Úrval - 01.06.1949, Síða 116
114
tTKVAL
„Næst, þegar hann slær,“
sagði hann við sjálfan sig, ,,er
um að gera að verjast ekki, en
slá hann svo aftur af öllu afli.“
Og nákvæmlega á sömu sek-
úndu hugsaði Sammywell það
sama.
Afleiðingin varð sú, að báðir
slógu, hvorugur varðist högg-
inu og báðir hnigu til jarðar
samtímis.
Skyndilega fann Sam önd sín
stíga upp. Fyrir neðan sig sá
hann tvo líkama liggja meðvit-
undarlausa. Og við hliðina á
honum var annar andi, sem líka
var á leið upp.
„Guð minn almáttugur,“
sagði Sam, „svei mér, ef við
erum ekki orðnir fjórir.“
„Nei, Sam,“ sagði Sammy-
well vingjarnlega. „Líttu á!“
Og þeir sáu, hvernig líkam-
arnir fóru að færast nær hvor
öðrum, unz þeir runnu saman í
eitt.
„Komdu nú, Sam!“ sagði
Sammywell. „Við verðum að
reyna að komast þarna fyrir
báðir.“
Þeir svifu niður og fóru að
troða sér inn í líkamann. — Og
nú heyrði Sam allt í einu manna-
mál.
„Veslings Sam,“ sagði ein
röddin. „Hann hlýtur að hafa
rekizt á ljósastaurinn.“
Sam reyndi að segja þeim, að
hann hefði verið í áflogum, en
hann gat ekki komið upp einu
orði. Og eftir andartak, eða svo
fannst honum, var hann kom-
inn heim, og Mully laut yfir
hann.
„Sam þó,“ sagði hún ávít-
andi, „hefur þú ennþá verið að
gera einhver skammarstrik.11
„Nei, Mully,“ sagði hann með
drafandi rödd. „Ég er ekki full-
ur.“
Hún beygði sig niður að hon-
um.
„Nei, það ertu ekki,“ viður-
kenndi hún.
Sam leit í augu hennar.
„Ég drap hann,“ sagði hann.
,,Hvern?“
,,Sammywell!“
„Sammywell? Hvaða Sammv-
well?“
Sam varð hugsi um stund —
Svo brosti hann.
Konur — þær voru alveg dá-
samlegar. Þær vissu, hverju
hyggilegast var að gleyma.
Sam fann, að honum þótti
ákaflega vænt um Mully —
góðu, tryggu Mully, sem var að
þvo á honum höfuðið með votu
handklæði.