Strandapósturinn - 01.06.1974, Blaðsíða 105

sáu þau eitthvað kvikt í vök við klappirnar. Þegar þau fóru að
athuga þetta nánar, sáu þau að það var lifandi höfrungur
innikróaður í ísnum. Jón var sendur heim eftir reipi, þau
komu kaðalbragði á höfrunginn og drógu hann i land, hann
var aflífaður og dreginn heim. Þetta var mikið búsílag, og
ákaflega góður matur. Nokkrum dögum seinna náðu þau í
annan höfrung. A vorin var oft ekki til annað matarkyns en
nytin úr kúnum og svolítil mjölvara.
Það sem verður mér minnisstæðast, er þegar barnaveikin
gekk og systkini mín dóu úr henni. Það kom maður vestan frá
Isafjarðardjúpi og gisti á Bassastöðum og Sandnesi. Barnaveik-
in kom upp á þessum bæjum og á Sandnesi dóu fjögur börn,
sem fóru öll í sömu gröf. Systkini mín sem dóu voru frá
fjögurra til átta ára. Það var hörmulegt að sjá þau veikjast og
deyja síðan hvert af öðru, ástandið á heimilinu var ömurlegt.
Enginn læknir var þá í héraðinu og ekki hægt að ná í lækni
fyrr en suður í Reykhólasveit. Þá var læknir búsettur í
Miðhúsum er Oddur hét. Þangað þurfti að fara eftir lyíjun-
um, það var gert eftir að börnin fóru að deyja, en þá voru hin
orðin það mikið veik, að þau þoldu ekki lyfín. Barnaveikin
lýsti sér þannig, að börnin fengi hita og voru með þrengsli í
hálsinum, það var eins og veikin kæfði þau, það var átakanlegt
að sjá. Ég man að ég sá eitt barnið taka inn lyfið og kasta upp
að því loknu, það kom skán upp úr barninu, eins og skafið
hefði verið innan úr hálsinum. Þetta var víst uppsölulyf.
Eins og áður kom fram, þurftum við börnin að vinna um
leið og við gátum eitthvað gert og urðum að vinna eins og við
höfðum þrek til. Þetta var ekkert einsdæmi, flest börn urðu að
hjálpa til um leið og þau gátu eitthvað gert. I öllum þessum
barnaljölda á Bassastöðum var samkomulagið ákaflega gott.
Otrúlega gott finnst mér nú, er ég lít til baka, enda vorum við
undir ströngum aga og komumst ekki upp með neitt það sem
foreldrunum mislíkaði.
Ég fór lítið að heiman, en var lánuð tvisvar í kaupavinnu. I
annað skiptið var ég lánuð að Hrófá og var þar mánaðartíma
hjá blindum manni er Stefán hét. Mér fannst leiðinlegt að
fara, sjálfsagt vegna þess að ég var krakki og var að fara að
103