Morgunblaðið - 06.06.2020, Síða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JÚNÍ 2020
✝ HalldóraHauksdóttir
fæddist 14. ágúst
1957 í Hafnarfirði.
Hún lést 20. maí
2020 á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands á Selfossi.
Foreldrar Hall-
dóru voru Haukur
Jónsson, prentari í
Hafnarfirði, f. 3.7.
1931, d. 31.7. 2001,
og kona hans Guðný Lilja Jó-
hannsdóttir, f. 1.8. 1935, d.
11.3. 2019.
Systkini Halldóru eru Jó-
hann, f. 18.10. 1953, Steinunn,
f. 30.11. 1960, og Sigrún, f. 2.5.
1964.
Eftirlifandi sambýlismaður
Halldóru er Ófeigur Ófeigsson,
f. 19.9. 1957, bóndi í Næf-
urholti.
Synir þeirra eru Hjalti, f. 5.6.
1986, og Geir, f. 26.9. 1990,
kærasta hans er Silje Dahlen
Alviniussen, f. 22.9.
1989.
Halldóra tók
gagnfræðapróf við
Flensborgarskóla í
Hafnarfirði og fór
síðan í Fósturskóla
Íslands. Vann hún í
nokkur ár eftir út-
skrift sem fóstra
(leikskólakennari)
bæði í Reykjavík
(Grænuborg) og
Hafnarfirði (Víðivöllum) áður
en hún flutti alfarið að Næf-
urholti 1986 og vann við heim-
ilis- og bústörf eftir það.
Í Næfurholti bjuggu einnig
systkinin Ófeigur Ófeigsson, f.
20.1. 1914, d. 10.7. 1990, Geir
Ófeigsson, f. 3.4. 1916, d. 25.5.
2006, og Jónína Ófeigsdóttir, f.
3.4. 1916, d. 13.2. 2013, tengda-
móðir Halldóru.
Útför Halldóru fer fram frá
Skarðskirkju á Landi í dag, 6.
júní 2020, klukkan 14.
Móðir okkar Halldóra Hauks-
dóttir er látin.
Upp úr 1970 fór mamma í sveit,
en móðursystir hennar hafði af því
spurn að pláss væri fyrir stúlku í
Næfurholti. Þar eyddi mamma
nokkrum sumrum og kynntist þar
mörgum öðrum krökkum sem
voru þar í sömu erindagjörðum. Í
Næfurholti bjó drengur sem var á
sama aldri og hún, Ófeigur Ófeigs-
son, sonur Jónínu Ófeigsdóttur,
húsmóður í Næfurholti. Þegar
tímar liðu og þau fullorðnuðust
ákváðu þau að rugla saman reyt-
um og stofna fjölskyldu, og eign-
uðust okkur tvo.
Mamma hafði mjög gaman af
allri útivist og ferðalögum. Sem
ung kona slóst hún í hópinn með
Ferðafélaginu og ferðaðist víða
um land, og kynntist þar fólki sem
hún átti eftir að halda sambandi
við allar götur síðan.
Stundum fórum við fjölskyldan
í smá ferðalög um landið. Alltaf
var það skilyrði hjá mömmu að
leggja skyldi snemma af stað og
hafa daginn fyrir sér, en hún var
ekki mikið fyrir að vera of sein, og
til marks um það hversu snemma
hún vildi leggja af stað var iðulega
ekki hægt að fara í neina sjoppu
fyrr en í fyrsta lagi í Borgarnesi ef
farið var í vestur og stundum Vík
en oftar Kirkjubæjarklaustri ef
farið var í austur, það var einfald-
lega ekki búið að opna fyrr. Tekn-
ir voru nokkrir maraþonbíltúrar
t.d. að Höfn og til baka á sama
deginum. Upp úr stendur þó lík-
lega ferðin frá Næfurholti til Ak-
ureyrar og aftur til baka á sama
deginum, 1.082 km. Þá var stopp-
að lítið eitt hjá systur hennar sem
býr á Akureyri og svo brunað
heim jafnharðan, var rætt um það
á heimleiðinni að gaman væri að
taka svona túr til Ísafjarðar og
fannst mömmu það ekkert tiltöku-
mál þó það væri svolítið lengra,
því þar þekktum við engan og
þyrftum því ekki að tefja okkur á
heimsóknum þar. Úr þeirri ferð
varð þó aldrei.
Mamma var ákaflega iðin og
alltaf að, hún sá um heimilið alveg
fram að síðustu stundu, segja má
að hún hafi verið sannkölluð hús-
móðir sem er alveg gríðarlega
mikið starf og ekki alltaf metið að
verðleikum. Einnig gekk hún í
flest þau útiverk sem til féllu,
hvort sem það var við mjaltir,
sauðburð, á vélum í heyskap eða
allt þar á milli. Hún vildi hafa fínt í
kringum sig og setti niður helling
af blómum á hverju vori og fylgd-
ist með þeim vaxa og dafna yfir
sumarið.
Hennar helstu áhugamál voru
prjónaskapur og bóklestur og
segja má að þegar hún var ekki
með prjónana í höndunum hafi
hún verið með bók, fór hún létt
með að klára eitt sokkapar á
kvöldi og svo bók kvöldið eftir.
Mamma greindist með krabba-
mein 16. maí 2004 og hafði því bar-
ist í akkúrat 16 ár við þennan ill-
víga sjúkdóm. Sú barátta
einkenndist af einstöku æðruleysi
og jákvæðni og stóðst hún allar
þær þrautir sem fyrir hana voru
lagðar með glans nema þá síðustu,
en hana sigrar víst enginn.
Það er sárt að kveðja móður
sína og söknuðurinn mikill þegar
hún leggur úr höfn þessa heims og
hverfur okkur sjónum við sjón-
deildarhring lífsins, en kannski er
önnur höfn handan þessa lífs þar
sem verður tekið á móti henni og
glaðst. Að því komust við seinna.
Hafðu þökk fyrir allt, þínir syn-
ir Næfurholtsbræður,
Hjalti og Geir.
Við andlát Halldóru Hauks-
dóttur í Næfurholti reikar hugur-
inn til baka. Kynni okkar ná allt
aftur til miðbiks níunda áratugar-
ins. Systkinin Ófeigur, Jónína og
Geir Ófeigsbörn bjuggu þá í Næf-
urholti í félagi við Ófeig son Jón-
ínu og Halldóru konu hans.
Ég er af síðustu kynslóð barna
og unglinga sem voru send í sveit.
Næfurholt varð mitt annað heimili
og þar á ég enn mitt skjól sem
aldrei bregst þótt fenni í mörg
önnur.
Sagt er að umhverfið móti
manninn. Ríkulegt nestið úr sveit-
inni hefur dugað vel. Heimilisfólk-
ið í Næfurholti var gott fólk og líf-
ið í baðstofunni í Næfurholti var
þroskandi, þangað kom fjöldi
fólks, umræðuefnin voru marg-
breytileg og þar náði ég að sjá
nýja og gamla tímann mætast. Ég
segi stundum að í baðstofunni í
Næfurholti hafi ég tekið mína
fyrstu háskólagráðu, umræðurnar
voru líflegar og vangavelturnar
oftar en ekki heimspekilegar. Þar
eignaðist ég fjársjóð sem hvorki
mölur né ryð fær grandað.
Á heimilið í Næfurholti fluttist
Halldóra Hauksdóttir úr Hafnar-
firði. Fyrir unga konu var það
ekki að öllu leyti einfalt. Með sinni
einstöku hógværð og jafnaðargeði
tókst henni þó að aðlaga sig
breyttum aðstæðum og njóta þess
sem annríki hinna fábreyttu daga
bauð upp á í sveitinni fögru við
rætur Heklu. Nærvera Halldóru
var þægileg en ætíð var stutt í
húmorinn og glaðværðina. Í seinni
tíð nutum við þess stundum að
rifja upp gamlar stundir og náð-
um í sameiningu að sjá allt það
fagra í veröld Næfurholtsins.
Á fullorðinsárum varð það hlut-
skipti mitt að kenna íslensku og
sinna útgáfu bóka. Halldóra var
sú manneskja sem best var lesin
af samtíðarmönnum mínum. Hún
seildist ótrúlega víða þegar kom
að smekk á bókmenntum og upp í
hugann kemur heimsókn í Næf-
urholt þar sem í för var víðlesin
kona og jafnframt bókaútgefandi.
Hún varð agndofa eftir að hafa
spjallað við Halldóru, því sjaldan
hafði hún hitt fyrir jafn vel lesna
manneskju enda lesið flest af því
sem hún gaf út. Það var þess
vegna gaman að færa Halldóru
bækur, sér í lagi eftir að hún
veiktist og segja má að þær hafi
verið henni ljúft athvarf í erfiðum
veikindum.
Ég votta Ófeigi og sonum
þeirra Halldóru, Hjalta og Geir,
samúð mína. Þegar ég kom í Næf-
urholt eftir að Halldóra lést sá ég
skýrt hvernig öll lyndiseinkenni
hennar, heiðarleikinn, dugnaður-
inn og nærveran góða, búa áfram í
sonum hennar. Að leiðarlokum
þakka ég Halldóru Hauksdóttur
samveruna. Minning hennar mun
lifa í hjörtum okkar samferða-
mannanna.
Guðjón Ragnar Jónasson.
Elsku Halldóra. Takk fyrir að
vera svona róleg og vingjarnleg.
Takk fyrir að taka mér opnum
örmum og bjóða mig velkomna
inn á heimilið þitt þrátt fyrir
plássleysi. Þú hreinsaðir út úr
skápnum og gerðir pláss fyrir mig
og frá fyrsta degi fannst mér ég
vera velkomin á heimilið. Mér er
minnisstætt þegar ég var að búa
til krækiberjasaft í eldhúsinu og
sullaði á ljósa eldhúsborðið. Þú
lést það ekki á þig fá og sagðir
brosandi: „Þetta er ekkert mál, ég
skrúbba þetta bara með Cif-
kremi, þá fer það.“ Eins þegar við
vorum að elda og þú sagðir: „Nú
tökum við okkur pásu, þú þarft
ekki að hafa neinar áhyggjur,
uppvaskið bíður okkar, því get ég
lofað,“ og hlóst.
Takk fyrir öll skemmtilegu
samtölin sem við áttum inni við
prjónana meðan strákarnir unnu
úti.
Takk fyrir að standa á þínu og
senda strákana í skóla þrátt fyrir
að það hafi ekki verið til siðs í
Næfurholti. Og takk fyrir að
kenna Hjalta að þrífa og Geir að
elda.
Takk fyrir að prjóna það marga
ullarsokka á strákana að þeim
mun vera hlýtt á fótunum það sem
eftir er. Strákarnir lærðu af þér
að kona þarf að hafa nóg af prjón-
um og ull á heimilinu vegna þess
að þú varst alltaf með nýtt verk-
efni á prjónunum. Prjónaskapur
var þitt aðaláhugamál sem þú
naust alveg fram á síðasta dag.
Meira að segja þegar þú komst
síðast heim af spítalanum eftir
löng veikindi og áttir að hvíla þig.
Þú hafðir nýlokið Haföldusjalinu
og þurftir að þrífa það og strekkja
á því og fara upp bratta stigann til
að koma því fyrir. Þegar kvöldaði
varstu uppgefin og sagðir við mig:
„Nú er ég búin, ég þarf að hugsa
betur um mig, hvíla mig og ekki
gera svona mikið.“ En auðvitað
gastu ekki gert það og daginn eft-
ir sagðir þú: „Ég ætla að skoða
Haföldu“ og áður en ég gat komið
að orði varstu komin upp hálfan
stigann. Þú varst ákveðin í að gera
þetta sjálf, og vildir ekki mína að-
stoð. Þú gafst aldrei upp.
Það er erfitt að hugsa til þess
að þú komir ekki heim til okkar
aftur.
Ég mun sakna þín.
Silje.
Ég var í sveit að Næfurholti á
árunum 1992-1996. Hvert sumar
sem haldið var í sveitina - akkúrat
þegar keyrt er fyrir hæðina sem
hylur bæinn frá veginum – upp-
lifði ég sterkar tilfinningar. Ég
var full tilhlökkunar en líka ringl-
uð því ég vissi að stór kaflaskil
væru í vændum. Við tók nokkra
mánaða dvöl í Næfurholti þar sem
bærinn og landið í kring urðu
skyndilega að öllum alheiminum.
Á augabragði var Hafnarfjörður
ekki til lengur og hvergi mátti
koma auga á sjoppu eða malbik-
aða botnlanga. Sveitin gegndi öll-
um hlutverkum tilverunnar: bæj-
arlækurinn þjónaði hlutverki
stórfljóts og mjólkurkælis, bæk-
urnar í herbergi „gamla“ Geirs
gegndu hlutverki menntastofnana
og að heimalningum var hvíslað
dýpstu leyndarmálum og vitlaus-
ustu vangaveltum. Smalahunda-
rnir urðu að bestu samstarfsaðil-
um og hestarnir að áhugaverðu
afþreyingarefni. Kjarninn í þess-
um „alheimi“ voru þau Ófeigur og
Halldóra, sem tóku á móti ófáum
krökkum til sumardvalar, og er ég
ekki viss um að við höfum öll gert
meira gagn en ógagn. Engu að
síður tóku þau á móti okkur með
bros á vör.
Halldóra var frænka mín og
guðmóðir. Þegar ég var krakki í
sveitinni þá fannst mér hún svo
gömul – en hún var þá innan við
fertugt.
Hún átti ásamt bónda sínum
tvo drengi, 300 kindur, 7 hænur, 4
kýr og 4 hesta. Og á bænum voru
10-12 manns sem fengu að borða
fjórum til fimm sinnum á dag. Það
virðist ekki hafa hindrað Halldóru
í að brauðfæða enn fleiri, en eitt
sumarið tók hún til dæmis að sér
árásarhneigða álft sem tók að búa
á hlaðinu.
Einn daginn kvaddi álftin, að-
eins til að birtast í sjónvarpi allra
landsmanna þar sem hún hafði
komið sér fyrir á fótboltavelli og
stöðvað mikilvægan leik. Svona
hefur þetta reyndar verið alla tíð:
það er sama hvert er farið eða
hverju er velt upp, það má alltaf
rekja atburði, menn eða málefni
til Næfurholts.
Það sem mér fannst hvað
áhugaverðast var að á bænum var
engin uppþvottavél en samt var
boðið upp á margar kökur með
kaffinu og kvöldkaffi, auk allra
hefðbundinna máltíða. Fátt fór í
taugarnar á blíðu Halldóru, nema
þá hæg handtök við uppvaskið.
Þegar hún varð vitni að einhverju
„dúlli“ átti hún til að ranghvolfa
augunum oft og hressilega. Annað
sem mér þótti merkilegt var að
Halldóra bakaði jólaköku viku-
lega – allan ársins hring. Síðan
komu aðrir hæfileikar í ljós: Hall-
dóra hafði einstakt lag á að hjálpa
kindum og kúm við burð, hún var
húmoristi og sagnakona, hún var
ökuþór og fljót á milli staða og hún
var hógvær en samt mjög fé-
lagslynd.
Það var ljóst að henni þótti
vænt um vinkonur sínar, sumar
frá æskuárunum í Hafnarfirði, og
drengina sína tvo. Hún hafði ein-
stakt lag á að gera okkur á bæn-
um dagamun: kíkja í Galtalækjar-
skóg, fara í ferðalag með nesti og
koma því til leiðar að við krakk-
arnir færum á nánast ótömdum
útigangshrossunum í kringum
nokkur fjöll – af því að við suð-
uðum um það sumarlangt og gát-
um ekki skilið að þessir hestar
væru ekki reiðhestar.
Með þökkum og kveðju til fjöl-
skyldu og vina.
Fyrrv. heimasæta,
Bryndís Björgvinsdóttir.
Næfurholt hefur alltaf verið
stór hluti af lífi mínu. Ég var svo
lánsöm að langafi minn var far-
arstjóri og fór með ferðamenn á
Hekluslóðir í eldgosinu 1947. Þá
voru hnýtt sterk vináttubönd hans
og fólksins í Næfurholti sem leiddi
til þess að afi minn dvaldi þar í
mörg sumur sem ungur strákur
og síðar móðir mín. Svo tók ég við
og fékk að vera í Næfurholti í tvö
sumur þar sem ég kynntist ein-
stökum eiginleikum Halldóru.
Ég eyddi miklum tíma með
henni við ýmis húsverk og við töl-
uðum alltaf saman eins og við
hefðum verið vinkonur í mörg ár.
Halldóra var einfaldlega yndisleg-
asta kona sem ég hef kynnst og
aldrei vantaði brosið á varir henn-
ar.
Ég vissi að hún væri að takast á
við erfiðan sjúkdóm en það bar
aldrei á því að hún væri veik. Hall-
dóra reyndist mér alltaf vel, hún
var góð og umhyggjusöm og ekki
síst jákvæð, hvað sem bjátaði á.
Slíkt hugrekki og óttaleysi er ekki
öllum gefið.
Ég mun sakna Halldóru af-
skaplega mikið en ég veit að ég á
eftir að hitta hana aftur einn dag-
inn, glaða og káta eins og hún allt-
af var.
Hrefna Kristín Rúnarsdóttir.
Minningar um sumrin mín í
Næfurholti hafa oft haldið mér á
floti þegar illa hefur árað í lífinu,
minningar sem ég leita í og hvísl-
aði til að sefja börnin mín á kvöld-
in. Minningar um gott og gegn-
heilt fólk, átakalaust líf innan um
dýr og náttúru sem átti í mér
hvert bein.
Halldóra Hauksdóttir var ein af
þeim, við vorum borgarstelpur
sem áttu þarna yndisleg sumur
ásamt öðrum krökkum, sem komu
strax og skóla lauk á vorin og fóru
treg í bæinn á haustin. Halldóra
samt eldri en ég, en fyrirmynd
okkar yngri, dugleg með verkvit
og þroska og kvartaði aldrei yfir
verkefnunum sem hún fékk í
hendur.
Skilvindan beið okkar daglega
en strokkurinn sjaldnar. Flatkök-
ur steiktar á olíufíringunni sem sá
einnig um að halda hita á bænum
og oft var rifist um kollinn við hlið
eldavélarinnar til að ná í sig hita
eftir kalda daga úti við þó í minn-
ingunni hafi þeir ekki verið marg-
ir. Mjólkin geymd í bæjarlæknum
í brúsum, ísköld og svalandi.
Kaffibaunir frá Kaaber brenndar í
vélinni og margar tilraunir gerðar
til að líka við kaffisopann. Kvart af
kaffibætiskeilunni mulið í pokann
í uppáhellingunni. Þvotturinn
þveginn og skolaður í hreina vatn-
inu í bæjarlæknum, borinn í bala
upp fyrir bæ og hengdur á snúrur.
Eftir baðferðir vikulegar með
botnfylli baðvatns úr hitatanki á
háaloftinu og eina rönd úr Hreins-
hársápubrúsa í hárið var það
þurrkað við hlöðuhornið. Við
stelpurnar settumst á bæjar-
tröppurnar og hlustuðum á lög
unga fólksins í batteríisútvarpinu
sem varð að spara, nutum þess að
hlusta á vinsælustu lögin, kveðj-
urnar og létum okkur dreyma á
björtum sumarkvöldum.
Kertaljós við háttatíma síðsum-
ars, ullarsokkarnir stóðu eins og
skór við rúmgaflinn, tilbúnir fyrir
næsta dag, gúmmískórnir með
hvítu röndinni úr Kaupfélaginu í
anddyrinu og kötturinn fann sér
stað á sænginni minni í elsta rúmi
bæjarins hvert kvöld.
Sumrin urðu að langtímadvöl
hjá Halldóru. Hún varð bústýra í
Næfurholti með Ófeigi sínum og
framlengdu þau lífið með tveimur
dugmiklum drengjum sem nú sjá
á eftir móður og lífsförunaut.
Það er alltaf sama tilfinningin
hversu gömul sem ég verð þegar
keyrt er fyrir hraunsnefið og bær-
inn blasir við. Ætíð var komið út á
tröppur með opinn faðm og boðið í
bæinn þar sem borðið svignaði
undan kökum og kruðeríi og þeim
besta rjóma sem til er í veröldinni,
gulum og þykkum. Yfir öllum
kræsingunum var spjallað og
spurt, menn og málefni rædd og
það sem á daga hafði drifið. Að
kvöldi svo haldið heim á leið, sátt í
sinni og sæl í maga.
Dóttir mín, Hrefna Kristín,
fékk að dvelja í Næfurholti hluta
tveggja sumra, tíma sem hún
aldrei mun gleyma og var mér
mikils virði að hún fengi að upp-
lifa. Hún þótti nokkuð rösk til
starfa líkt og móðir hennar og
fékk þaðan hin bestu meðmæli.
Hún sér á eftir góðum vini í Hall-
dóru líkt og ég.
Ég og fjölskyldan sendum sam-
úðarkveðjur til feðganna, Ófeigs,
Hjalta og Geirs og systkina Hall-
dóru sem sáu einnig á bak móður
sinni í vetur sem leið.
Elsku hjartans Halldóra: Far
þú í friði, friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sigríður Ásta.
Minningargreinar eru oftar en
ekki skyndimyndir, örfáar minn-
ingar um kæran vin og/eða ætt-
ingja. – Örfáir dagar liðu frá því
ég talaði síðast við Halldóru
Hauksdóttur, húsfreyju í Næfur-
holti á Rangárvöllum, og þar til
ágengur sjúkdómur slökkti síð-
asta lífsneista hennar í Sjúkrahús-
inu á Selfossi. Þar með lauk ára-
langri baráttu við óvætt sem hún
barðist við af miklu æðruleysi. Ég
greindi nokkra uppgjöf í orðum
hennar um óumræðilega þreytu
og getuleysi til allra verka. Ella
var hún ekki kvartsár og nær und-
antekningarlaust brosmild og
glaðsinna. Hún var mikil hetja í
mínum huga.
Halldóra var 14 ára árið 1971,
þegar hún kom fyrst í Næfurholt,
snúningastelpa sumarlangt. Hún
var hávaxin, grönn og með mikið
og fallegt rautt hár. Hún var fljót
að aðlagast fólki og sveitastörfum.
Hún var komin í sína paradís í fal-
legri sveit við rætur Heklu. Smátt
og smátt lengdist sumardvölin.
Hún lauk fóstrunámi og starfaði
sem fóstra um nokkurt skeið, en í
Næfurholt lá leiðin að lokum.
Í Næfurholti kynntist hún ung-
um og myndarlegum manni,
Ófeigi Ófeigssyni, sem rekur ættir
sínar til nokkurra kynslóða ábú-
enda, þar sem Ófeigsnafnið og
mikil saga er að baki. Samband
þeirra varð fljótlega kærleiksríkt
og tveir synir þeirra, Hjalti og
Geir, tryggja nú, ásamt föður sín-
um, áframhaldandi búskap á Næf-
urholtsjörðinni, sem í árhundruð
hefur staðist ágang náttúruafla;
eldgosa og landskjálfta. Tvisvar
fyrir margt löngu þurfti að flytja
bæinn; í fyrra skiptið undan
hraunstraumi, í hið síðara vegna
jarðskjálfta sem lögðu öll bæjar-
hús í rúst.
Halldóra var húsfreyja í liðlega
100 ára gömlu bæjarhúsi sem
hýsti margar glaðar stundir,
mannlega hlýju og gestrisni og
þar sem allir finna fyrir ein-
stökum friði og ró. Þar hafa tugir
aðkomubarna átt ljúf sumur, allt
frá fimmta áratug síðustu aldar.
Hin síðari ár nutu þau umhyggju
Halldóru og eiga um hana góðar
minningar. Húsfreyjustarfið fór
Halldóru vel úr hendi. Hún og
bóndi hennar tóku vel á móti mikl-
um fjölda gesta. Þar í hópi voru
margir fyrrum kúasmalar sem
héldu tryggð við sveitina sína og
komu þangað með börn og barna-
börn.
Það voru ekki bara inniverkin
sem komu í hlut Halldóru. Í góðu
veðri og heyskapartíð naut hún
útiveru og lagði krafta sína til
flestra verka. Þegar hún veiktist
hastarlega fyrir nokkrum árum
naut hún umhyggju bónda síns og
sona. Sjálf ræddi hún lítið um
veikindin og það varð ekki greint í
daglegum samskiptum hvað hún
mátti líða. En nú er þessi yndis-
lega kona horfin sjónum og skilur
eftir sig stórt og vandfyllt tóma-
rúm. Það verða ekki bara
mennskir vinir sem sakna hennar,
heldur einnig dýrin og náttúran.
Ég og fjölskylda mín munum
seint geta fullþakkað Halldóru og
ábúendum Næfurholts fyrir hlýju
og vináttu sem við nutum um ára-
tuga skeið og byggðist á eðlis-
lægri elskusemi þeirra. Við og
Valgerður Þorbjörg og afkomend-
ur í Vesturheimi og Gunnhildur í
Osló sendum Ófeigi og sonum ein-
lægar samúðarkveðjur.
Árni Gunnarsson.
Halldóra
Hauksdóttir
Davíð
útfararstjóri
551 3485 - www.udo.is
Óli Pétur
útfararstjóri