Úrval - 01.06.1949, Blaðsíða 112

110
ÚRVAL
,,0g ég segi þér, að þú skalt
ekki —“
En Sam var þegar þotinn af
stað. Honum var sem sé ljóst,
að ef hann yrði á undan hon-
um myndi allur vandinn lenda
á Sammywell.
Sam hentist á harða-
spretti niður almenninginn með
Sammywell á hælum sér. Þeir
voru auðvitað báðir nákvæm-
Iega jafn fráir á fæti. En til
allrar óhamingju varð Sam að
opna bæði hliðið og dyrnar.
Honum gekk vel að opna hliðið,
en áður en hann komst að dyr-
unum, gat Sammywell þrifið í
hann, og þeir kútveltust og
flugust á. Þeir voru svo önn-
um kafnir, að þeir tóku varla
eftir því að dyrnar opnuðust,
og nú heyrðu þeir rödd Mully-
ar.
,,Hvað gengur nú á?“
Þeir hættu áflogunum, risu á
fætur og depluðu augunum í
ljósið.
Þarna stóðu þau öll þrjú!
,,Almáttugur,“ stundi Mully
upp. „Komið þið inn, fljótir —
áður en einhver sér okkur.“
Mennirnir þrömmuðu sneypt-
ir inn í húsið og staðnæmdust
fyrir framan arininn. Mully
leit á þá, og svo lét hún fallast
niður á hægindastólinn og fór
að gráta.
,,Hvaða hundakúnstum hef-
urðu nú fundið upp á, Sam
Small,“ snökti hún. ,,Hvor
ykkar er Sam?“
,,Báðir,“ sagði Sammywell.
,,Að hugsa sér, að þú skuiir
aldrei hafa sagt mér, að þú ætt-
ir tvíburabróðir,“ sagði Mully
með ekka. ,,En annar ykkar er
Sam — og þegar ég kemst að
því, hvor það er — þá getur
hann reitt sig á, að hann skal
fá fyrir ferðina!"
„Heyrðu nú, Mully,“ sagði
Sam. „Við erum báðir við •—-
ég meina, við erum báðir ég.“
Og svo útskýrði hann fyrir
henni eins vel og hann gat,
hvernig persóna hans hafði
klofnað fyrir viku.
„Nú, hvor ykkar hefur þá
verið hér þessa viku?“ spurði
Mully.
,,Ég,“ flýtti Sammywell sér
að segja, „hann brá sér til
Blackpool.“
„Það liggur þá svona í því,
þorparinn þinn,“ hrópaði Mully
hreykin. „Nú, veit ég, hvor er
Sam Small. Það ert þú! Enginn
nema þú myndir leggjast í
flakk og skilja eiginkonu sína
eftir í höndum ókunnugs — —“