Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Side 23

Maðurinn sem varð að fiski
EITT a£ því, sem menn hafa gaman af að velta fyrir sér í sambandi við veiði-
skap, er það, hvað langt sé síðan fyrst var farið að veiða á stöng. Þeir sem mest hafa i
þessu grúskað, telja nokkurn veginn víst að íþrótt þessi hafi verið iðkuð um árþús-
undir. Sé það rétt ætti ekki að vera óleyfilegt að álykta að forfeður okkar íslendinga
hafi fengist við fluguveiðar, eins og nokkur rök voru færð að í grein, sem ég ritaði
um það efni í 30. hefti Veiðimannsins.
í bók, sem heitir Fresh Water Fishing, eftir Arthur H. Carhart, og konr út árið
1949, heldur höfundurinn því fram, að bræðrafélag veiðimanna sé miklu eldra en
skráðar heimildir af nokkru tagi. A veggjum í hellum í Frakklandi séu myndir
af veiðiskap, sem fræðimenn telji 50 þúsund ára garnlar. Þá kváðu einnig vera til
veggmyndir frá tímum 12. konungsættarinnar egypsku, 2000—3500 f. Kr., sem sýna
veiðimenn með sex feta langar stengur og álíka langar linur. Hann segir einnig að
um 1300 f. Kr. hafi Egyptar verið búnir að finna upp stengur, hjól og veiðikörfur,
ótrúlega líkar sams konar tækjum, sem notuð hafi verið þangað til fyrir nokkrum
liundruðum ára.
í kínverskum heimildum frá því um 1500 f. Kr. er sagt frá manni að nafni
Fan Li, sem fengist hafi við fiskklak — og er hann sennilega fyrsti fiskræktarmaður-
inn, sem sögur fara af. t öðru riti er talað um stangveiði í Kína árið 1122 f. Kr.
Saga sú, sem hér fer á eftir, er rituð á fyrri hluta 9. aldar e. Kr., en þá er
stangveiði orðin útbreidd íþrótt í Kína fyrir löngu, eins og að framan getur.
Þar sem telja má að saga þessi hafi nokkra sérstöðu í veiðibókmenntunum, þótti
mér rétt að gefa íslenzkum veiðimönnum kost á að kynnast þessari tegund kínverksr-
ar kýmni, því sennilega liafa fæstir þeirra lesið hana í hinni ensku þýðingu Lin
Yutans. Ritstj.
SHAY var maður á fertugsaldri, deild-
arstjóri á fógetaskrifstofunni í Chincheng
í Szechuenfylki. Fógetinn hét Tsou og
starfsbræður hans voru tveir aðstoðar-
fógetar, Lei og Pei. Haustið 758 veikt-
ist Shay skyndilega mjög illa. Hann fékk
háan hita og ástvinir hans leituðu til
margra lækna, en allt kom fyrir ekki.
Á sjöunda degi missti hann meðvitund
og lá þannig í marga daga. Vinir hans
og fjölskylda liugðu honum vart líf.
Fyrstu dagana þjáðist hann af þorsta,
og meðan hann gat beðið um vatn, drakk
hann ósköpin öll, en undir það síðasta
var hann í algeru dái og gat ekkert nærst.
Hann svaf þangað til á tuttugasta degi,
en þá geispaði hann allt í einu og settist
upp.
„Hvað lief ég sofið lengi?“ spurði hann
konu sína.
„Nálægt þrern vikum.“
„Já, ég get vel trúað því. Viltu fara
og segja starfsbræðrum mínum að mér
sé batnað. 1 aktu svo eftir, hvort þeir eru
að borða karpastöppu. Sé svo verða þeir
að hætta samstundis. Ég þarf að segja
þeim dálítið. Láttu svo Chang þjón koma
hingað, því að ég þarf að tala við hann
líka.“
Þjónn var sendur til fógetaskrifstof-
unnar. Þegar hann kom þangað voru
starfsmennirnir að borða miðdegisverð,
Vl'.roiMAÐUKINN
21