Úrval - 01.06.1949, Qupperneq 123

ANNA MARlA OG HERTOGINN
121
„Hum — ég býst ekki við að
ungar stúlkur heyri mikið um
svona lagað,“ sagði Jan. „Ég
heyrði um það af hreinni til-
viljun. Hamingjan góða — ef
ég hefði ekki heyrt um það,
hefðum við getað gert hræði-
lega skyssu.“
Síðan hélt Jan aftur heimleið-
is. En næsta laugardag fór
hann í sparifötin sín og sótti
Önnu Maríu, og þau fóru saman
til hallar hertogans. Það var
engum erfiðleikum bundið að
komast inn, því að hliðið var
opið, og hópur léttklæddra
kvenna var einmitt að aka í
gegnum það.
Jan barði af öllum kröftum
á hallardyrnar. Seint og síðar-
meir voru dyrnar opnaðar af
stórvöxnum öldungi með loðn-
ar augnabrúnir og önugan svip.
Hann var nærri því eins krafta-
legur og Jan.
„Þetta er kannske hertoginn
á Rudling?“ sagði Jan.
„Sá er maðurinn," rumdi her-
toginn. „Hvað get ég gert fyrir
þig?“
„Ég er kominn til þess að
tala við yður um persónulegt
málefni," sagði Jan. Þetta er
Anna María Battersby frá
Holdersby, og ég er Jan Cawper
frá Polkingthorpe Brig.“
„Sterkasti pilturinn í öilu
Yorkshire?“ hrópaði hertoginn.
„Já, það er ég,“ viðurkenndi
Jan.
„Gakktu í bæinn, vinur minn,“
rumdi hertoginn. „Ég hef heyrt
sagt frá þér. Komdu inn. Stattu
ekki þarna á þröskuldinum.“
Jan og Anna María héldu á
eftir hertoganum gegnum and-
dyri, sem var fullt af málverk-
um og brynjum. Svo fóru þau
upp skrautlegan stiga og inn í
herbergi, þar sem ekki var ann-
að innanstokksmuna en bækur,
skrifborð og stórir stólar.
„Fáið ykkur sæti,“ sagði
hertoginn. „Jæja, Jan — hvað
get ég gert fyrir þig?“
En nú var Jan alveg klumsa.
„Svona nú, svona nú,“ rumdi
hertoginn. „Út með það!“
Anna María kom Jan til
hjálpar.
„Ja, það er svoleiðis, að við
ætlum að gifta okkur.“
„Nú, það var ánægjulegt að
heyra,“ hrópaði hertoginn. „Við
höfum not fyrir marga menn
með þínum kröftum, Jan, og
þið eignizt að minnsta kosti
tíu stráka, það er ég viss um.“