Strandapósturinn - 01.06.1996, Blaðsíða 63

fækkað jafnt og þétt, en nafnið lifir þó og sýnist ekki í bráðum
háska. Einhverjir gera sér grein fyrir góðri merkingu þess.
Nú skal geta fleiri Hall-nafna.
Hallkell er forn samsetning, sjá Askell. Nafn þetta er „sedan
under hela medeltiden támligen vanligt pá Island ock ánnu mera
i Norge“, segir Lind. En svo fór, að nafnið varð harla sjaldgæft og
var ekki til langtímum saman. Arið 1703 voru tveir, annar í
Strandasýslu: Hallkell Jónsson sveitarómagi í Bæjarhreppi, hinn
Húnvetningur. Tæpri öld síðar lifði nafnið aðeins í Húnavatns-
sýslu.3 Síðan sést það ekki fyrr en einn er svo skírður árin 1921—
50. Nú er nafnið nær útdautt, og þarf það athugunar við.
Þá er sjálft grunn-nafnið Hallur = steinn. Því nafni hét 161
Islendingur 1703, þar af sjö í Strandasýslu, en þar týnist nafnið
þegar leið á öldina. Miklu færri báru svo nafn þetta um landið allt
alla 19. öld, en hefur eilítið fjölgað. I stuttnefnatísku síðustu
áratuga er það að ná sér á strik.
Hallvarður var gríðarlega algengt í Noregi og er enn, en „spar-
samt pá Island". Hallvarður var helgur maður í Noregi, en ekki sé
ég hann nefndan í Oxford Dictionary óf Saints. Hans er aftur á móti
rækilega getið í þeim leifum sem til eru af Heilagra manna drápu
(frá því um 1400):
Hallvarð píndu ýtar i.llir
austr í Vík á litlu flaustri,
fljóði vildi forða dauða
frœgðarmaðr, er vóndir rœgðu.
Lýðir ofan af landi síðan
Ijótir þegnar af boganum skjóta.
Þilju brá hann við þeirri pílu,
þegninn flýgur örin í gegnum.
5. Vantar í Nafnalykil B.M.
61