Læknablaðið - sept 2020, Qupperneq 33

L ÆK N A BL AÐIÐ 2020/106 419
V I Ð T A L
við Ármúla hafi um nokkurra ára skeið
verið lokaðar vegna leka. Áhugavert er
að DV greindi frá því í forsíðufrétt í júní
1985 að rannsóknarstofan væri í gömlu
þvottahúsi og því neitaði deildin að taka á
móti „ónæmistæringarsýnum“. AIDS-sýni
kæmu því ekki inn fyrir dyr rannsóknar-
stofunnar. Bágt ástand deildarinnar hefur
því varað um langa hríð. Nú hefur hins
vegar verið bætt úr húsnæðismálum auk
þess sem hillir undir að deildin fari í nýtt
húsnæði með nýjum spítala.
„Ég á þó ekki von á því að við getum
verið hér fram að því. Það er verið að huga
að öðru húsnæði fyrir okkur og erfða- og
sameindalæknisfræðina, því hún er líka á
hrakhólum. Einn möguleikinn er svo að við
verðum í húsnæði í byggingu sem kallast
Gróska og er í Vatnsmýri.“ Starfsemi sem
ekki er unnin á vöktum myndi þá flytj-
ast þangað. „En það er ekki búið að taka
ákvörðun um þetta og ég veit ekki hvort af
því verður eða ekki.“
Óundirbúin heimsfaraldri
En hvað breyttist á deildinni með þessum
faraldri? „Við vorum því miður ekki nógu
vel undirbúin undir heimsfaraldur, frekar
en aðrar deildir Landspítala,“ segir Karl
hreinskilnislega.
„Fé til tækjakaupa hefur verið naumt
skammtað frá því að ég man eftir mér.
Óskalistinn hefur alltaf verið langur.
Við höfum aðeins getað fengið það bráð-
nauðsynlegasta. Það var erfiðast að hafa
ekki fullnægjandi tækjabúnað heldur göm-
ul tæki sem sum biluðu þegar mest reið á,“
segir Karl og lýsir flóknu útboðsferli hjá
ríkinu. Það skili ekki alltaf ákjósanlegustu
niðurstöðunni, bestu tækjunum, heldur
frekar þeim ódýrustu. Hins vegar þegar
bráð þörf sé á megi ríkið hverfa frá útboði.
Það hafi verið gert.
„Við fengum fyrsta tækið nokkuð fljótt
en tæki númer tvö og þrjú eru ókomin.“
Tækið sem kemur í nóvember einangrar
bæði erfðaefni og greinir þau. „Það er
einnig sjálfvirkt svo við þurfum ekki eins
mikinn mannskap,“ segir hann en starfs-
fólki deildarinnar hefur fjölgað mjög frá
því að faraldurinn hófst, eða um 20 manns,
en 18 starfsmenn hafa nú flutt í húsakynni
Íslenskrar erfðagreiningar.
Sambland gleði og martraðar
En hvernig tilfinning er að fá tækin sem
barist hefur verið fyrir í mörg ár í hend-
urnar svona á einu bretti? „Það er streitu-
valdandi en afar gleðilegt um leið,“ segir
Karl og hlær.
Er þessi faraldur draumareynsla eða
martröð? „Hvort tveggja,“ segir hann og
hlær. „Þetta hefur verið hálfgerð martröð
þegar illa gengur og krísurnar koma. En
síðan þegar lausnin finnst og það rætist
úr er skemmtilegt. Það skemmtilegasta við
Myndir teknar á sýkla- og veirufræðideild Landspítala í Ármúla í sumar. Þar hefur mætt mjög mikið á starfsfólki og búnaði
síðustu COVID-mánuði en nú styttist í betri aðbúnað og húsnæði. Þorkell Þorkelsson tók myndirnar.
Skortur er á læknum með sérhæfingu
í sýklafræði og sýkingavörnum. Þetta
segir Karl G. Kristinsson, prófessor og
yfirlæknir á sýkla- og veirufræðideild
Landspítala. Erfitt er að meta hvers
vegna fræðin heilla svo fáa en líklega
stafar það af því að þau koma snemma
fyrir í almennu læknanámi.
Karl hvetur nýútskrifaða til að skoða
sérnám á þessu sviði. Það gefi marga
atvinnumöguleika. Sjálfur valdi hann
fræðin þar sem hann hafði alltaf haft
áhuga á smitsjúkdómum. „Á sínum
tíma var stefnan sett á að verða sér-
fræðingur í lyflækningum með smit-
sjúkdóma sem undirgrein. Svo bað
Arinbjörn Kolbeinsson, sem þá var
yfirlæknir, mig um að koma að vinna á
sýklafræðideildinni við Barónsstíg. Mér
fannst starfið skemmtilegt og bjóða
upp á marga möguleika.“
Hægt er að einblína á kennslu, rann-
sóknir, faraldsfræði, lýðheilsu og vís-
indarannsóknir. „Mér finnst það gefa
starfinu gildi að vera stöðugt að fást
við eitthvað nýtt.“
Hvetur lækna til að sérhæfa
sig í sýklum og veirum