Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1969, Blaðsíða 16

Ég hef hið friðasta föruneyti,
i felur stundum þótt undan leiti.
Já, hjá rnér er fleira, sem hylur sig,
svo helgidagsglaðan því sérðu mig.
Og lágt er söng ég, þá sig þau fólu,
þau sátu í tóninum eins og rólu.
Með mér er ein af þeim málmi gjörð
fyr mig að fórnaði’ hún öllu á jörð,
Já, hún, sem hló, er mitt fleyið flatti,
né fölnaði’, er gein yfir sjórinn bratti,
Já, hún, sem lét milli Ijósra arma
mig lífsylinn þekkja og trúarvarma.
Þú sérð ég að snigla hneigist högum,
milt hús ber ég með mér á ferðalögum.
Og þoli einhver önn fyrir mér,
hann œtti að vita hve gott það er,
að hverfa undir sitt húsþak endur
þar býr meðal barnanna kátra hún stendur.
Ei hyggja fœr stikað né hugvits unn,
svo háa hvelfing, svo djúþan brunn,
Sem elskunni frá við uþþheirns brún
Allt ofan i vöggu þar speglast hún.
Ei biíða er nein sem þá blítt i hljóði
í bcen til guðs þíns þú vaggar jóði.
Hver kccrleik i smáu firrist frá,
Ei fjöldans né minningar ást mun fá.
Hver eigið hús byggir illa og valt,
þótt ærið sé ris, það hrynur allt.
Hann sálast einmana á St. Helenu,
þótt sigri frá Moskvu til Kartagenu.
Ef forvirki þér þú fulltraust setur
það frelsað náungann jafnvel getur,
og þó það sé barna og vifa verk
það veldur að sál þín er hraust og sterk,
i stríði og hœttum með huginn snara
og hleypir móð i hinn stcersta skara.
10