Strandapósturinn - 01.06.1996, Page 91
kólna. Nóttina eftir fór að hvessa og snjóa og gerði vikubyl. Svo að
ef þau hefðu ekki náð heim þetta kvöld hefðu þau ekki komist
heim. Þetta varð mikil happaskepna, alltaf snemmbær. Hún var
ekki mjög mjólkurhá, en mjög dropsöm. Nokkru áður en afi
minn fékk loforð fyrir kúnni sat hann undir litlum dreng sem
hann átti og var að raula þessa vísu:
Áðan mamma fór ífjós
að fá sér mjólk þó vœri smá.
Bráðum kemur blessað Ijós
báðir skulum vaka þá.
Það var mikil gleði á Klúku þegar þessi góði gripur kom og var
það ekki að furða.
Eins og ég hef áður sagt var mikið um ljallagrasatínslu á bæjun-
um og var afi minn duglegur við hana. Einu sinni lá hann við uppi
í Stórulaut, sem er í hrauninu fyrir ofan Klúku. Tjald var ekkert
til. En hann bjó um sig milli stórra þúfna og hafði brekán fyrir
tjald. Þá orti hann vísur um sig og tjaldið sitt og þetta er sú fyrsta:
I einverunni fyrst ekki hér
annað hœli til skýlis finn
mér má vel lynda að lúta þér
litli röndótti bærinn minn.
Veðráttan var hagstæð, gott og þurrt veður á daginn, en dögg-
vott grasið á nóttunni. Afi minn svaf á daginn, en lagði svo af stað
í grasaferð að kvöldinu. Þegar hann var búinn að tína pokann
sinn fullan, lét hann hann milli þúfna og hlóð dálitla vörðu við.
Svo hélt hann áfram lengra, ýmist fram fyrir ofan Skorar eða
fram í Þvergilsdrög. Eftir vikuna fór hann heim til þess að ná í
hest, því ekki gat hann borið allt þetta heim. Svo fór hann með
hestinn og eitthvert barnanna sinna og tíndi saman grasabirgð-
irnar. Og ekki mátti gleyma brekáninu sem hafði verið skýli hans
alla vikuna. A vorin voru líka farnar rnargar grasaferðir fram á
Vatnadal, ýmist langar eða stuttar. Og það hélt áfram öll þau ár
89