Úrval - 01.06.1949, Qupperneq 113

BETRI HELMINGUR SAMS SMALL
111
Hún. færði sig nær Sam, en
Sammywell gekk á milli.
„Nei, Mully,“ sagði harm.
„Vertu ekki reið. Hefur okkur
ekki liðið miklu betur án hans ?
Hef ég ekki staðið við hlið þína
og hugsað um þig, meðan þú
varst kvefuð?“
„Jú-ú,“ sagði hún. ,,Þú hef-
ur verið hugsunarsamur og góð-
ur — ég vissi, að það hlaut að
vera eitthvað bogið við það.
Ég var of hamingjusöm til þess
að það gæti verið eðlilegt.“
Hún settist aftur í stólinn og
fór að gráta. Og Sam varð nið-
urlútur og tók að tvístíga. Hann
velti málinu fyrir sér stundar-
korn, svo gekk hann til konu
sinnar.
„Mully Small,“ sagði hann.
„Meinarðu þetta? Er það satt,
að þú hafir verið svona ham-
ingjusöm með — með honum
þarna, meðan ég var í burtu?“
En Mully var, þrátt fyrir allt,
kona. Og hún gat ekki setið á
sér að svara dálítið illkvittnis-
lega.
„Sam Small,“ sagði hún. ,,Það
hefur aldrei á minni lífsfæddri
ævi verið dekrað eins mikið við
mig. Þetta var yndislegasta
vikan, sem ég hef lifað í öllu
hjónabandinu.“
Sam starði í eldinn og and-
varpaði.
„Jæja þá,“ sagði hann lágt.
„Það er ekki mikið við því að
segja, þegar maður sér, að
maður hefur tapað. Ég á við
— að enginn nema óþokki
myndi vilja standa í vegi fyrir
hamingju konu sinnar — vertu
sæl — ég óska þér alls hins
bezta, væna mín!“
Sam snerist á hæli og gekk til
dyranna, en Mully horfði á eft-
ir honum eins og í leiðslu.
Kannske hefði hún látið hann
fara, ef rödd Sammywells hefði
ekki vakið hana.
„Þarna sérðu, Sam,“ kallaði
Sammywell upp með sér. „Ég
var búinn að segja þér, að ág
væri maður til að gera hana
hamingjusama. “
Við þessi orð rumskaði Mu'lly.
„Heyrðu, bíddu svolítið,“
sagði hún. „Ég þarf líka að
leggja dálítið til málanna.
Komdu hérna, Sam, og seztu
við arininn. Ef þetta er satt,
með þennan fjárans klofna
persónuleika, þá verðum við að
reyna að íhuga það betur.“
„En við höfum svei mér íhug-
að það eins mikið og við getum.
Hvers vegna getum við ekki