Strandapósturinn - 01.06.1996, Blaðsíða 113

varð einbúi. Þó held ég að til
þess hafi ekki legið neinar
raunhæfar ástæður heldur eitt-
hvað sem honum var ósjálfrátt
og hafði náð tökum á hugarfari
hans. En þrátt fyrir þetta var
Sumarliði alltaf góður heim að
sækja og þótti akkur að því að
fá heimsóknir. Lék þá stund-
um á als oddi og reytti af sér
frumlega brandara. Og oft
heimsóttum við hann strákarn-
ir frá Horni, enda hvattir til
þess af foreldrum okkar og
reyndum þá að skemmta hon-
um eftir föngum.
Sumarliði fékkst við margt,
reri til fiskjar á vorin, stundaði björgin, þótt ekki væri hann
sigmaður sjálfur og í tómstundum sínum smíðaði hann kassa og
skar út skrauthillur sem oft voru notaðar sem stofuprýði á þeim
árum. Refaveiðar stundaði hann af kappi og einu sinni smíðaði
hann litla skektu sem nýttist honum þótt öðrum fyndist hún ekki
vera með Frímanns- eða Fals-laginu. Og eitt haustið hljóp heldur
betur á snærið hjá karli. Sextíu og sjö marsvín renndu á land rétt
niður af uppgrónum grunni gamla verslunarhússins og tókst
Sumarliða að aflífa þau öll á nokkrum klukkustundum, með
ljáinn úr orfinu sínu einan að vopni. Mikill aðgangur hlýtur það
að hafa verið og harður, og var þetta afrek eins manns mörgum
lengi minnisstætt. Hvort hvalafriðunarmenn nú á dögum hefðu
orðið yfir sig hrifnir af slátrun þessari skal ósagt látið, en sem
betur fór voru þeir ekki farnir að láta ljós sitt skína á þeim árum.
Nokkrir nágrannar Sumarliða reyndu að hjálpa honum við að
koma ósköpum þessum öllum í lóg, eitthvað var selt í refafóður,
lítið sem ekkert notað til manneldis og afgangurinn, eða réttara
orðað, stærsti hlutinn fór svo í bræðslu sem varð það dýr í fram-
kvæmd að ágóðinn af allri fyrirhöfninni reyndist miklum mun
Sumarliði Betúelsson.
111