Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 27

BERGT Á VATNI NlLAR
25
leyndardómur, engin dulinn til-
gangur, og þess vegna er engin
ástæða til að vera dulur og fá-
skiptinn gagnvart meðbræðrum
sínum. Við getum jafnvel talað
við þá í járnbrautarlestum. Það
er skoðun mín, að þetta hugar-
far sé að miklu leyti skýringin
á þeirri mótsögn, sem okkur
finnst gæta í fari Austurlanda-
búa; hvernig á því stendur, að
í Egyptalandi, þar sem auður og
fátækt eru himinhrópandi and-
stæður, getur óbreyttur leigu-
liði spjallað miklu frjálsmann-
legar við húsbónda sinn, en
enskur landbúnaðarverkamaður
gat til skamms tíma talað við
húsbónda sinn.
Lífið er flóknara í Englandi.
Sennilega er hvergi í heiminum
nema þar hægt að vera sjónar-
vottur að því, að menn geri sér
far um að sannfæra hvern ann-
an um, að þeir séu alls ekki
menn, að það sé ónáttúrulegt
að gráta, þegar okkur kennir
til, að það sé rangt að vera
ástríðufuilur, þegar við erum
ástfangin, að gleði sé vansæm-
andi —- einkum þó sú líkamlega
gleði að eta góðan mat og lifa
í þægilegu, trekklausu húsi.
Vafalaust ölum við með þessu
móti upp aðdáunarverða, ein-
beitta og ódeiga menn og kon-
ur, sem allur heimurinn stend-
ur í þakkarskuld við. En við lát-
um okkur miklu minna skipta
þá eiginleika, sem eru okkur
sameiginlegir en hina, sem
greina okkur í sundur; við dá-
umst að sérkennum einstakl-
inga, jafnvel sérvizku, og vegna
þessarar aðdáunar hvers einasta
Englendings á sérkennum sín-
um, verður hann einráðinn í að
varðveita leyndardóm sinn.
Þess vegna er England svona
leyndardómsfullt land. Við lær-
um aldrei að þekkja hvert ann-
að, okkur veitist öllum mönnum
erfiðar að umgangast með eðli-
legum hætti hvert annað. Við er-
um örsjaldan óþvinguð í návist
hvers annars, nema við séum lít-
ið eitt ör af víni. Við höfum ó-
beit á tilfinningatjáningu, af því
að hún er innrás í einkalíf okk-
ar. Hugsið ykkur hvað ske
mundi, ef ensk kona kæmi inn
í járnbrautarklefa, þar sem fyr-
ir væri aðeins ein kona, og þessi
kona væri að gráta. Fyrrnefnda
konan yrði vandræðaleg, hún
myndi í lengstu lög reyna að
láta sem hún sæi ekki, að klefa-
nautur hennar væri að gráta,
og við fyrsta tækifæri myndi
hún leita sér að öðrum klefa