Úrval - 01.06.1949, Side 118

Anna María og hertoginn.
Saga
eftir Eric Knight.
AÐ er varla sá unglingur til
í öllu Polkingthorpe Brig,
sem hefur ekki stolizt til að
skjóta kanínur í skógum her-
togans á Rudling. Það skeður
einkum að næturlagi — helzt á
tunglskinsbjörtum nóttum. En
Jan Cawper hefur leyfi til þess,
og enginn getur komið í veg
fyrir það eða kallað hann veiði-
þjóf.
Jan öðlaðist þessi réttindi á
mjög einkennilegan hátt. Sagan
hefst, eins og flest, sem gerist
í Polkhingthorpe, niðri í Arn-
arkránni. Eitt kvöld höfðu allir
félagarnir safnazt þar saman
og voru að ræða ástandið í
alþjóðamálum. Sam Small var
líka viðstaddur, til þess að skera
úr erfiðustu viðfangsefnunum,
en Capper gamli Wambley sat
úti í horni og las dagblaðið.
,,Ja hérna, nú hef ég aldrei
heyrt þvílíkt og annað eins,“
sagði Capper allt í einu,
.„svei mér ef ég hef nokkurn
tíma heyrt annað eins.“
Það slumaði í þeim félögun-
um í bili við þessi orð, en síðan
spurðu þeir, hvað væri eigin-
lega um að vera.
,,Jú, nú skulu þið heyra, pilt-
ar, það stendur hérna svart á
hvítu, að gamli hertoginn á
Rudling hafi fengið drojit de
signur.“
,,Þú segir ekki satt!“ sagði
Rowlie Helliker. „Mér þykir
reglulega leitt að heyra þetta.“
„Hann hefur annars staðið
sig vel árum saman,“ sagði
John Willie Braithwaite sem
málsbót.
„Já, hann hlýtur að vera far-
inn að eldast,“ sagði Gaffer
Sitherthwick. „Seinast þegar
ég sá hann leit hann annars vel
út — stór og hressilegur karl.“
Þeir skelltu í góm og gáfu
frá sér önnur hljóð, sem áttu að
tákna samúð.
„En hvað er þetta annars —
þetta, sem þú nefndir?“ spurði
John Willie skyndilega, eftir
hæfilega þögn.