Veiðimaðurinn - 01.09.1955, Qupperneq 39

Vildi vera einn
um hituna.
MAÐUR nokkur, sem um langt skeið hefur
stundað veiðar í á einni á Suðurlandi, var eintt
sinni sem oftar að dorga á einhverjum bezta
veiðistaðnum í ánni. Bar þá að tvo menn, sem
einnig höfðu keypt sér þar leyfi, en voru ókunn-
ugir öllum aðstæðum. Þeir gáfu sig því á tal við
þann, sem fyrir var og þekkti ána eins og rúmið
sitt, og spurðu hann, hvar bezt væri að reyna.
Botninn þarna er yfirleitt sléttur og engin hælta
á festum. Ain er einnig mjög lygn. Af þessum
ástæðum hafa menn fundið upp það snjallræði,
að leggja stönginni, þ. e. kasta út beitunni með
dáh'tilli sökku og láta hana síðan reka unz hún
leggst á botninn. Þeir skorða svo stöngina á bakk-
anum, eða leggja hana þar, og Itíða síðan rólegir
Jrangað til hreyfing kemur á línuna! Upp á síð-
kastið eru sumir farnir að nota kúlur. Þegar
kúlan fer að hreyfast eða marr heyrist í hjólinu
bregða þeir við, taka stöngina og hjóla inn, og
er þá oftast fiskur fastur á.
Veiðimaðurinn, sem áður getur, hafði lagt stöng
sinni þegar hinir komu. Spumingu þeirra svaraði
hann á þá leið, að hér fengist yfirleitt aldrei
fiskur og ef eitthvert kvikindi kæmi á, væri það
venjulega svo smátt, að menn fleygðu því oftast
út í aftur. Ástæðan fyrir því að hann væri að
dorga hérna væri sú, að hann væri orðinn svo
stirður til gangs, að hann treysti sér ekki til að
fara lengra eða veiða þar sem aðstæður væru
erfiðari. Hann hefði gaman af að dunda við þetta
og veiðin væri algert aukaatriði fyrir sig. En fyrir
fullfríska menn, sem vildu fá einhverja veiði,
væri ekkert vit að hanga hér.
Meðan hann var að útmála þetta fyrir þeim,
tók hann undir sinn handlegginn á hvorum og
reyndi, svo lítð bar á, að leiða þá frá bakkanum
í áttina að bílnum. En eigi hafði honum tekizt
að lokka þá langt þegar marr heyrðist í hjólinu,
stangartoppurinn fór að titra og línan þaut út.
Kom þá fát á þann gamla, hann hætti að leiða
þá, en ýtti í þess stað á bakið á þeinr og rak þá
þannig á undan sér að bílnum. Þegar þangað
var komið opnaði hann hurðina og hvatti þá til
Þessi íiskur, sem er 2 pd. regnbogasilungur, var
merkilegur fyrir það, að hann var tvimynntur, og
gat etið með báðutn. Hann veiddist i Vtali i
Bandarikjunum.
að flýta sér eitthvað annað og þakkaði þeim kær-
lega fyrir komuna, en endurtók, að hingað þýddi
ekki að verða að ómaka sig. Að svo búnu hljóp
hann aftur til baka, og var ekki að sjá að hann
ætti erfitt með gang þá stundina. Þegar hann tók
upp stöngina, sýndist þeim hún svigna svo rnikið,
að þeir töldu ólíklegt að hann mundi skila ánni
aftur þeim fiski, sem þá var á.
MARGIR VEIÐIMENN
VESTAN HAFS.
Deild sú í landbúnaðarráðuneyti Bandaríkjanna,
sem gefur út veiðileyfi, hefur tilkynnt, að árið
1954 hafi rúmlega 32 millj. manna verið veitt leyfi
til veiða í ám og vötnum þar í landi, og er það
nýtt met. Stangarveiðar eru vinsælasta útiíþróttin,
enda má stunda hana árið um kring í flestum
fylkjum Bandaríkjanna. Rúmlega 14 millj. manna
sóttu um leyfi til dýraveiða.
Veiðimaðurinn
37