Úrval - 01.06.1949, Qupperneq 105

BETRI HELMINGUR SAMS SMALL
103
Og þannig héldu umræðurnar
áfram, og orðin streymdu, vís
og viturleg eins og vænta mátti,
þar sem Yorkshiremenn áttu í
hlut, og hvítir armar Annie,
frammistöðustúlkunnar, sveifl-
uðust upp og niður, þegar hún
var að tappa ölið af tunnunni.
Þar til allt í einu, að rödd
veitingamannsins yfirgnæfði
hávaðann og mælti hin kunnu
orð, sem í einum svip setja
eins konar slagbrand fyrir
alla stemmingu: „Nú lokum
við!“
Þarna stóð Sam Small eins
og aumingi, þegar hann heyrði
klukkuna slá miðnæturslögin.
„Hamingjan góða,“ tautaði
hann skelfdur, „og ég sem lof-
aði Mully hátíðlega að vera
kominn heim fyrir lokunar-
tíma.“
Og Sam þaut út um dyrnar
eins hratt og hinir stuttu fætur
hans gátu borið hann. Meðan
hann hljóp við fót yfir almenn-
inginn, var hann að hugsa með
sér, að ef hann kæmist heim
í snatri, gæti hann ef til vill
sagt, að hann hefði farið úr
kránni fyrir lokunartíma, en
hefði labbað hægt heim.
Hann hafði samvizkubit —
ekki af því, að hann var að búa
sig undir að segja ósatt, held-
ur vegna þess, að hann hafði
látið Mully vera eina heima allt
kvöldið.
Hann var reiður við sjálfan
sig, og-----------
Þá skeði það!
Það kom glampi, einskon-
ar hljóðlaus sprenging, mergð
af stjörnum og halastjörnum
í óravíðum, purpurarauðum
geimi — og allt í einu kom
Sam Small til sjálfs sín, þar
sem hann sat á gangstéttinni
í hálfgerðu yfirliði.
„Hvert í logandi,“ tautaði
hann þvöglulega, „ég hlýt að
hafa rekizt á ljósastaurinn.“
En meðan hann var að reyna
að átta sig, sá hann að annar
maður sat í sömu stellingum á
gangstéttinni.
„Nú — svo það varst þú,
sem álpaðist á mig,“ sagði Sam
reiður. „Hvers vegna lítur þú
ekki framundan þér?“
„Þetta er báðum að kenna,
kunningi."
„Vertu ekki með neinar vífi-
lengjur,“ stundi Sam. „Heyrðu,
hjálpaðu mér til að standa
upp.“
„Hversvegna ættir þú ekki
alveg eins að hjálpa mér?“
sagði hinn.