Borgfirðingabók - 01.12.2010, Blaðsíða 68

68 Borgfirðingabók 2010
Styrkur mun ekki hafa verið veittur til þess annar en sá að leggja
til bát í byrjun. Ferjutollurinn var venjulega látinn nægja, en hann var
lengst af 10, 20 eða 25 aurar á mann. Sumir héldu því fram að væði
maður í fót í ferjunni á leið yfir ána þá væri hann ekki gjaldskyldur.
Ekki veit ég um sannleiksgildi þessa, en vera má að það hafi verið til,
og þá sennilega sett til þess að ferjubændur væru passasamari með að
hafa bátana í góðu standi og síður hættulega.
1928, þegar ferjan lagðist niður í Ferjukoti, var gjaldskráin þessi;
Laus maður 40 aura, teymdur hestur 10 aura, rekinn hestur ekki neitt,
klyfjar af hesti 20 aurar og sauðkind 10 aurar. (Sjá Borgfirðingabók
2008 bls. 25). Þetta var jafnt hvort sem var nótt eða dagur, helgur
dagur eða virkur. Okkur finnst þetta hlægilega lág gjöld, en þó voru
þau enn lægri fyrir fyrra stríðið.
Lögferja var yfirleitt mjög erfið kvöð á viðkomandi bændum. Þeir
urðu að fara frá verkum sínum hvernig sem á stóð og oft að fara út í
tvísýnu. Þeir urðu að bregða við á hvaða tíma sem var. Þessu fylgdi
mikil vosbúð og jafnvel óregla. Ferjumaður gat ekki verið stundvís í
máltíðir og svo framvegis. Ferja samrýmdist illa skepnuhirðingu og
fjarlægri heyöflun. Þegar heyannir stóðu yfir inni í Ferjubakkaflóa
varð jafnan að hafa einn mann heima í Ferjukoti þó ekki væri til
annars en að annast ferjuna.
Ýmislegt fleira var ferjað en hross og sauðfé. Ljós mynd: Vegminjasafn.