálst að
hringja vildi hún ekkert vera að
því, hún vildi nefnilega alls ekki
trufla. Þetta er nokkuð lýsandi
fyrir ömmu. Það mátti helst
ekkert fyrir henni hafa og hún
hafði afskaplega gaman af því að
spjalla, sem við eigum eflaust
sameiginlegt.
Amma fylgdist afskaplega vel
með öllu. Það var helst ekkert
sem mátti gerast án þess að hún
vissi af því. Hún gerði líka oft
grín að sjálfri sér en sagðist
ekkert geta í þessu gert enda
haldin óseðjandi forvitni. Hún
naut þess að spjalla um allar
helstu fréttirnar og kynnti sér
allt sem um var að vera, hvort
sem það var pólitík, íþróttir eða
menning og listir. Við áttum ófá
samtölin þar sem allt þetta var
krufið eftir að farið var yfir
helstu fréttir úr fjölskyldunni að
sjálfsögðu. Yfirleitt tók líka sinn
tíma að tæma alla þessa helstu
málaflokka. Eitt sinn ákvað ég
að heyra hvernig amma hefði
það á fremur langri leið minni út
á land. Því samtali lauk ekki fyrr
en um hálftíma eftir að komið
var á áfangastað og ég hreinlega
gat ekki setið í bílnum lengur.
Allt sem amma tók sér fyrir
hendur var framkvæmt af fag-
mennsku og nákvæmni. Hún var
laghent og eru til ótal handverk
eftir hana. Fallega myndskreytt
postulín og einstaklega vandað-
ar flíkur sem hún prjónaði á við
verksmiðju. Tertunum hennar
mætti líkja við listaverk en þær
hurfu þó yfirleitt jafnharðan og
þær voru bornar fram. Hún bjó
yfir miklum dugnaði, hlífði sér
aldrei og var með eindæmum
traust. Þó að hún hafi reynt
margt á lífsleiðinni, rétt eins og
aðrir sem lifa jafn marga daga,
bar hún það aldrei með sér. Hún
umkringdi sig fremur vinum og
ættingjum, naut félagsskapar
þeirra og tókst á við áskoranir
af æðruleysi.
Þú varst sannkölluð fyrir-
mynd og einstakur vinur. Takk
fyrir allar yndislegu samveru-
stundirnar, sögurnar og
skemmtilegu samtölin. Hvíldu í
friði, elsku amma.
Sigurður Helgi Birgisson.
Hanna Björg
Felixdóttir
✝ Ásmundur S.Guðmundsson
fæddist 16. október
1937 að Auðstöðum
í Hálsasveit og ólst
þar upp. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 26.
janúar 2020.
Foreldrar hans
voru hjónin Hall-
fríður Ásmunds-
dóttir, fædd 1902,
og Guðmundur Þorsteinsson,
fæddur 1903, bændur á Auð-
stöðum. Systkini hans voru
Þorsteinn, Hinrik Óskar og
Ingibjörg, þau eru látin en eft-
irlifandi bræður eru Guð-
mundur Kristinn og Sigurgeir
Bjarni.
Eftirlifandi kona hans er
Kristín Hjaltadóttir, fædd 29.
nóvember 1942. Þau giftu sig
16. júní 1963. Börn þeirra eru
Brynja, Hallfríður og Steinar
Ás. Barnabörn þeirra eru Ar-
on Óli og Sólveig María.
Hann hóf störf sem sendi-
sveinn og þingsveinn hjá Al-
þingi 15 ára gamall og starf-
aði þar þangað til hann hóf
störf hjá Lög-
reglunni í Kópa-
vogi 1. október
1961, fyrst sem
almennur lög-
reglumaður, síð-
an yfir rannsókn-
ardeildinni og
svo sem yfirlög-
regluþjónn. Hann
starfaði við
Sýslumannsemb-
ættið í Kópavogi
í alls 36 ár. Einnig starfaði
hann sem stefnuvottur um
árabil og sat í stjórn Spari-
sjóðs Kópavogs og var þar
stjórnarformaður. Síðustu
starfsárin var hann húsvörður
hjá BYR sparisjóði. Einnig
sinnti hann ýmsum félags-
störfum.
Þau hjónin bjuggu fyrst á
Kópavogsbraut 81, síðan á
Kársnesbraut 117 en síðustu
árin í Árskógum 8.
Stoltastur var hann af því
að vera skógarbóndi í Skóg-
arseli sem er skógræktarbýli
úr landi Auðstaða.
Útför hans fór fram frá
Seljakirkju 3. febrúar 2020.
Enn einn af mínum kæru
góðu vinum er fallinn frá.
Ég man fyrst eftir Ása þegar
ég var unglingur í Kópavogi og
hann ungur maður í lögregl-
unni. Einhverra hluta vegna
man ég svo vel eftir honum þó
að ég þekkti hann ekkert á
þessum tíma. Ekki datt mér í
hug þá að hann ætti eftir að
verða yfirmaður minn og læri-
meistari og einn minn besti og
tryggasti vinur.
Það var svo árið 1976 að ég
byrjaði fyrst kvenna að starfa
sem lögregluþjónn í lögreglunni
í Kópavogi. Þá var Ási aðstoð-
aryfirlögregluþjónn og yfirmað-
ur rannsóknardeildar en varð
síðar yfirlögregluþjónn. Ég fór
mjög fljótt að vinna með Ása í
rannsóknardeildinni og var okk-
ar samstarf ævinlega mjög gott.
Ási kenndi mér margt sem ég
bý að enn þann dag í dag. Hann
kenndi mér meðal margs annars
að taka myndir, kópera og
framkalla og eyddum við mörg-
um stundum í framköllunarher-
berginu á lögreglustöðinni.
Það var ekki alltaf auðvelt að
vera ein kvenna í þessu starfi
en alltaf gat ég leitað til Ása
sama um hvað málið snerist og
fór ég alltaf út frá honum sátt
og full sjálfstrausts. Það var
sama hvort það var starfið eða
einkalífið sem truflaði mig, allt-
af gat ég leitað til hans. Ég gat
alltaf treyst því að Ási stóð við
bakið á mér í hverju sem var.
Ási var vel hagmæltur og á
meðan hann hafði heilsu til
sendi hann mér nýjar vísur um
hver jól og við önnur hátíðleg
tækifæri. Ási var líka handlag-
inn, smíðaði og renndi hina feg-
urstu hluti. Ég á mjög fallega
kertastjaka sem hann renndi og
gaf mér.
Eftir að ég hætti störfum í
lögreglunni hélst okkar vinskap-
ur áfram. Við hittumst í kaffi,
töluðum saman í síma og heim-
sóttum hvort annað. Ef ég
þurfti uppörvun eða bara að
ræða málin gat ég alltaf talað
við Ása. Hann þekkti mig og
það þurfti ekki alltaf mörg orð.
Hann gerðist aldrei talsmaður
annarra. Ási undi sér vel á sín-
um bernskuslóðum í Borgarfirð-
inum og þar var gott og gaman
að koma í heimsókn. Ég minnist
hans ljómandi og með sitt sér-
staka bros sýna okkur stóra
áhaldahúsið sitt og gröfur og
traktora sem hann notaði við
skógræktina. Þarna í Skógarsel-
inu leið Ása vel með Stínu sinni.
Það var erfitt að horfa upp á
Ása hverfa smátt og smátt frá
okkur inn í okkur lokaðan heim.
Í síðustu skiptin sem ég heim-
sótti hann þekkti hann mig ekki
alltaf en ýmislegt rifjaðist upp
og gátum við oft hlegið saman
að gömlum minningum. Hann
talaði ekki mikið en brosti og
setti upp sinn glettnissvip sem
aldrei breyttist.
Elsku Ási minn, þakka þér
allt sem þú hefur kennt mér og
gert fyrir mig og þína tryggu
vináttu, þín verður saknað.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiði runnið.
Í hugann kemur minning mörg
og myndir horfinna daga
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Svo vinur kæri vertu sæll
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ókunnur)
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Stínu og fjölskyldu.
Hvíldu í friði, góði vinur.
Sigrún Ólafsdóttir (Bíbí)
Ásmundur Steinar
Guðmundsson
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
FALLEGIR LEGSTEINAR
Verið velkomin
Opið: 10-17
alla virka daga
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is