Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Qupperneq 12

sína reynsluför um þennan ágæta hyl,
sem ýmsar systur hennar höfðu kannað
áður, og oft með ágætum árangri.
Ég lagði alla list mína og kunnáttu í
köstin. Flugan settist mjúkt eins og silki-
hnoðri á vatnsflötinn. Mér þótti verst
að enginn skyldi vera þarna hjá mér
til þess að sjá, hvílíkur snillingur ég er
að kasta, þegar mér tekst upp! Og árang-
urinn lét ekki á sér standa. Þegar ég er
að ljúka fyrstu yfirferðinni hættir flug-
an allt í einu að renna — það er eins og
allt stöðvist eitt andartak, en það er
aðeins örlítið brot úr sekúndu, og svo
gerist allt í senn, að hinn ólýsanlegi
straumur læsir sig upp eftir stönginni,
og þaðan eftir handleggjunum og út um
allan líkamann, hjartað í mér kippist
til, ég gríp andann á lofti, línan þýtur
út af hjólinu og stangartoppurinn svign-
ar í boga. En örstuttu síðar er eins og
aftur hafi verið sleppt, það slaknar á
línunni, ég vind inn eins hratt og ég
get, en hef ekki við, og þegar ég lít
niður, sé ég mér til mikillar furðu, að
fiskur stefnir beint á mig með miklum
hraða og engu líkara en hann ætli að
synda upp að fótum mér. Þetta er ný-
genginn 14—15 punda lax, og ég sé
fluguna greinilega í munnviki hans. En
hvað er þetta? Það er annar fiskur rétt
fyrir aftan hann og stefnir í sömu átt!
Ekki er hann þó á hjá mér líka! En
mér gafst ekki tími til að virða þá nán-
ar fyrir mér, því að um leið og sá fyrri
kenndi grunnsins og sá mig, sennilega,
sneri hann við í þveröfuga átt með því-
líkum krapti, að engu munaði að Iiann
kippti stönginni úr höndum mér. Ég gaf
eftir eins og ég gat, í von um að hann
mundi hægja á sér og leggjast síðan þar
sem hann hafði tekið. Það reið á öllu
fyrir mig að missa hann ekki niður úr
hylnum, því að þar tóku við mjög hættu-
legar nibbur og steinar, sem liann rnundi
slíta á. Ég hljóp því niður eftir bakk-
anum eins hratt og ég komst og mátti
ekki miklu muna, því örfáir vafningar
voru eftir á hjólinu. Hann hægði þá á
sér, sneri við og synti nú hægt og hátign-
arlega upp eftir aftur á móts við stað-
inn þar sem hann tók. Ég fékk því dá-
lítinn tíma til þess að jafna mig, og nú
fékk ég ekki betur séð en hinn fiskur-
inn fylgdi honum enn eftir. Ég sá rák-
ina af honum greinilega í vatnsborðinu.
Ég kornst helzt að þeirri niðurstöðu, að
ég hefði sett í hrygnuna og það væri
hængurinn, sem elti hana, enda þótt
mér virtist hegðun fisksins, sem ég var
með á, miklu fremur benda til að það
væri hængur.
Nú var allt viðburðalítið um stund,
fiskurinn þybbaðist við og ég hélt hæfi-
lega fast við hann. En þegar minnst
varði rauk hann af stað niðureftir með
sízt minni látum en í fyrsta skiptið og
stökk nokkrum sinnum mjög fallega. Og
það undarlega skeði, að í eitt skiptið
stökk annar fiskur rétt fyrir aftan hann,
og ég fékk ekki betur séð en það væri
sá sami, sem hafði fylgt honum á öllu
ferðalaginu. Og nú varð ég að horfast
í augu við þá staðreynd, að hann færi
niður. Hann nálgaðist óðum hættusvæð-
ið og alltaf minnkaði á hjólinu. Sýnd
veiði, en ekki gefin, datt mér í hug.
Ég fann nú að hann var kominn niður
fyrir og línan hafði vafizt um nibbu,
því það fór að korra svo undarlega í
hjólinu og átakið að þyngjast óeðlilega
mikið. Festan var ekki verri en það,
10
Veiðimaðurinn