Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1965, Side 149

— 147
1965
við neinn ágalla á geðheilsu hans. Hann var vel stilltur, kurteis og
þægilegur í umgengni og drakk ekki meira en almennt gerist um unga
sjómenn á hans aldri. En nokkru eftir slysið fór að bera á skapbrestum
hjá honum og þunglyndi. Hann drakk meira en fyrr, var illur við vín
og þoldi þau verr en áður, þess á milli var hann uppstökkur, orðillur
og óþægilegur í umgengni. Upp úr síðustu áramótum tók þunglyndið
að ágerast, hann fékk grátköst og fannst allt vera vonlaust. Á síðustu
4 mánuðum, sem hann lifði, gerði hann tvívegis tilraun til sjálfsmorðs,
var þá í bæði skiptin undir áhrifum víns. Áverkar urðu litlir.
Niöurstaða: Þau sj úkdómseinkenni, sem I. sagði mér frá sjálfur,
og einnig þau, sem ættingjar hans sögðu frá, eru öll kunn úr heimildum
fyrir methylklorideitrun. Þar sem ekki er annað vitað en að geðheilsa
hans hafi verið góð fyrir slysið og að öruggt er, að bæði líkamleg og
andleg sjúkdómseinkenni, sem geta orðið afleiðing methylklorideitrunar,
komu í ljós eftir slysið, þá er með allt að því fullri vissu hægt að rekja
orsökina fyrir því, að hann svipti sig lífi, til þeirrar eitrunar, sem
hann varð fyrir í janúar 1963.“
Þá liggur fyrir í málinu sérprentun úr Nordisk Medicin 1965:73:
150—154 með fyrirsögninni Metylkloridforgiftning. Höfundar eru til-
greindir Óskar Þórðarson, Gunnar Guðmundsson, Ólafur Bjarnason
og Þorkell Jóhannesson.
Málið er lagt fyrir læknaráð á þá leiö,
að beiðzt er svars við eftirfarandi spurningum:
1. Telur læknaráð líkur fyrir því, að orsök dauða I. ó-sonar sé að
finna í methylklorideitrun þeirri, er hann varð fyrir 17. jan.
1963?
2. Sé svo, telur læknaráð, að aðrar orsakir, svo sem drykkjuskapur,
kunni að vera þar meðvaldandi?
Við meðferð málsins í réttarmáladeild vék prófessor dr. med. Tómas
Helgason sæti, en í stað hans kom Þórður Möller yfirlæknir. Deildin
kvaddi sér til aðstoðar Þorkel Jóhannesson, sérfræðing í lyfjafræði og
eiturefnafræði (toxicologi).
Tillaga réttarmáladeildar um
Ályktun læknaráðs:
Ad 1. Já. Eftir þeim gögnum, sem fyrir liggja, má telja sterkar líkur
til, að eitrunin hafi valdið heilaskemmdum, sem telja megi und-
irrót þeirra geðbreytinga, er leiddu til þess, að maðurinn framdi
sjálfsmorð.
Ad 2. Eftir framkomnum gögnum má telja beint orsakasamband milli
afleiðinga eitrunarinnar annars vegar og breyttra drykkjuhátta