Morgunblaðið - 20.08.2020, Síða 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. ÁGÚST 2020
✝ Guðbjörg Krist-ín Ludvigsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. júní 1970. Hún
lést á Líknardeild
Landspítalans 7.
ágúst 2020.
Foreldrar hennar
eru Ludvig Guð-
mundsson, f. 1947
og Jóna Borg Jóns-
dóttir, f. 1948.
Systkini Guð-
bjargar eru Guð-
mundur Jón, f. 1968, Sigurbjörg
Jóna, f. 1974 og Njörður, f. 1976.
Guðbjörg giftist 1. júlí 2006
Guðbjörg ólst upp í Reykjavík,
Eskilstuna í Svíþjóð og á Kirkju-
bæjarklaustri. Að loknum grunn-
skóla á heimaslóðum fór hún í MR
og varð stúdent þaðan 1990. Þá
nam hún læknisfræði við HÍ og
lauk læknaprófi 1997. Sérnám í
endurhæfingarlækningum við
Reeves endurhæfingarstofnunina
í San Antonio í Texas árin 2000-
2004.
Hún starfaði lengst af sem
endurhæfingarlæknir á Grens-
ásdeild Landspítala auk þess að
sjá um kennslu í endurhæfing-
arlækningum við Háskóla Ís-
lands.
Þá starfaði hún með Íþrótta-
sambandi fatlaðra í mörg ár.
Útför Guðbjargar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 20.
ágúst 2020. Vegna aðstæðna
verða aðeins nánustu ættingjar
og vinir viðstaddir útförina.
Stefáni Þ. Sigurðs-
syni, f. 18 apríl 1972.
Börn þeirra eru:
Skarphéðinn Davíð, f.
18. október 2001, Sig-
urbjörg Rannveig, f.
2. nóvember 2003,
Dagur, f. 5. október
2005, og Katla Borg,
f. 15. maí 2007. For-
eldrar Stefáns eru
Sigurbjörg Rannveig
Stefánsdóttir, f. 1937
og Sigurður Pálsson,
f. 1940, d. 2003. Systur hans eru
Guðrún Margrét, f. 1968 og Una
Aldís, f. 1970.
Það er erfitt þegar komið er að
kveðjustund, maður er aldrei
viðbúinn aðskilnaði þess sem
manni er svo óendanlega kær.
Það sem okkur er efst í huga þeg-
ar viðskilnaður verður, er hversu
mikið við höfum að þakka, vin-
semd, hlýlegt viðmót og hjálp-
semi sem einkenndi þessa ein-
stöku konu, Guðbjörgu Kristínu
Ludvigsdóttur. Minningarnar
eru það sem hægt er að geyma og
rifja upp, skoða myndir og ferða-
lögin sem farin voru, sem oftar en
ekki voru skipulögð heima í stofu
og ferðast um tölvuheim til að
finna áfangastaði. Hún var mikil
fjölskyldumanneskja, sífellt að
hlynna að öllum í kringum sig og
skapa minningar. Þau hjón Guð-
björg og Stefán voru afar sam-
hent í uppeldi barna sinna. Hún
skilur eftir sig stórt skarð sem
ekki verður fyllt og á eftir að
verða verkefni framtíðar að vinna
úr.
Elsku yndislega tengdadóttir
og mágkona, við þökkum þér
stundirnar sem við áttum saman
Með ástarþökk ertu kvödd í hinsta
sinni hér
og hlýhug allra vannstu er fengu að
kynnast þér.
Þín blessuð minning vakir og býr í vina-
hjörtum
á brautir okkar stráðir þú, yl og
geislum björtum.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Stefán, Skarpi, Silla,
Dagur og Katla, mikill er ykkar
missir. Guð blessi minningu Guð-
bjargar Kristínar Ludvigsdóttur.
Sigurbjörg R. (Silla)
Guðrún Margrét og
fjölskylda
Una Aldís og fjölskylda.
Hún Gugga mín er dáin langt
fyrir aldur fram, uppáhalds-
frænkan mín, sem hefur verið
góðmennskan uppmáluð alveg
frá barnæsku. „Guðjón minn, ég
skal bara giftast þér,“ sagði hún
við mig átta ára gömul vegna
þess að hún vorkenndi mér að
vera ekki giftur.
Fyrir mér lýsir þessi einfalda
setning lífshlaupi Guggu, fórnfýsi
hennar, væntumþykju og hjálp-
semi við alla, bæði nær og fjær.
Hún var alltaf að gefa af sér,
hjálpa öðrum og berjast fyrir
málefnum þeirra sem minna
mega sín.
Það fá engin orð lýst þeirri
sorg sem fylgir andláti Guggu.
Þó hefur það legið í loftinu í nokk-
urn tíma enda hefur hún barist
við illvígan sjúkdóm í nokkur ár.
Sorgin er auðvitað mest hjá
hennar nánustu, Stefáni og börn-
unum fjórum. En líka hjá stór-
fjölskyldunni, sem hefur alla tíð
verið ótrúlega náin. Og missirinn
er líka mikill fyrir íslenskt heil-
brigðiskerfi og samfélagið allt,
því starf hennar og rödd hafði
mikið að segja við að bæta líf ann-
arra.
En Gugga var ekki bara góð,
hún var mjög skemmtileg og
frændrækin. Það er margs að
minnast í því samhengi. Gamlárs-
kvöldin með stórfjölskyldunni
þar sem hver fjölskylda fyrir sig
var með heimatilbúið glens og
grín. Og seinni árin, fjölskyldu-
dagur í Bjartsýnisbrekku. Alltaf
mætti hún og gaf af sér, alveg
fram á sína síðustu daga.
Elsku Stefán, Skarphéðinn,
Silla, Dagur og Katla, Lúlli og
Jóna Borg, Guðmundur Jón,
Sigga og Njörður. Þið eruð rík að
hafa lifað með Guggu. Geymið
minningu hennar vel.
Guðjón frændi.
Það var mikil harmafregn þeg-
ar við fréttum af andláti kærrar
frænku þegar sumarið var í mest-
um blóma. Guðbjörg Kristín
Ludvigsdóttir, eða Gugga eins og
hún var alltaf kölluð, fór frá okk-
ur eftir erfiða og hetjulega bar-
áttu við krabbamein. Eftir situr
stór frændgarður, foreldrar,
systkini, eiginmaður og börn sem
syrgja einstaka manneskju.
Gugga var elsta stelpan í hópi
barnabarna Guggu ömmu og afa
Guðmundar. Hún hlýtur að hafa
glatt hina fullorðnu mikið þegar
hún bættist í hópinn sumarið
1970 því fyrir á fleti voru fimm
gaurar, hver öðrum fyrirferðar-
meiri. Gugga bræddi okkur strax
með brosinu sínu og glettni, inni-
legum hlátri, gáfum og vináttu.
Við vorum góð frændsystkini og
það var alltaf gaman að koma
saman hjá ömmu og afa á Tjarn-
arstíg og brasa eitthvað saman.
Minningar um gamlárskvöld, af-
mæli og aðrar veislur lýsa skært
nú í sorginni. Gugga erfði bestu
eiginleika foreldra sinna. Hún
var húmoristi og mannvinur,
hæglát, þolinmóð, vinnusöm og
skarpgreind. Hún hafði alltaf
tíma fyrir fjölskylduna sem hún
elskaði meira en orð fá lýst. Það
er þessi magnaði kærleikshjúpur
sem umlykur Guggu sem er eitt-
hvað svo einstakur. Við munum
eftir honum þegar við fjölskyldan
heimsóttum þau Lúlla og Jónu
Borg og krakkana til Svíþjóðar
og eins þegar við áttum dásam-
lega sumardaga saman stórfjöl-
skyldan í Langadalsá fyrir vest-
an. Það var eitthvað í augunum á
Guggu frænku okkar sem var
öðruvísi en hjá öðrum. Þau lýstu
djúpum mannskilningi og kær-
leika. Þá sýndi hún ótrúlegt
æðruleysi í baráttunni við sjúk-
dóminn.
Gugga var læknir og hún elsk-
aði starfið sitt. Hún var sérstakur
talsmaður forvarna og varaði til
að mynda við íþróttum sem
gengu út á höfuðhögg í frábærum
greinum í dagblöðum. Þar sýndi
hún rökfestu og ritfimi en fyrst
og fremst hversu umhugað henni
var um skjólstæðinga sína og vel-
ferð þeirra.
Hún átti líka gæfu að fagna í
einkalífi. Fyrir utan að eiga góð
systkini og foreldra sem ávallt
hafa haldið þétt saman eignaðist
hún sinn draumaprins í Stefáni
sínum og saman bjuggu þau fjór-
um börnum sínum fallegt heimili
á æskuheimili Guggu á Lang-
holtsveginum. Börnin þeirra
Guggu og Stefáns hafa misst svo
mikið að sjá á eftir móður sinni
svo ungri en við vitum og trúum
að vegarnestið sem þau fengu út í
lífið mun fylgja þeim sem kær-
leiksljós alla tíð.
Við vottum Stefáni, Skarpa,
Sillu, Degi, Kötlu Borg, Jónu
Borg og Lúlla og fjölskyldunni
allri innilegustu samúð á þessum
erfiðu tímum.
Minning Guggu lifir í ljósinu.
Við munum aldrei gleyma henni.
Felix, Þórir, Sigurþóra
og Guðbjörg Bergsbörn
og fjölskyldur.
Það er svo sár og einkennileg
tilfinning að vita að ég muni ekki
framar hitta mína yndislegu vin-
konu, hana Guggu. Einstök
manneskja í alla staði, glettin,
hugljúf og traust. Æðruleysi
hennar upplifði maður svo sterkt
síðustu ár þegar hún glímdi við
sín veikindi. Það var ekki annað
hægt en að dást að styrk hennar
og jákvæðni. Þótt samverustund-
irnar hefðu svo gjarnan mátt
vera fleiri á síðustu árum, var
alltaf eins og stutt hefði verið síð-
an síðast þegar við hittumst. Ég
er þakklátur fyrir allar okkar
góðu vinastundir. Gugga gaf allt-
af af sér og maður fann hvað
vinaböndin voru traust. Stórt
skarð hefur nú verið höggvið í
vinahóp okkar við fráfall Guggu,
frábæran hóp skólasystkina úr
MR sem hefur brallað ýmislegt
saman í áranna rás. Þótt lengra
hafi liðið milli skipta sem við hitt-
umst á fullorðinsárum, eins og
gjarnan vill verða þegar fjöl-
skyldulíf og starfsvettvangur
verða fyrirferðarmeiri í daglegu
lífi, erum við alltaf sömu krakk-
arnir og njótum að hittast og vera
saman. Minning um einstaka
manneskju og trausta vinkonu
mun fylgja okkur alla tíð og
Gugga verður ávallt í hjarta og
hug okkar. Við Herborg vottum
fjölskyldunni okkar dýpstu sam-
úð og kveðjum kæra vinkonu með
söknuði, virðingu og þakklæti.
Sveinn Óli Pálmarsson.
Við fráfall Guðbjargar Krist-
ínar Ludvigsdóttur er stórt skarð
höggvið í hóp liðsmanna Íþrótta-
sambands fatlaðra. Fyrir rúmum
áratug gekk Guðbjörg til liðs við
sambandið og tók sér stöðu við
hlið föður síns í lækna- og fagráði
ÍF þar sem hún af einskærri
röggsemi og næmni sinnti „flokk-
unarmálum“ og öðrum störfum
sem fulltrúi læknateymis sinnir.
Þetta gerði hún ávallt með sínu
fallega brosi og faglegu vinnu-
brögðum, aldrei vandamál eða
vesen.
Guðbjörg gegndi einnig störf-
um liðslæknis sambandsins á Ól-
ympíumóti fatlaðra 2012. Sem
betur fer þurfti hún minnst að
nýta faglega kunnáttu sína þar
en var þess öflugri við að halda
þétt utan um hópinn sem þar var,
í návígi hver við annan 24 tíma
sólarhringsins í þrjár vikur. Í svo
nánu samneyti koma óhjákvæmi-
lega upp hin ýmsu álitamál um
lífsins gang og tilveru. Þá var hún
til staðar með sína góðu nærveru,
ró og yfirvegun og gaf ráð sem
ávallt gögnuðust þeim sem á
þurftu að halda.
Nú þegar Guðbjörg hefur
kvatt eftir erfið veikindi er þakk-
læti og söknuður okkur efst í
huga – Guðbjörg var kona hrein
og bein með stórt hjarta sem
hafði mikið að gefa.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(Oddný Kristjánsóttir)
Íþróttasamband fatlaðra send-
ir fjölskyldu og ástvinum Guð-
bjargar innilegar samúðarkveðj-
ur.
Fyrir hönd Íþrótta-
sambands fatlaðra,
Ólafur Magnússon.
Kveðja frá Félagi íslenskra
endurhæfingarlækna
Góður læknir, vinur og starfs-
félagi er nú á braut. Eftir situr
sorg og söknuður en einnig þakk-
læti fyrir að hafa fengið að starfa
með Guggu í nær tvo áratugi.
Hún var manneskja sem eftir var
tekið. Glaðlynd og röggsöm,
ákveðin í fasi og lá ekki á skoð-
unum sínum. Í þeim birtust henn-
ar innri maður og sterkur per-
sónuleiki. Hún var mannvinur,
læknir af lífi og sál og baráttu-
kona fyrir réttindum og öryggi
sjúklinga. Gugga var kennari í
læknadeild og naut þess að miðla
þekkingu á fötlunum og hvers
kyns færniskerðingu og hvernig
endurhæfing getur bætt líf og
heilsu og aukið lífsgæði fólks.
Hún var óþreytandi í því að ræða
slík málefni, sannur boðberi um
mikilvægi endurhæfingar, enda
verkefnin á þeim vettvangi ótal
mörg og fjölþætt. Gugga var góð
fyrirmynd og sýndi það í verki.
Hún var ávallt tilbúin að takast á
við nýjar áskoranir og lá aldrei á
liði sínu þegar til hennar var leit-
að. Erfiðasta áskorunin var sú
sem við öll hefðum viljað að hún
hefði ekki þurft að horfast í augu
við, að takast á við alvarleg veik-
indi. Þrátt fyrir þau sinnti hún
starfi sínu á Grensásdeild og í há-
skólanum eftir fremsta megni til
margra ára. Framlag hennar í
þágu endurhæfingarlækninga á
Íslandi verður seint fullþakkað.
Fjölskyldu hennar vottum við
samúð og hluttekningu.
Stefán Yngvason,
formaður FÍE.
Það er ómetanlegt að eiga
trausta vini en það er líka sárt
þegar þeir vinir hverfa á braut
eins fyrirvaralaust og nú er raun-
in. Þó svo að innst inni hefðum við
vitað að einhvern tímann kæmi
lokakallið, þá erum við samt svo
óundirbúin þegar sorgin skellur á
okkur með öllu sínu afli.
Gugga var einstök manneskja.
Hjartahlý, hnyttin, róleg og yf-
irveguð í fasi. Það sáum við strax
þegar hún og Stebbi fóru að
stinga saman nefjum. Frá fyrstu
kynnum voru þau órjúfanleg
heild og nutu þess að vera saman.
Ekki skemmdi það fyrir að þau
deildu svipuðum áhugamálum,
elskuðu að ferðast um landið sitt
og tengjast margar af okkar
bestu minningum með þeim slík-
um ferðum. Þau voru einnig mik-
ið „gourmet“-fólk og eru ófáar
stundirnar sem við höfum átt
saman við matarstúss, ýmist hér
heima eða erlendis.
Fyrstu árin voru samveru-
stundirnar færri, þar sem þau
bjuggu um 10 ára skeið erlendis.
Þeim mun eftirminnilegri voru
símtölin á milli landanna. Þegar
Stefán var spurður um áform
sumarsins eða næstu ferð til Ís-
lands kom stundum smá þögn.
Jú, hann væri nú með fréttir:
Gugga væri ólétt. Þetta voru
ógleymanleg samtöl sem urðu
fleiri en eitt og fleiri en tvö. Börn-
in komu eitt af öðru og það var
magnað að fylgjast með skipulag-
inu og dugnaðinum í þessari fjöl-
skyldu. Gugga var mikil fjöl-
skyldukona sem naut þess að
hafa fólkið sitt í kringum sig og
skipti engu máli hvort um væri að
ræða matarboð, fjölskyldufrí eða
bústaðaferðir.
Fyrir tæpum 10 árum greind-
ist Gugga með þann vágest sem
nú hefur lagt hana að velli. Það
var aðdáunarvert að fylgjast með
því að allt frá því að hún greindist
sýndi hún af sér fádæma æðru-
leysi og aldrei upplifði maður það
að hún léti krabbameinið taka yf-
irhöndina. Hún kvartaði aldrei,
heldur hélt áfram að lifa lífinu og
skapa dýrmætar minningar með
sínum nánustu.
Á þessum tímum þegar við
hugsum til baka rifjast upp dýr-
mætar minningar sem við hugs-
um til með söknuði. Má þar nefna
ófáar bústaðarferðir með fjöl-
skyldurnar, veiðiferðir, utan-
landsferðir, matarklúbbar og
ferðirnar okkar til Potters Bar.
Allar þessar frábæru sam-
verustundir eru okkur afar dýr-
mætar en verða nú að ljúfsárum
minningum.
Missirinn er óbærilegur og
söknuðurinn sár. Gugga skilur
eftir sig stórt skarð sem erfitt
verður að fylla en mestur er þó
missir þeirra Stefáns og
barnanna, foreldra og systkina
Guggu sem nú eiga um svo sárt
að binda.
Minningin um Guggu er björt
og falleg og mun hún ávallt lifa í
hjörtum okkar sem urðu þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast
henni og njóta samvista við hana.
Fjölskyldu Guggu vottum við
okkar dýpstu samúð og biðjum
algóðan guð að styrkja ykkur og
styðja á þeim tímum sem fram-
undan eru.
Alda, Björgvin Þór og börn.
Á lífsleiðinni kynnist maður
stundum manneskjum, gimstein-
um eins og skáldið sagði, sem á
einhvern hátt snerta mann sér-
staklega. Guðbjörg Ludvigsdótt-
ir eða Gugga var ein af þeim. Ég
var svo lánsöm að kynnast henni
þegar við unnum saman á Grens-
ásdeildinni fyrir allmörgum árum
og höfðum valið okkur sama
starfsvettvang.
Gugga var einstök á svo marg-
an hátt. Með henni var gott að
vera, hún var hlý, hvetjandi,
óspör á hrós, einlæg og heil-
steypt. Hún brann fyrir faginu
okkar, endurhæfingar-
lækningum, og var óþreytandi að
miðla af þekkingu sinni til okkar
hinna. Hún kunni svo vel að
fræða og það var alltaf tilhlökk-
unarefni að hlusta á hennar fyr-
irlestra. Hún hafði þennan neista
og áhuga sem samstarfsfólk
hennar og nemendur nutu góðs
af. Það var gott að leita til henn-
ar, hún var opin fyrir nýjungum
og fylgdist vel með.
Æðrulaus og af hugrekki tókst
hún á við veikindi sín. Og þrátt
fyrir erfið veikindi undanfarin ár
sinnti hún störfum sínum eftir
megni og hélt áfram að gefa af
sér. Skjólstæðingum sínum sinnti
hún af mikilli alúð, fagmennsku
og nærgætni og virtist eiga svo
auðvelt með að setja sig í þeirra
spor. Hún hafði ríka réttlætis-
kennd og bar svo sannarlega hag
þeirra fyrir brjósti sem búa við
skerta færni eða fötlun.
Það er mikill missir að Guggu,
það sem hennar verður saknað.
Ég mun sakna ferðanna okkar
saman, fjölmargra samtala sem
oftar en ekki snérust um málefni
endurhæfingar, húmorsins og á
allan hátt gefandi samfylgdar í
gegnum árin sem hefðu mátt
vera svo miklu fleiri.
Þrátt fyrir sorg og söknuð á
þessari stundu við ótímabært frá-
fall hennar er ég óendanlega
þakklát fyrir að hafa kynnst
henni og átt hana að.
Guðrún Karlsdóttir.
Guðbjörg Kristín
Ludvigsdóttir
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Sálm. 14.2
biblian.is
Drottinn horfir á
mennina af himnum
ofan til þess að sjá
hvort nokkur sé
hygginn, nokkur
sem leiti Guðs.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Minningargreinar