Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Page 30

að komast á þurrt aftur tókst drengn-
um í átökunum við gedduna — eða gedd-
unni í átökunum við drenginn — að
festa einn öngulinn aftan í buxunum
mínum, svo að ég hálf óð og hálf skreið
upp á klöppina með fiskinn eins og Iiala.
Drengurinn ætlaði að tryllast af hlátri
og hætti ekki fyrr en ég fleygði renn-
blautum buxunum með geddunni og
öllu saman í hausinn á honum!
Þegar ég liafði hengt föt mín til þerris
bjó ég mig undir að kasta aftur, í Adams-
klæðunum einum, og vonaði með sjálfum
mér, að ég fengi áður en langt um liði
að sjá félaga minn í sams konar búningi;
en um leið heyrði ég liann hrópa aftur
frá sama stað og áður. Kalli var með fisk
aftur, og um leið og ég var að komast
til hans, búinn að steingleyma óhapp-
inu, sem hafði hent mig áður, fór ná-
kvæmlega eins fyrir mér og í fyrra skipt-
ið — ég var kominn í sjóinn áður en
ég vissi. En ni'i gætti ég þess, að ná í
fiskinn áður en liann næði í mig. Okk-
ur Kalla þótti báðum sanngjarnt að Jress-
ir fiskar yrðu taldir með minni veiði!
Meðan fötin mín voru að þorna veidd-
um við margar geddur tir sama hólm-
anum. Við fluttum þær í pollinn, sem
íbúar liólmans nefndu svo, vegna Jtess
að þær lifðu lengur þar heldur en í bal-
anum, sem við létum þær í þegar við
fórum. Það skal tekið fram, að við
stunduðum íþróttina með hagsýni, iðni
og dugnaði, enda fór að verða lítið um
geddu þarna á heimasvæðinu okkar þeg-
ar kom fram á sumarið. Móðir drengs-
ins fór með mikið af veiðinni í kaupstað-
inn og seldi hana Jtar. Við þurftum að
fara að sækja lengra — og jafnvel út fyrir
,,landareignina“. Fyrirhafnarminnst \ar
að fara á veiðisvæði manns nokkurs, sem
átti „villu“ þarna við ströndina, en hann
var jafnan á verði í turni hússins kvölds
og niorgna og jafnvel um rniðjan dag-
inn líka, svo að það var ekki viðlit að
renna þar. Á þessum árum mátti yfirleitt
stunda skemmtiveiði hvar sem var, og
við töldum spinni-veiði skemmtiveiði.
Það var þó betra að láta sem rninnst vfir
aflanum, því að öðrum kosti mátti bú-
ast við öfund og ef til vill banni, og það
var ástæðulaust að stofna til þeirrar
hættu. Við róuðum líka samvizkuna með
því, að við værum í rauninni að vinna
að fiskirækt, með því að veiða hættuleg-
asta ránliskinn. Að sönnu var Jætta veiði-
þjófnaður, en það jók nú aðeins tauga-
spennuna og töframagn íþróttarinnar.
Við Kalli stunduðum raunar líka gagn-
kvæman veiðiþjófnað í laumi. Hann fó;
austur eftir og ég vestur eftir, og hvor
ugur spurði liinn hvert hann ætlaði.
Hann laumaðist út eldsnemma á morgn-
ana, áður en ég var vaknaður, og ég
upp úr hádeginu, meðan liann var að
fá sér miðdegislúrinn inni í veiðikofan-
um. Þá fór ég oft í indíánakænu, sem
er ágætur veiðibátur fyrir Jrá, sem ekki
eru alltof stirðir og þungir á sér. Það
er auðvelt að róa honum með tvíblaða-
ár, og ef nteð þarf er hægt að forða sér
á honum undan venjulegum árabátum,
og auk Jress má bera hann á þurru, ef
í nauðirnar rekur. í botninum er hægt
að geyma stengur og fisk, og engum,
sem sér mann vera að kippa frarn og
aftur á svona farkosti, dettur í hug að
vitiborinn veiðimaður sé Jrar á ferð.
Eg bjó að austanverðu við Porkala-nes-
ið, á Laufhólma, rétt hjá Ketsey. Mér
hafði verið sagt að í Tavastfirðinum, fvrir
28
Veidimadurinn