Borgfirðingabók - 01.12.2010, Blaðsíða 182

182 Borgfirðingabók 2010
Þegar flett er í gegnum heftið kemur í ljós að allmörg lög eru þar
samin við texta sem fleiri tónskáld og sönglagahöfundar hafa notað.
Lög Þorvaldar hafa nær ekkert verið flutt og þannig orðið undir í
samkeppni án þess að kappleikar hafi átt sér stað. Fjölmörg laganna
henta þó áhugatónlistarflytjendum sérlega vel. Þar má t.d. nefna
Erlu, texta Stefáns frá Hvítadal, og lög við vísur Kristjáns Jónssonar,
Yfir kaldan eyðisand og Jónasar Hallgrímssonar, Enginn grætur
Íslending. Einnig má minnast á lag við textann Á Sprengisandi
eftir Grím Thomsen og annað við þýðingu á sænskum texta eftir
J.L. Runeberg, Haustkvöld. Finnska tónskáldið Jean Sibelius samdi
heims þekkt lag við þetta ljóð Runeberg.
Rökkurvísa heitir lítil perla og er textinn sennilega eftir Þorvald
sjálfan. Yfirleitt má segja að textavalið sé nokkuð þunglyndislegt
þegar á heildina er litið. Viðmælendur okkar, þeir Þorsteinn Ö.
Stephen sen og Sigurjón Guðjónsson, voru báðir sammála um að
texta val og ljóðagerð af þessu tagi hefði legið í tíðarandanum með al
menntaskóla- og háskólanema á þriðja áratugnum. Í bókinni Minn-
ingar úr menntaskóla er einmitt góð lýsing sem fjallar um þetta
eftir Thor Thors sendiherra. Hann varð stúdent vorið 1922, árið sem
Sigur jón og Þorvaldur komu inn í fjórða bekk. Thor fjallar um mál-
funda félagið Framtíðina og segir:
Þá gaf félagið út sérstaka kvæðabók sem nefndist Hulda. Þar
slógu ljóðskáldin hörpu sína. Skáldin léku einkum á hina viðkvæmu
strengi og nefndu kvæði sín t.d.: Ég get ekki sungið og Mig langar
að gráta. En hæst hljómuðu þá angurvær ástarljóð, aðallega þrungin
von brigð um og vonleysi. Þrátt fyrir þetta ömurlega hlutskipti skáld-
anna vildu allir skáld vera. Til þess að vera skáld þurftu menn fyrst
og fremst að hafa mikið og úfið hár enda skólapiltar óvenjulega hár-
prúðir.
Vafalítið er að þessir straumar hafa einnig sett mark sitt á tónsmíðar
Þorvaldar Blöndal án þess að dregið sé úr þeim trega sem hann hlaut
að búa við vegna þungbærra áfalla í æsku. En honum mun þá einnig
hafa verið kunnugra um slíkar tilfinningar en mörgum öðrum og
e.t.v. túlkað þær af meiri sannfæringu þess vegna.
Óhætt er að segja að á þessum árum hafi mikil skáldöld ríkt í
Mennta skólanum í Reykjavík. Það er raunar einmitt um þessar
mundir að Tómas Guðmundsson minntist „sextán skálda í fjórða