Vinnan - 01.12.1946, Page 36

PÉTUR GEORG:
AHUDSONBOKKUM
Það hallar degi. Ég geng niður 70. stræti, niður
að East River, yfir á mjóa gangstiginn á sjálfum
fljótsbakkanum. Svo nem ég staðar og virði fyrir
mér umferðina á fljótinu. Það er aðfall, sterkur
straumur upp fljótið, inn í landið. Skipaganga er
mikil. Flest fara skipin upp fljótið, undan
straumnum. Þar fara feiknstórar, klunnalegar
vöruferjur, stór og smá dráttarskip, skrautlegar
lystisnekkjur, stórar og smáar. Skipin koma aust-
an fyrir Brooklyn, vestan fyrir Manhattan, eða
virðast jafnvel koma beint af hafi. Þeim skilar
hratt áfram, hafa straumbyrinn undir skut. Stefna
inn í landið og liverfa. Önur koma í ljós, vaða
framhjá og hverfa.
Eitt gufuskip allstórt er sérvitringur, eða ratar
ekki þennan þjóðveg. Það kemur þvert yfir fljótið
frá Welfare Island, langri og mjórri eyju í fljót-
inu, stefnir skálialt upp í strauminn, en ber mátu-
lega undan til þess að koma á áætlunarstað við
bakkann skammt frá mér. Þar er bygging ein á
bakkanum, og af þaki hennar gengur hágöngu-
brú í áttina að strætunum. Landfestum er varpað
og ferjan bundin. Það tekur fáar mínútur. Upp
úr skipinu kemur þyrping manna, sem líður eins
og straumur upp á bakkann, upp stiga utan á
byggingunni, þreföld og fjórföld röð, áfram upp
á hágöngubrúna og áfram í áttina til borgarinnar.
Það er einhver uppspretta af mannfólki í ferj-
unni, sem aldrei ætlar að þrjóta — finnst mér. Jú,
nú þynnast raðirnar, verður strjálingur, loks stak-
ar eftirlegukindur.
Fljótt á litið er ekki alveg víst að þetta séu
menn. Ekki eru það heldur englar, það er af og
frá. Þessar verur eru flestar kolsvartar, þar sem
sér á hörund. Kannske eru þetta púkar, sem hafa
brugðið sér í mannslíki, blanda sér saman við
fólkið og ætla að gera því bölvun. Þá er illa farið,
ef mannfólkið varar sig ekki á þessum púkum í
tíma, mannfólkið sem ber þó utan á sér hið
æðsta og ótvíræðasta einkenni göfgi og menning-
ar, hvítan hörundslit.
En nú opnast ný flóðgátt og annar straumur að
falla, í öfuga átt. Hann brýst út úr byrginu og
Pétur Georg
streymir yfir á ferjuna. Það er stríður straumur
og varir lengi. Mestallt svartar verur. Loks fjarar
út úr byggingunni. Festum er kastað. Skipsskrúf-
an veltir upp háum múrum freyðandi vatns.
Skipsbáknið leiðir á vangann og hallrangar yfir
fljótið yfir að hinum bakkanum á Welfare Island.
Ég sný við og geng upp með fljótinu þar til
fyrir verða langir stigar upp á hágöngurnar undan
88. stræti.
Það er orðið fámennt uppi á hágöngunni. Him-
inninn er heiður og lóftið óvenju tært. í vestri
ljómar kvöldbjarminn gegnum sund og skörð
milli hrúðurdranga miðborgarinnar, sem eru að
verða að ægilegum og skuggalegum nátttröllum.
Fljótið er þögult. Þó að hver skipsbógurinn á fæt-
ur öðrum velti upp háum hrönnum af vatni, sem
byltast freyðandi til beggja hliða, þá gætir þess
ekki fyrir straumiðinum undir fótum mér. Þar
falla tveir stríðir straumar eftir East River Drive.
Annar suður, hinn norður. Þetta eru bifreiðar í
nærri óslitnum röðum, tvísettum og þrísettum.
Þær bruna þarna stanzlaust, nótt og dag. Ég heyri
bílanna þyt, en ég veit ekki hvaðan þeir koma eða
hvert þeir fara.
Umferð gangandi fólks er að mestu þrotin
þarna sem ég er, enda fara víst þeir einir þarna
um, sem ekkert erindi eiga, — eins og ég.
342
VINNAN