Úrval - 01.06.1949, Page 73

Einn af knnnustu lögfræðingum Dana,
þeirra sem einkum fjalla um hjóna-
skilnaðamál, rekur að nokkru —
Orsakir hjónaskilnaða.
Grein úr „Berlinske Tidende",
eftir V. Byrdal, hæstaréttarlögmann.
TTIN auknu og bættu mennt-
unarskilyrði, sem æska nú-
tímans á við að búa, hafa vald-
ið breyttu viðhorfi til hjóna-
bandsins. Fólk krefst þess, að
lífið hafi þýðingu, og telur það
skyldu sína að þroska persónu-
leika sinn sem mest. Þetta er
miklu meira áberandi nú en áð-
ur fyrr.
I nútíma réttarfari er minni
áherzla lögð á sökina en lögin
mæla strangt tekið fyrir. I stað
þess er leitazt við að finna hina
sálrænu orsök, og það er að
mínu áliti rétt. Til þess að
hjónaband hafi eitthvert gildi,
verður það að byggjast á and-
legu samfélagi hjónanna. Bregð-
ist það, fer hjónabandið út um
þúfur.
Segja má, að konan sýni yfir-
leitt meiri tryggð í hjónaband-
inu en karlmaðurinn, en þar með
er ekki sagt, að hann einn sé
sekur, þegar um skilnað er að
ræða. Fátt er eins auðvelt að
fyrirgefa og framhjátöku, og
það er bæði sorglegt og bjána-
legt, þegar skammvinn hrifning
gifts manns af annarri konu
veldur hjónaskilnaði.
Sjaldan er önnur kona orsök-
in til skilnaðar, heldur hitt, að
kólnað hefur á milli hjónanna.
Rétt er að benda á það, að karl-
menn eignast sjaldan vini, eftir
að námi þeirra og skólaveru er
lokið. Menn kalla sig vini, en sú
vinátta er annars eðlis en hin.
Þegar æskuárin eru liðin, teng-
ist karlmaður ekki innilegum
vináttuböndum við neinn nema
konu. Gagnkvæma einlægni í
hugsun og tilfinningum, sem
margir karlmenn geta ekki lif-
að án, finna þeir aðeins í vin-
áttu konu. Af slíkri vináttu
leiðir auðveldlega kynferðisleg
mök, en þau eru ekki aðalatrið-
ið og ekki heldur það, sem gef-
ur lífinu mest gildi.