Úrval - 01.06.1949, Page 86
84
tJRVAL
f jöður sem agn. Stundum veiddu
þeir hákarla. Eyjaskeggjar á
þessum slóðum skilja ekki þján-
ingar hvítra skipbrotsmanna.
„Því veiða þeir ekki hákarl?“
segja þeir. „Það er alltaf nóg af
hákörlum." Nabetari og félag-
ar hans veiddu hákarla, ekki
vegna kjötsins, heldur vegna
blóðsins, sem þeir drukku.
En svo henti þá annað slysið.
Báðir eintjárningarnir misstu
seglin í snörpum sviptivindi. Þeir
höfðu nú misst megindrifkraft
,sinn og voru of máttvana til
að róa hundruð km móti straum
og vindi. Eintrjáningar með ut-
anborðskjölfestu eru ágætir
undir seglum. En þegar þeir eru
segllausir í léttum vindi, er ut-
anborðskjölfestan mikið í kafi
og til mikils trafala. 1 þungum
sjó er hún svo mikill farartálmi,
að ekkert miðar.
Nabetari og félagar hans gáfu
upp alla von um að komast til
Gilbertseyja. Þeir gátu ekki ann-
að en látið sig reka hægt til vest-
urs aftur — með þá uggvænlegu
hættu framundan, að þá bæri
aftur til Úthafseyjar. Dag eftir
dag bárust þeir fyrir straumi og
vindi, en sáu aldrei land. Þá rak
ffamhjá Úthafseyju.
Þá kom þriðja reiðarslagið.
Eintrjáningarnir urðu viðskila.
Og nú voru Nabetari og félagi
hans einir eftir. En nótt eina
nokkrum dögum síðar hvolfdi
eintrjáningnum. Þeir félagar
sváfu. Félagi Nabetari sökk þeg-
ar í djúpið og skaut ekki upp
aftur.
Nabetari var nú einn úti á
miðju Kyrrahafi. Báturinn hans
var á hvolfi og engin lifandi
mannvera í hundruð mílna f jar-
lægð. Hann var máttfarinn, en
honum tókst þó að rétta við ein-
trjáninginn, klifra upp í hann
og ausa hann. Eftir það rak
hann um einan; hann fiskaði
þegar hann gat, en máttinn dró
úr honum smátt og smátt.
O
Dag nokkurn var ástralskur
læknir við herspítalann á Ma-
nusey, stærstu eyjunni í Aðmír-
álseyjaklasanum úti af strönd
Nýju G.uineu, kvaddur til ná-
lægrar eyjar til þess að veita
læknishjálp skipbrotsmanni, sem
rekið hafði þar á land.
Þegar eintrjáning Nabetari
bar loks að landi, var hann of
máttfarinn til að geta gengið;
hann hné örmagna niður í f jör-
una. Hann skreið þá aftur út
í sjóinn og mjakaði sér áfram