Úrval - 01.06.1949, Síða 96

94
CTRVAL
því, að hún beri aftur og
aftur hærra hlut í þessari tog-
streitu. Einkum á það við
um kynhvötina. Dr. Alfred
C. Kinsey*, hinn kunni dýra-
fræðingur, sem fyrir nokkru
hætti rannsóknum sínum á
vespum til að helga sig athug-
unum á kynlífi mannanna, hefur
fært hagfræðilega sönnun á
staðreynd, sem fyrir löngu var
öllum kunn: að kynhvötin (og
kynorkan) er sterkust á ungl-
ingsárunum, einmitt þegar full-
næging hennar er forboðinn á-
vöxtur, syndsamlegt athæfi,
sem ekki má einu sinni hafa í
hvíslingum. En hin unga kyn-
hvöt verður ekki bæld niður:
„Þótt náttúran sé lamin með
lurk, leitar hún út um síðir”.
Og þannig skeður það, að í
æsku hvers manns eru drýgðar
„hræðilegar” syndir; hinum
fullorðnu er sýnd óhlýðni; lög
eru brotin. 1 djúpum sálarinnar
skýtur sektarvitundin róturn,
óttinn grefur um sig, dimmur,
nagandi ótti við refsingu. Og
þaðan víkur hann aldrei. Tutt-
ugu árum síðar er þetta fórnar-
dýr hins nagandi ótta og kvíða
tekið að miðla sínum afkvæmum
*. Sjá greinina „Ótrúir eigin-
menn" í 1. hefti 7. árg.
af þeim lífsviðhorfum, sem ótt-
inn og kvíðinn hafa markað
sínu marki.
Úti í auðn og skógum jarð-
arinnar ganga dýrin sína beinu
braut, gædd hæfileikum til að
njóta hins dýrðlega ævintýris
að vera til. Þau hafa ekkert að
óttast nema klær og kjaft ó-
vinarins. En við vesælar mann-
skepnurnar göngum um sömu
sólbökuðu og grasgrænu jörðina
og skjálfum af ótta í hverju
spori. Hættan liggur í leyni á
bak við þenna runna; dómur-
inn er falinn í þessu tré; eitt-
hvað hræðilegt bíður á næstu
grösum. Því að óttinn kemur
ekki til okkar utanfrá sem við-
vörun á stund hættunnar. Hvísl
hans þagnar aldrei, það er alltaf
og allstaðar nálægt og verður
aldrei rakið til uppruna síns;
því að hvíslið kemur innan frá.
Merkur taugalæknir mælti
fyrir skömmu þessi miskunnar-
lausu en sönnu orð: Það sem
mesta furðu vekur er ekki það,
að við skulum vera tröllriðin
af taugaveiklun og ótta, heldur
hitt — sem jafnfrarnt er ótví-
rætt merki um frábært þrek og
taugaþol mannsins — að við
skulum ekki öll vera orðin
bandóð fyrir löngu.