Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Síða 31

vestan nesið, væri mikið af fiski, og yfir
Jressu var ég að velta vóngum allt sum-
arið, þangað til ég fékk loksins tæki-
færi til að „tolla“ þetta svæði. Til þess
að komast þangað þurfti að róa út fyrir
þetta langa nes, en mér hafði verið sagt
að til væri talsvert styttri leið með því að
draga bátinn yfir eiði nokkurt, og þess
vegna fór ég nú að leita að eiðinu. Þetta
var líkast -könnunarferð til hins fyrir-
heitna — eða réttara sagt forboðna — lands
allsnægtanna. Á stað þar sem sízt varði
skarst lítil vík ósköp laumulega inn í nes-
ið, og þegar ég liafði róið svolítið lengra,
kom ég að mjóu, grunnu sundi, sem
líktist á, fullri af vatnarósum og sefgróðri.
Við bakkana eru óræktarlegir harðbalar,
og enda Jrótt brimsogið við klettana heyr-
ist, mætti ímynda sér að maður væri
staddur langt inni í landi. Skömrnu síð-
ar lissur leiðin að litlu vatni og á bakka
þess stendur lítill bær. Þótt maður viti
að þetta sé_ sjávarvík, væri vel hægt að
ímynda sér að það væri inni í miðju
Finnlandi, þ\ í að þar eru einnig sams
konar grjótbreiður með litlum gróður-
blettum hingað og þangað milli klett-
anna. Flafið mjókkar, ég ræ áfram inn
í grösuga vík og þar stendur lítið býli
nteð túnskika og engjabletti. Úr botni
þessarar víkur hlýtur vegurinn að liggja
yfir nesið til hafsins hinurn rnegin, og viti
menn! þarna liggur götuslóði frá sjón-
um og til strandar hinum megin. Ég
dreg farkost minn á land og yfir eiðið.
en J>að eru aðeins nokkur hundruð metr-
ar. Þannig er einnig sagt að víkingarnir
gömlu Iiafi dregið skip sín milli vatna,
þegar þeir voru í herferðum.
Hér finnur maður hafgoluna aftur og
Jrað er auðséð á því, hve öldurnar eru
stórar, að þær koma frá víðáttumeira
svæði en firðinum fyrir austan Porkala.
Sjálf náttúran er öðruvísi hér. Strend-
urnar eru háar og brattar, hólmarnir
vaxnir laufskógi niður að vatnsborði,
liér um bil eins og inni í landi, og hérna
byrjar líka víkin, sem gengur alla leið
inn í miðja Kirkjusléttu. Geddurnar.
sem leika sér á vorin í sefinu á grynn-
ingunum, leita hingað út yfir sumar-
tímann og færa sig svo smámsarnan eftir
smáfiskinum lengra og lengra tit í vtri
skerjagarðinn. Það þarf ek-ki að róa langt
til þess að verða var við undirölduna
utan frá hafinu.og sjá spegilsléttan Bör-
sundsfjörðinn. Hér er veiðilegt, alls stað-
ar brot, sker og grynningar. Hvergi sést
mannabústaður, og hið breiða mynni
víkurinnar snýr við suðvestri og er þann-
ig opið fyrir öllum vindum milli t esturs
og suðurs — „veiðiáttinni".
Og núna er hæg suðvestan gola. Út-
litið er gott, fiskigrynningar hvert sem
litið er, allar jafnálitlegar, og það brýt-
ur á þeim öllum og þær benda mér að
koma. Því þá ekki að þiggja boðið! Haf-
ið með öllum sínum fiskiauði er eigti
okkar allra. Ég hef ekki hugmynd unt
landamerki eins eða annars, ég var ekki
við þegar þau voru sett. Þeir sem eiga
grunnin búa langt inni í Nýlandi. Ef
])eir konta og reka mig burtu, Jrá vitan-
lega fer ég. Og Jtað verður ])á aldrei verra
en ]>að, að ég þarf að greiða einhverja
smá sekt fyrir ánægjuna af Jdví, að \era
hér heilan daa. É<> vel ntér landgönsu-
stað, stórt sker, sem er umkringt af nokkr-
um minni flúðum.
Þegar veiðilíf mitt hefur verið bezt,
hefur það verið fullt af unaðslegum at-
burðum og dásamlegum gleði- og ham-
VlIÐIMAÐURINN
29