Fréttablaðið - 20.11.2021, Qupperneq 26

Svo fékk ég
aðra sýk-
ingu sem
sló mig til
baka. Það
fyllti mig
kvíða og
depurð.
Á næsta ári verður Dagur B.
Eggertsson búinn að vera
tuttugu ár í borgarstjórn, þar
af átta ár sem borgarstjóri.
Hér gerir hann upp árin í Ráð­
húsinu – en hann er að senda
frá sér bók um þann tíma
– og talar hispurslaust um
veikindi sín og skotárásina á
heimilið, sem var við það að
buga hann fyrr árinu.
Á skrifstofu borgarstjóra
í Ráðhúsi Reykjavíkur,
sem vísar í suður yfir
Tjörnina og Vatnsmýr­
ina, hangir innrömmuð
mynd að baki skrifborðsins, sem er
yfirfullt af pappírum og skýrslum af
allra handa tagi. Strax í anddyrinu
fangar hún athygli aðkomumanns,
þessi mynd, en þar stendur svart á
hvítu með stóru letri: Aldrei hætta
að þora.
En það er ekkert annað á þess­
ari mynd, bara þessi orð, pensluð
áberandi og einbeittum strokum á
hvítan pappír. Og þar utan um er
svartur ramminn.
„Geggjuð mynd og frábært kjör­
orð,“ segir Dagur við mig, þegar
við erum í þann mund að setjast í
svörtu leðurstólana á kontórnum.
„Mér þykir reyndar rosalega vænt
um hana,“ bætir hann við og
útskýrir: „Einn okkar bestu borgar­
starfsmanna, Gísli Kristjánsson
þúsundþjalasmiður, vélfræðingur
og listamaður, hafði þetta að ein­
kunnarorðum sínum – og hann
hefur einfaldlega rétt fyrir sér,
maður á aldrei að hætta að þora.“
Borgin er miklu skemmtilegri
Hárið á Degi hefur gránað frá því ég
sá hann síðast, en sveipirnir rísa jafn
hátt og áður, svo sem verið hefur
einkennismerki hans allt frá því
hann byrjaði sem borgarfulltrúi í
upphafi aldarinnar og varð fyrir
vikið þjóðkunnur, en árin í Ráð­
húsinu verða orðin tuttugu á næsta
ári þegar kosið verður til nýrrar
stjórnar borgarinnar.
Og hann er ekki í nokkrum vafa
um hvað skipti hann mestu þegar
hann horfir yfir farinn veg: „en það
eru umbreytingarnar í borginni í
græna átt, að betri borg fyrir hjól­
reiðarnar og húsnæðismálin,“ segir
hann ákveðið, „og borgin er orðin
miklu manneskjulegri fyrir vikið –
og skemmtilegri.“
Hann segist hafa hugsað sem svo
fyrir fjórum árum, þegar fyrsta kjör­
tímabil hans á stóli borgarstjóra var
að klárast, að ef hann fengi brautar­
gengi annað kjörtímabil yrði það
hans seinna við stjórn borgarinnar.
En þetta kjörtímabil hafi sannar­
lega orðið óvenjulegt, farsóttin og
fylgigigtin, svo margt hafi breyst við
heimsfaraldurinn og veikindi hans
sjálfs.
„Að sumu leyti finnst mér ég enn
vera í miðju verki. Við náðum tíma­
mótasamningum í samgöngumálum
sem varða Borgarlínuna og hluta
Miklubrautar og Sæbrautar í stokk.
Þetta eru risaverkefni og mikil lífs­
gæðamál, en þar fyrir utan má nefna
Sundabraut, sem er komin í upp­
byggilegan farveg. Ekkert af þessu
er hins vegar komið í framkvæmd
og einhver hluti af mér vill sannar­
lega sjá þetta til enda,“ segir Dagur
og nefnir að auki að það sé magnað
að fylgjast með Reykjavík verða líf­
legri og að meiri heilsuborg með
hverju árinu, eftir því sem byggðin
þéttist og þjónustan færist meira inn
í hverfin.
Enn þá verk að vinna
Þú ert að segja mér að þú sért ekki að
hætta í borgarpólitíkinni?
„Það er enginn ómissandi í póli­
tík, en það er enn þá verk að vinna,“
svarar Dagur og gerist harla dulur á
svip, svo ég endurtek spurninguna.
„Ég mun gera þetta upp við mig
fljótlega en er ekki enn kominn að
niðurstöðu. Mér finnst mikilvægt
að sjá hvernig þessum stóru málum
reiðir af í sáttmála nýrrar ríkis­
stjórnar og hvernig málum vindur
Enn í miðju verki
fram hjá öðrum flokkum í borginni.
Sjálfstæðisflokkurinn er því miður
þverklofinn og ekki treystandi,“
svarar hann og vísar til fyrri orða
um hálfnað verk – og ég segist túlka
þessi orð hans á einn veg, aðeins
einn veg. Þá brosir hann, en breytir
svo snöggvast um svip, verður hugsi.
„Ef þú hefðir spurt mig í vor þá
hefði ég líklega sagst vera að hætta.
En ég ákvað að bíða með slíkar
ákvarðanir,“ og hann þagnar um
stund, heldur svo áfram og rómur­
inn er hægur: „Skotárásin við heim­
ili okkar Örnu fékk mikið á okkur.
Mín ósjálfráðu viðbrögð voru þá:
Ég er hættur, þarna eru mörkin. Ég
get ekki boðið fólkinu mínu upp
á þetta. Hér verð ég að draga línu
í sandinn,“ og hann segir að þótt
hann hafi fyrir löngu verið búinn að
venjast pólitískri hörku og óbilgirni
og jafnvel verið farinn að sætta sig
við hversdagslegar svívirðingar, þá
hafi þetta verið eitthvað allt annað.
Þú bognaðir?
„Í byrjun var þetta fyrst og fremst
áfall. Þegar á leið fann ég hvað þetta
varpaði miklum skugga yfir svo
margt. Já, þetta sat í mér og lagðist
á mig eins og mara,“ og hann horfir
yfir að skrifborðinu, virðir myndina
með einkunnarorðum Gísla fyrir
sér, en segir svo rólega frá því að
þegar hann horfi til baka, átti hann
sig betur á hvað árásin hafi hvílt
þungt og lengi á heimilinu: „Þetta
tók meira á mig og mína en ég þorði
að viðurkenna á meðan málið reis
hvað hæst í vor. Og skugginn af því
fylgdi okkur inn í sumarið.“
Sat hræðslan heima fyrir lengi í
þér?
„Hræðsla er kannski ekki rétta
orðið. Ég stóð hins vegar sjálfan
mig að því að horfa öðruvísi út um
gluggann á heimilinu en ég hafði
áður gert. Ég upplifði ákveðið varn­
arleysi. Það er óhuggulegt í alla staði
að vera hræddur heima hjá sér.“
Hann segir að þessi lífsreynsla
hafi verið mikil viðbrigði, því hann
eins og aðrir hafi trúað á gott og
friðsamt samfélag. Aðalsmerki þess
að búa í Reykjavík eigi að vera það
að fólk geti umgengist og átt samtöl
eins og jafningjar: „Ég elska að ganga
um götur og heilsa upp á fólk eða
Sigmundur Ernir
Rúnarsson
ser
@frettabladid.is
fara í heita pottinn til að ræða málin
og þannig samfélag viljum við ein­
mitt byggja, tala hvert við annað í
augnhæð, en hinn kosturinn hefur
bara verið svo fráleitur, að finna
ekki til öryggis á meðal fólks.“
Ætlaði ekki í pólitíkina
Dagur er fæddur í Osló á kvenrétt­
indadaginn 19. júní 1972 og stendur
því brátt á fimmtugu, en hann er
elstur þriggja barna þeirra Bergþóru
Jónsdóttur og Eggerts Gunnarsson­
ar, sem voru að læra lífefnafræði og
dýralækningar í Noregi þegar frum­
burðurinn kom í heiminn, ógift þá
og allsendis grunlaus um að dreng­
inn þyrfti að kenna við móðurina,
af því faðirinn var ekki eiginmaður
á útlenskum pappírum.
Sjálfur var Dagur staðráðinn í því
að fara álíka leið og foreldrar hans í
framhaldsnámi – og valdi lækninn:
„svo ég yrði örugglega ekki pólitík­
inni að bráð,“ segir hann með glott
á vör, en meinar hvert orð: „Ég fann
strax á þessum námsárum mínum
að þjóðmálaáhuginn ólgaði innra
með mér, en vissi ekkert hvað þar
var í gangi af því að enginn í fjöl­
skyldunni var svona pólitískt
þenkjandi. Svo að læknisfræðin átti
að bjarga mér út úr þessum bráða
vanda.“
Skotárásin á
heimili fjöl-
skyldunnar var
mikið áfall og
hugsaði hann
með sér ósjálf-
rátt að hann
væri hættur.
Fréttablaðið/
Valli

26 Helgin 20. nóvember 2021 LAUGARDAGURFréttablaðið