Strandapósturinn - 01.06.1976, Blaðsíða 76

dórs Kr. Júlíussonar sýslumanns. Sýslumannshúsinu eins og það
var venjulega kallað. Það hafði staðið autt, síðan Halldór flutti
til Reykjavíkur. Bretarnir máttu aldrei sjá autt hús, þá voru þeir
óðara fluttir inn í það. Þó að hermennirnir væru þarna í nánu
sambýli við aðra þorpsbúa, gekk sambýlið vel, og kann ég ekki að
greina frá neinum árekstrum i sambandi við veru þeirra þar. Þó
varð vera þeirra að einu leyti afdrifarík. Þeir bjuggu í Sýslu-
mannshúsinu eins og áður er getið. Það var gamalt timburhús.
Við hlið þess stóðu verzlunarhús kaupfélagsins, er einnig voru
gömul timburhús og var fremur mjótt sund á milli. Við enda
verzlunarhúsanna var frystihús og síðan sláturhús, og voru þessi
hús í einni lengju. Nótt eina kom upp eldur í Sýslumannshúsinu
og barst hann skjótt í verzlunarhúsin. Þetta voru eins og áður er
getið gömul timburhús og fuðruðu þau fljótt upp. Frystihúsið
var fullt af keti og veitti það eldinum mikið viðnám. Það er álit
þeirra manna, er þarna voru viðstaddir, að ef svo hefði ekki verið,
mundu flest öll hús á Borðeyri hafa orðið eldinum að bráð.
Útbreiðsla eldsins var stöðvuð á þann hátt, að áður en eldurinn
náði að brjóta sér leið gegnum þak frystihússins, var þak slátur-
hússins fellt og húsið sagað og höggvið í sundur og borinn snjór á
milli, var þá auðvelt að gæta þess að eldurinn færi ekki lengra.
Ötul forganga Þórarins Lýðssonar var þessu að þakka. Það var
mikið áfall fyrir kaupfélagið á Borðeyri að missa frystihúsið, og
úr því hefur ennþá ekki verið bætt, þó liðnir séu rúmir þrír
áratugir. Óumdeilanlega áttu Bretar sök á þessum eldsvoða.
Varðstaða var höfð á Borðeyri, og stóð einn maður vörð innst á
Borðeyrarmel, á melsnoppunni, sem kallað er. Hún er há og er
þar veðra slæmt og virtist manni þeim oft verða kalt, því að skýli
höfðu þeir mjög lélegt. Sjálfsagt hefur hermönnunum leiðst
þarna, og fóru þeir því að hæna að sér hund, sem Eyjólfur í
Sólheimum átti. Fór svo, að þó hundurinn færi heim með Eyjólfi
úr Borðeyrarferðum, að hann strauk norður aftur og hélt til hjá
verðinum. Þessu lauk með þvi að hundurinn hætti að gegna
Eyjólfi og var ófáanlegur til þess að yfirgefa varðstöðu sína og
virtist því alfarið genginn í bandaríska herinn.
Það var vitað, að herinn hafði lagt tundurduflagirðingu þvert
74