Úrval - 01.06.1949, Qupperneq 18

16
ÚRVAL
ánni skrikaði henni fótur, hún
féll í ána og barst samstundis
fram af fossinum og steyptist á
höfuðið ofan í hylinn.
Og nú kemur spurning, sem
ef til vill verður aldrei svarað:
Hvers vegna barst hún ekki
beint ofan í göngin, sem lágu
í gegnum bergstall neðri fossins,
eins og Edmrmd Pennypacker
hafði gert? I stað þess lenti hún
á sillu, sem skagaði inn undir
fossinn og var að nokkru leyti
á bak við hann. Þar festist
vinstri fótur hennar milli
tveggja hnullunga, en allur lík-
ami hennar fyrir ofan mitti hékk
fram af sillunni.
Dorothy hélt niðri í sér and-
anum þangað til henni fundust
lungun ætla að springa, þá gaf
hún eftir. Ö, drottinn minn,
hvaða kraftaverk var þetta?
Lungu hennar fylltust ekki af
vatni, hún andaði að sér lofti!
Allt umhverfis hana vall og
kraumaði fossinn, en af einhverri
undursamlegri ástæðu var rúm-
ið umhverfis höfuð hennar mett-
að lofti, þó að freyðandi vatnið
umlyki hana alla. Hún sagði í
sífellu við sjálfa sig: ,,Ég get
andað, ég er ekki að drukkna.
Bara ef einhver finnur mig áð-
ur en það er um seinan.“
Beljandi straumfallið var ekki
tíu sentimetra frá vitum Doro-
thy. Froðan flæddi stöðugt um
andlit hennar og vatnið buldi
á líkama hennar. Sundfötin rifn-
uðu utan af henni í átökunum.
Hún reyndi að æpa, en hávaðinn
í fossinum yfirgnæfði veika.
rödd hennar. Birtan umhverfis
hana var gulgræn, og líkami
hennar varð brátt dofinn af
kulda.
í þrjár klukkustundir og 15
mínútur var Dorothy föst í
greipum fossins, og hvað eftir
annað missti hún meðvitund.
Þegar töngin snerti andlit henn-
ar, reyndi hún árangurslaust að
grípa hana og gefa merki. Ef
leitarmennirnir hættu nú leitinni
þarna? Kannski gat hún lifað
svona í marga daga! Þegar
lykkjan á stöng Whiteombs
straukst við andlit hennar, tókst
henni að bregða annarri hend-
inni í gegnum hana.
Björgunarmönnunum tókst
með miklum erfiðismunum að
losa vinstri fótinn úr klemm-
unni og drag það sem þeir töldu
fyrir víst að væri lík Dorothy
upp á yfirborðið. Grannvaxinn,
nakinn líkaminn var eins og
marmarastytta, þegar þeir
drógu hann upp á klettabrún-