Heilbrigt líf - 01.06.1941, Síða 10

tölum og bænum að fá ferðamenn og frjettaritara til hjálp-
ar. Sumir þeirra gátu þó ekki afborið það, að hafa eymd-
ina fyrir augum og flúðu á brott þaðan.
Bændakonurnar ítölsku urðu alveg forviða, þegar þær
sáu Dunant líkna særðum mönnum úr flokki fjandmann-
anna með sömu nærgætni og særðum ítölum og Frökkum.
En þær urðu fljótt gagnteknar af líknsemi hans og mann-
ást og fylgdu dæmi hans í öllu. Þegar bændur þeirra fundu
að þessu, breiddi kona ein faðminn móti hinum særðu og
sagði: „Tutti fratelli“ („Allir (eru) bræður“). Svo mik-
ill máttur fylgdi orðum hennar, að bændurnir þögnuðu
og ljetu sjer segjast. Og Dunant kjöri orðin síðan að ein-
kunnarorðum hjúkrunarsveitanna.
Öll hús í bænum Castiglione urðu að sjúkrahúsum. Á
steingólf kirknanna var hálmur breiddur og þar lagðir
særðir menn, hlið við hlið. Og meira að segja á götum úti
voru sjúkrarúm.
Dunant gekk sem miskunnsamur engill milli sjúkling-
anna. Þeir höfðu ekki augun af honum, hvert sem hann
fór, linandi þjáningar hinna veiku og huggandi hugsjúka,
svo sem honum var unnt. Á herspítalanum gullu við fagn-
aðaróp í hvert sinn, er hann kom inn.
Fjórum dögum eftir fólkorustuna við Solferino fór Du-
nant á fund yfirhershöfðingja Frakka og fór þess á leit,
að fá að nota starfskrafta hinna austurrísku lækna, er
þeir höfðu tekið til fanga. Málinu var vel tekið, en þó var
Dunant ráðlagt að snúa sjer beint til Napóleons keisara,
sem varð þegar við málaleitun hans og jafnan velviljaður
Dunant og hlynntur hugsjónum hans eftir þetta.
Með viðtali, brjefaskriftum og óþreytandi elju fjekk
Dunant því til leiðar komið, að allmargt kvenna úr ýms-
um áttum lögðu hjúkrunarstarfinu lið. Voru meðal þeirra
nokkrar tignar konur, er yfirgáfu heimili sín um skeið, til
8
Heilbrigt líf