Íslenskar landbúnaðarrannsóknir - 01.09.1974, Qupperneq 48

46 ÍSLENSKAR LANDBÚNAÐARRANNSÓKNIR
skýra þannig, að á Hvanneyri og Reykhólum
sé veðrasamara en á Akureyri og því mikil-
vægara, að kálið standi þétt. Þó segir Sigurður
Elíasson, tilraunastjóri á Reykhólum, í til-
raunadagbók frá Reykhólum árið 1959, þeg-
ar tilraun með sáðmagn fóðurkálsfræs var
gerð í fyrra sinnið á Reykhólum: „Sáðmagn
er greinilega of mikið á e-lið (þar sem 7
kg/ha af fræi var dreifsáð). Plönturnar verða
renglulegar vegna þrengsla." Odd 0STGAARD
(1973) skýrir frá því, að í tilraunum frá
Norður-Noregi sé ekki munur á uppskeru
fóðurkáls eftir því, hvort því var dreifsáð eða
raðsáð, ef uppskorið er á venjulegum tíma,
en betur reyndist að dreifsá fræinu, ef upp-
skorið er snemma. A töflu 5 má sjá, að
stærsti fræskammturinn af dreifsána fræinu
gefur alltaf mesta uppskeru. A grundvelli
þessara tilrauna hefur verið ráðlagt að dreifsá
7—8 kg/ha af fræi.
Mismunandi notkun fóðurkáls leiðir til
mismunandi óska um ástand þess. Uppskeru-
tölur eru ekki einhlítur mælikvarði á það,
hve mikil not bændur hafa af kálinu. Leifur
Þorðarson, bóndi í Keldudal í Hegranesi,
(1974), segir í viðtali: „Mér finnst gefið upp
of mikið sáðmagn af kálfræi í leiðbeiningum.
Kálið verður of þétt og gulnar í rót, og féð
gengur ekki eins vel að því, líklega vegna
þess, að það stendur ekki eins vel. Lömbin
fara ekki út í kálið, heldur vinna það frá
jöðrunum."
Tafla 6 sýnir, hvaða áhrif mismunandi
magn af repjufræi (Silona) hefur á blaðmagn
og efnamagn uppskerunnar.
I tilrauninni frá 1964 breytist hlutfallið
milli blaða og stöngla fremur lítið með sáð-
magninu. Þessu ber að taka með varúð, enda
er aðeins um niðurstöður úr einni tilraun að
ræða. T. D. Johnston (1971) segir, að rann-
sóknir hafi leitt í ljós, að eftir því, sem fóð-
urkálsplöntur standi gisnara, því fleiri og
þyngri verði blöðin á hverri plöntu.
Þakkarorð.
Höfundur þakkar öllum þeim, sem lagt hafa
hönd að tilraunum þeim, sem hér er getið,
störf þeirra.