Sjálfsbjörg - 01.07.1978, Qupperneq 26

góðum árangri árum saman atvinnuútveg-
un fyrir öryrkja. Það var og er erfitt
starf og reynir þar mikið á mannþekk-
ingu og hæfileika til að geta látið þann
heilbrigða skynja þörf öryrkjans til þess
að fá að sýna að hann er ennþá gjaldgengur
á vinnumarkaðinum þrátt fyrir skerta
vinnugetu. — Guðmundur hafði hvort
tveggja, mannþekkingu og hæfileika til
þess að tala máli þessa fólks. Með alúð
sinni og ljúfmennsku, því frekju og yfir-
gang átti hann ekki til, kom hann fjölda
manns í vinnu og marga hef ég hitt sem
blessa hann fyrir það.
Guðmundur gegndi fjölda trúnaðarstarfa
fyrir hið opinbera og öryrkjafélögin. Hann
var stjórnskipaður formaður Endurhæf-
ingarráðs, í stjórn SlBS, í stjórn Reykja-
lundar, ritari úthlutunarnefndar öryrkja-
bifreiða og í stjórn fþróttafélags fatlaðra.
Honum var veitt heiðursmerki Rauðakross
Islands og var sæmdur riddarakrossi
Fálkaorðunnar árið 1977.
Guðmundur var mikill starfsmaður. Það
er varla hallað á neinn, þó sagt sé, að hann
muni hafa verið sá maður, sem mest vissi
um málefni öryrkja hér á landi. Það var
ótrúlegt hvað hann var vel inni í öllu sem
að þessum málefnum laut — maður kom
aldrei að tómum kofanum þar, þegar
þurfti að fá ráð og leiðbeiningar. Hann
var víðlesinn maður og fróðleiksfús —
alltaf boðinn og búinn til að miðla öðrum
af þekkingu sinni. Hann hefur án efa verið
mjög góður kennari þó að ævistarf hans
yrði annað. En það var lika lán öryrkja-
hópsins að hann skyldi snúa sér að þeirra
málum, því betri og sannari málsvara get-
ur enginn hópur átt. Hæfileikar Guðmund-
ar til að umgangast alls konar fólk voru
frábærir. Honum var meðfæddur sá hæfi-
leiki að koma jafn elskulega fram við alla
— hann fór aldrei í manngreinarálit hvar
í stétt eða stöðu sem maðurinn var og vildi
hvers manns vanda leysa. Jafnaðargeði
24 SJÁLFSBJÖRG
Guðmundar var viðbrugðið — alltaf jafn
rólegur á hverju sem gekk — alltaf léttur
í lund en fastur fyrir, ef þvi var að skipta.
Við hér á skrifstofunni eigum svo ótelj-
andi góðar minningar um samveruna með
honum. Ég býst ekki við að margir hafi
átt slíkan húsbónda sem við. Hann vildi að
vísu aldrei tala um sig sem húsbónda okk-
ar — við vorum samstarfsmenn sem unn-
um saman að okkar margvíslegu málum
— einn fyrir alla — allir fyrir einn.
f svo fámennum starfshópi og jafnlitlu
skrifstofuhúsnæði og öryrkjabandalagið
hefur yfir að ráða, verður miklu nánari
kunningsskapur heldur en í stórum fyrir-
tækjum. Þar af leiðir að þetta verður ekki
aðeins samstarf heldur líka dýrmæt vin-
átta. Hann tók ekki aðeins þátt í starfinu
með okkur heldur kynntist líka fjölskyld-
um okkar og við ræddum um börn okkar
og barnabörn og við tókum þátt í gleði og
sorgum hvers annars — í sigrum og von-
brigðum.
Guðmundur kvæntist hinn 10. maí 1941
Rannveigu Eiríksdóttur, sérkennara, og
eignuðust þau tvö börn, Sigrúnu og Leó.
Hann var gæfumaður í einkalífi sínu, átti
góða konu, börn og tengdabörn og barna-
börnin voru yndi hans og ánægja.
Guðmundi var mikið í mun að lokið
yrði við byggingarnar í Hátúni 10 — þ. e.
að tengiálman yrði reist sem tengja á hús-
in þrjú saman. Þess vegna hefur verið
stofnaður minningarsjóður um hann sem
á að renna eingöngu til þeirra fram-
kvæmda.
Þegar menn eins og Guðmundur Löve
hverfa af sjónarsviðinu verður veröldin
fátækari, en gott er hverri þjóð að hafa
átt slíkan þegn.
Minningin um hann mun lifa í hugum
okkar vina hans og samstarfsmanna eins
og bjartur geisli frá sól og sumri.
Ásgerður Ingimarsdóttir.