Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 100

98
TJRVAL
höfum leitt yfir þá?” Kona frá
Miinchen bað þá um orðið og
mælti þessi fáu orð: „Á þessari
stundu tala ég ekki sem fulltrúi
þess félags, sem sendi mig hing-
að. Ég tala sem þýzk Gyðinga-
kona til að segja ykkur, að við
berum ekki hatur í brjósti. Við
höfum gengið í félög, þar sem
við eigum heima, ekki sem Gyð-
ingakonur, heldur sem fulltrúar
ýmissa félagsheilda. Ég er viss-
um að þær eru allar sama sinnis
og ég.” Mörgum hinna þýzku
kvenna fannst þetta mikilvæg-
asti atburður þingsins.
I umræðunum um friðarstarf-
ið mælti einn ræðumanna þessi
athyglisverðu orð: „Það getur
verið freistandi að segja: nú
verðum við að vinna fyrir frið-
inn. Við höfum tapað tveim
stórstyrjöldum og við höfum
ekki ráð á meiru af slíku. En
þetta er ekki rétt, þjóð vor
verður að læra að hætta að óska
sér sigurs.”
Ein af athyglisverðustu fyrir-
lestrunum var framsöguræða
dr. Gabriele Strecker um „kon-
urnar og friðinn.” Hún lagði
fram eftirfarandi spurningu:
Hinir bjartsýnu friðarsinnar
telja sjálfsagt, að almenningur
óski friðar — en er það alveg
víst? Hún benti á, hvernig
styrjaldir geta haft sínar
björtu, aðlaðandi hliðar í augum
sumra. Mönnum finnst persónu-
legt gildi sitt vaxa, það er
þörf fyrir alla, og það er at-
vinna handa öllum, betur borguð
en á friðartímum. Þó að lífið
í hernum geti verið strangt,
þá fylgja því að jafnaði æsandi
atburðir og áhyggjuleysi um
tímanlega velferð, því að herinn
sér fyrir líkamlegum þörfum
hermannanna. Á erfiðleikatím-
um, sem alltaf koma í kjölfar
styrjalda, hættir mönnum til
að segja: okkur leið eiginlega
miklu betur á meðan stríðið
var — og gleyma því jafn-
framt, að erfiðleikarnir eru
einmitt afleiðing stríðsins.
En jafnframt bera menn í
brjósti — og ekki hvað sízt
konurnar, sem verða að bera
þyngstu byrðar stríðsins —
djúpa þrá eftir friði. Þessir
straumar renna samhliða í hug-
um mannanna. „Wie könnin
wir den Frieden schmackhaft
machen?” Hvernig getum við
gert friðinn aðlaðandi?
Það var fróðlegt fyrir þann,
sem lifað hafði að sjá „herra-
þjóðina” ráðmennskast hér
heima í Noregi, að komast ailt