Veiðimaðurinn - 01.12.1960, Side 22

Myrkhylur. Þessi fallega mynd er tekin upp eftir hylnum. ÞaÖ hefur sennilega verið við klettinn yzt og efst
til vinstri (í myndinni, sem sögumaður sá sýnina. — Ljósm. R. H.
strax að þetta var enginn af veiðifélögum
okkar. Eg sá manninn frá hlið, en samt
svo vel, að mynd hans festist í huga mér,
þó að ég horfði ekki lengi á hann. Ég
liélt áfram í áttina til hans, en það er
sleipt og holótt þarna á klöppunum og ég
þurfti að gæta mín til að detta ekki. Ég
mun því hafa litið niður fyrir fæturna á
mér, en þegar ég leit aftur þangað sem
maðurinn hafði staðið, var þar enginn
maður.
Ég get ekki beinlínis sagt að mér kæmi
þetta á óvart. Ég hef ef til vill vitað það
strax með sjálfum mér, að hér gat ekki
verið áþreifanlegur maður á ferð. Sýnir
á borð við þessa hafa borið fyrir mig
öðru hverju frá bernsku og fram á þenn-
an dag, en með örfáum undantekningum
verður mér þó fyrst fyrir að álykta, að
um eðlilega sýn sé að ræða.
Eftir á er ég oft í vafa. Ég hugsa sem
svo: Mér hefði getað missýnst. Einhver
skuggi gat fallið svona, eða til dæmis
kletturinn horft svona við auganu á þessu
augnabliki o. s. frv. Ég vil taka það fram,
að ég reyni að beita skynseminni eins og
ég get. Ég vil ekki blekkjast.
Þegar eitthvað líkt þessu ber fyrir mig,
hugsa ég líka oft á þann veg, að það sé á
einhvern hátt vísbending til mín. Og í
þetta sinn datt mér í hug að skilja þetta
sem bendingu um að kasta þarna af klapp-
arrifinu. Ég hefði vitanlega gert það
hvort eð var. En þó má vera að þetta hafi
styrkt trú mína á að ég fengi þar lax. Og
ég fékk þar lax í þetta sinn. Ég kastaði
12
Veiðimaburinn