Strandapósturinn - 01.06.1976, Blaðsíða 77

yfir Hrútafjörð, það er úr Reykjatanga í Kolhvammsnes, sem er
að vestanverðu við fjörðinn, beint á móti tanganum. Tundur-
duflagirðing þessi var þannig úr garði gerð að sögn, að tundur-
duflin, sem fest voru saman á keðju með nokkru millibili, lágu á
botni fjarðarins, en þannig var um búið í landi að hægt var að
hleypa rafstraumi á keðjuna og láta duflin koma upp á yfir-
borðið, einnig var hægt að sprengja þau frá sama stað.
Hinn 7. maí árið 1945 gafst Dönitzstjórnin upp og lauk þar
með stríðinu í Evrópu. Fljótlega á eftir, fór bandaríski herinn að
undirbúa flutning sinn frá Reykjatanga. Tók það langan tíma,
og var það ekki óeðlilegt, þar sem hann var búinn að búa vand-
lega um sig, að því er virtist. En mörg og stór sár skildi herinn
eftir hér og þar í Hrútafirði, einkum í landi Reykjaskóla og tók
mörg ár að græða þau. Eitt af því, sem hernum bar að fjarlægja,
voru tundurduflin í Hrútafirði. Dag einn fyrri hluta maímán-
aðar árið 1945, barst aðvörun með simalínum um byggðir
Hrútafjarðar frá bandaríska hernum í Reykjaskóla þess efnis, að
tundurduflagirðingin yfir Hrútafjörð yrði sprengd klukkan 10
morguninn eftir. Nákvæmlega á tilsettum tíma heyrðist spreng-
ingin, þungur dynur. Myndaðist hár strókur, sem bar við loft yfir
Hrútafjarðarháls, séð frá Kjörseyri, og þegar strókurinn féll nið-
ur aftur heyrðist mikið sjávarhljóð. Svo þungur og sterkur var
þessi strókur, að þar sem hann féll niður myndaðist djúpur
dalur, og út frá honum fjallháar öldur, ein þeirra barst út fjörð-
inn og skall á Hrútey og sýndist færa hana í kaf, önnur lenti á
Kjörseyrartanga og færði hann í kaf upp að vegi. Ekki er hægt að
neita því, að þetta var að sumu leyti tignarleg sjón. Margar
skotdrunur höfðum við nágrannar herstöðvarinnar mátt þola
undangengin stríðsár. Þetta var síðasta kveðjan.
75