Úrval - 01.06.1949, Side 51

WILLIAM FRÆNDI
49
rúmið. Dóra andaði reglulega og
hitasóttarroðinn var horfinn úr
vöngunum. Læknirinn skoðaði
hana. „Hún er úr allri hættu,“
sagði hann. „Þú ert betri lækn-
ir en ég, William.“ William
frændi stóð upp og teygði sig.
„Með guðs hjálp,“ sagði hann.
Læknirinn leit á hrukkótt, góð-
legt andlitið og kinkaði kolli.
Árin liðu, ég kvæntist og börn-
in mín urðu jafnheilluð af sög-
um Williams frænda og við höfð-
um verið. Skegg hans var orðið
hvítt, en hann ók enn í „skraut-
vagninum“ sínum, með Wing við
stýrið, á hverjum föstudegi nið-
ur Norðurgötu. Bærinn okkar
hafði stækkað, en William
frændi naut enn sömu virðingar.
Eftirmenn Coffins og Hewletts
komu út til að heilsa honum og
hlustuðu á orðræður hans af
jafnmikilli lotningu og fyrir-
rennarar þeirra.
Kvöld eitt hringdi Pettingill
læknir til mín. „William frændi
vill fá að tala við þig,“ sagði
hann alvarlegur. Hann er mikið
veikur.“ Þegar ég kom þangað,
stóð Wing við dyrnar á bóka-
safninu. „Húsbóndinn er hér
inni,“ sagði hann. Ellilegt,
hrukkótt andlit hans var svip-
laust eins og alltaf, en ég sá, að
hann barðist við tárin.
William frændi lá á stóra
leðursófanum. „Komdu Patr-
icia, seztu hérna hjá mér,“ sagði
hann. „Mig langar að kveðja
þig. Ég hef aldrei verið góður
fyrir hjartanu síðan í Himalaja-
leiðangrinum." Hann benti á
bókahillurnar. „Þú ætlar að sjá
um þessa gömlu vini mína ? Þær
munu verða góðir vinir þínir
líka.“ Hann rétti fram stóra,
beinabera höndina og tók í
hönd mína. „Svona, barnið mitt,
gráttu ekki. Ég hef lifað dásam-
legu lífi og notið þess í ríkum
mæli.“ Rödd hans varð að hvísli.
„Eigum við að klífa Nanga
Parbat einhverntíma bráðum,
Patricia? Það er dásamlegt
fjall.“ Og William frændi and-
varpaði og lokaði augunum.

T