Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Síða 35

OLAFUR ÞORLAKSSON:
Veiðisaga frá Hrauni.
FORNSÖGUR vorar byrja venjulega
á þessum orðum: Maður er nefndur
o. s. frv. Og svo mun saga þessi einnig
byrja. Steinþór er maður nefndur, og
er sá Egilsson. Eigi verður getið um ætt
hans né uppruna, enda er það óviðkom-
andi þessari sögu. Steinþór þessi vinnur
hjá trúarflokki þeim, er tók sér vora
fyrstu foreldra tii fyrirmyndar, eftir boði
Drottins, í að halda helgan síðasta dag
vikunnar, í stað hins fyrsta, eins og vér
venjulegir menn gerum.
Steinþór er líkur höfundi þessarar
sögu í því, að taka slíku ástfóstri við
sel, að hann skírði rakka einn, er ávallt
fylgir honum, Kóp.
Nú er það gamall málsháttur, að nrilli
manns og hunds og hests hangi leyni-
þráður. Og víst er það, að milli Steinþórs
og Kóps hangir einhver leyniþráður,
sem vér venjulegir menn ekki skiljum.
A. nr. k. er Kópur búinn að læra alls
konar skollalistir, senr Steinþór virðist
ÁIN fagra, enginn leit
aðra slika’ á landi frera.
Enga' sr frjóvgar eins sinn reit,
á með mikil fyrirheit.
Meðan una menn i sveit
mun pinn hróður uppi vera.
Áin fagra, enginn leit
aðra slika’ á lancli frera.
Arnór Sigmundsson.
geta stjórnað eingöngu nreð hugsana-
flutningi, og virðast þeir félagar lrafa
eins konar skeytasamband sín á milli,
líkt og þegar „amatörar" láta síxrar hugs-
anir berast á öldum ljósvakans. T. d.
Kópur það til að gelta því hærra og láta
því verr, senr honum er sveiað meira. Sé
kastað að honum steiiri eða öðrum hlut-
unr bregður Kópur sér fimlega til lxlið-
ar og rekur upp ógurleg spangól og
teygir trýxrið sem lengst lramr kenrur því
í átt til sólar. Telur Steinþór liund þeinr-
arr hiira mestu gersemi, svo seirr tamin
bjarndýr voru við konungshirðir til
forna. Verður hér á eftir sögð smásaga
þessu til sönnunar.
Steinþór gengur með sjúkdóm þann,
er nrarga fleiri þjáir, og er af sumunr
nefndur veiðidella.
Það bar svo til eimr fagran hvildardag.
er hann af trúarástæðum lrúsbænda sinna
mátti ekki vinna, að Jiainr brá sér að
Hrauni og fékk veiðileyfi fyrir sig og
fjölskyldu síira, og var Kópur írreð í
förinni. Veður var kyrrt og fagurt. Nokk-
urt skýjafar var á og veiðiveður hið ákjós-
anlegasta. Er lrann kom fram á Sandinn
voru þar nokkrir nremr fyrir á efsta
svæðinu. Fiskur virtist vera rrægur, err
tók illa, enda var þetta unr hádegisbilið.
Brátt bættust fleiri veiðinretrn í hópinn,
og fór nú Steinþóri að þykja nóg unr
—■ fannst svigrúmið orðið lrarla lítið. Err
af einskærri þrjózku þráast lrann þó við
V EIÐIM AÐURXN N
33